Locked by you: Sequel

3.

Jocke

'Wie dan?' Vroeg ze bang. 'Cobra.' Antwoordde ik. Ze schrok, terwijl Raphael met gefronste wenkbrauwen me aankeek. 'Wie is die man?' Vroeg hij. 'Een gek. Ik ontmoette hem tijdens de periode dat ik aan geheugenverlies leed. Hij kon mensen hypnotiseren, maar hij was ook een psychopaat. Hij sloot meisjes op in een verlaten pretpark en deed ze vreselijke dingen aan. Hij was een moordenaar. Ik herinner me nog hoe hij eruitzag. Hij had rode ogen, zoiets bestaat toch niet?!' Ik had hem nooit gezien, maar kon hem me wel prima voorstellen. 'Maar had Pieter hem niet gedood?' Dacht ik luidop. 'Ja, gelukkig wel... Maar dat kasteel staat er nog steeds. Misschien kan je het opsporen en het eens doorzoeken?' Stelde ze voor.

Raphael zette zijn handen in zijn zij. 'Wat hoop je daar dan aan te treffen?' Ik haalde mijn schouders op. 'Misschien brengen ze daar de ontvoerde meisjes heen?' Plots klopte mijn moeder op tafel. 'Wacht eens!' Riep ze en had duidelijk iets ontdekt. 'Wat?' Vroeg ik opdringerig. 'Het is al ontzettend lang geleden, maar... Ik ben in dat kasteel geweest toen ik ontvoerd werd door Jonas! Die jongens hadden het geweldige idee om naar een verlaten kasteel te trekken om er een soort van horror-nacht te beleven. Ze namen enkele meisjes mee zoals Daphne, Frances en ook ik was erbij. In het kasteel was dat wapenschild terug te vinden! Ik weet nog dat het een stormachtige dag was en ik werd er ziek... Ook herinner ik me Luca nog die op het punt stond me wat aan te doen, maar dat lukte hem niet toen ik het alarm liet afgaan. Het kasteel stond onder beveiliging. Politie beveiliging!'

Ik sprong op en klapte enthousiast in mijn handen. 'Dat zou zomaar eens kunnen!' Ze wreef door haar haren. 'Alleen kan ik me niet meer herinneren waar het zich bevond...' Raphael haalde zijn schouders op en richtte zijn aandacht op mij. 'Als dat gebouw onder de beveiliging van de politie staat én de politie er zelfs een alarm geplaatst heeft, dan kan dat toch niet moeilijk te vinden zijn? Je kan toch gewoon hulp aan Sam's vader vragen?' Ik glimlachte. 'Dat was nou net mijn idee!'

Charlie

'Dit moeten we vaker doen.' Zuchtte ik met een grote glimlach toen ik me verliefd naar Thomas draaide. Hij knikte en streek door mijn haren. 'Vind ik een geweldig idee.' Ik vond het heerlijk om dicht tegen hem aan te zitten op een bankje in het midden van het stadspark. Zijn hand dat mijn haren streelde liet me volkomen ontspannen. 'Misschien kunnen we samen eens boogschieten. M'n moeder deed dat vroeger blijkbaar als hobby en als ik bij opa ben mag ik vaak gebruik maken van haar pijl en boog. Het is echt leuk om te doen en volgens m'n vader kan ik het ook heel goed.'

Thomas schrok plots op. 'Je vader!' Riep hij uit het niets. 'Wat als hij erachter komt dat we samen zijn?' Ik haalde mijn schouders op en rolde met mijn ogen. 'Kan mij niets schelen. Hij vertrouwt nauwelijks mensen, maar jou moét hij wel vertrouwen. Jij bent mijn droomjongen! Hij mag onze relatie niet afkeuren!' Thomas drukte een kus tegen mijn lippen aan die langer duurde dan verwacht. Toen zijn lippen de mijne verlieten, kwam hij met het droevige nieuws dat hij naar huis moest. We kusten elkaar nog een laatste keer en daarna vertrok hij.

Op mijn weg naar huis, hoorde ik plots iemand achter me roepen. Ik draaide me met een ruk om en zag mijn vader. Hij leek boos en dat deed me wel even slikken. Met grote stappen kwam hij dreigend dichterbij. 'Charlie!' Riep hij alsof mijn naam een scheldwoord was. 'Ja papa?' Probeerde ik onschuldig te glimlachen. 'Waarom heb jij me niets gezegd over jouw vriendje?!' Ik haalde mijn schouders op en wandelde verder. Hij stapte ook aan een sneltempo door en haalde me haast in. 'Charlie!' Riep hij weer. 'Ik ben gewoon verliefd oké?! Mag dat niet?!' Riep ik boos. 'Ja dat mag, maar waarom hou je het voor mij verborgen en mag oma Evelien het wel weten?' Ik vond het steeds raar als hij het woord "oma" gebruikte... Bij dat woord denk je meteen aan een oude vrouw, maar Evelien zag er misschien maar net vijfentwintig uit.

'Antwoord nou!' Drong hij aan en verhief zijn stem. 'Jij zou het toch nooit goedkeuren! Je haat vreemde jongens! Herinner je je nog mijn vorige vriendjes? Die heb je allemaal weggestuurd!' Riep ik. 'Charlie, ik zeg het niet graag en zeker niet over mijn eigen dochter... Maar de reden waarom ik dat deed was omdat jij te naïef was. Je valt op de verkeerde jongens, je valt gewoonweg op veel jongens! Je bent nog maar zestien! Hoeveel vriendjes heb je al gehad? Twintig?' Ik rolde met mijn ogen. 'Niet overdrijven!'

'Overdrijven? Ik overdrijf niet!' Toen ik weg wilde lopen, greep hij me bij mijn pols en trok me terug. 'Liefje, ik wil jouw nieuwe vriendje heus wel een kans geven. Maar zorg dat ik hem niet weer naar huis moet sturen. En geen leugens meer!' Ik staarde naar de grond. 'Oké papa...' Eindelijk verscheen er een glimlach op zijn gezicht en hij omhelsde me. Nu kon ik ook weer glimlachen en nam hem stevig vast. 'Ik hou van je Charles, ik hou zielsveel van jou.' Fluisterde hij. 'Ik ook van jou papa.'

Jocke

Toen we thuis waren ging Charlie meteen naar haar kamer. Waarschijnlijk was ze van plan om te chatten met haar vriendje. Ik stond in de keuken en sukkelde zoals gewoonlijk met het koken. Ik begreep niet hoe het mensen lukte om recepten te volgen uit een kookboek. Bij elke poging liep er wel iets fout of het eindresultaat was gewoonweg mislukt. Ik kon niet koken, dat was overduidelijk. Charlie haatte koken dus op haar hulp kon ik ook niet rekenen.
Meestal was Raphael zo vriendelijk om eten voor ons te maken, maar je kan niet altijd afhankelijk zijn van iemand anders. Ik moest het zelf kunnen.

Ik zette een pan op het vuur en legde er twee stukken vlees in. Ik draaide aan de knop die je controle gaf over het vuur. Voorlopig ging alles goed. Plots werd er aangebeld. Ik trok m'n keukenschort uit en holde naar de deur toe. Toen ik de deur opende was ik echter verrast. Het was Kaya. Ze glimlachte en had een USB-stick in haar handen. 'Deze was je vergeten.' Zei ze op een verlegen toon. 'Oh, die moet uit mijn zak gevallen zijn toen ik me aan het omkleden was!' Met een dom lachje nam ik de stick van haar over.

'Hoe wist je eigenlijk dat die van mij was?' Vroeg ik. 'Sorry dat ik deed, maar... Ik heb de stick aangesloten op mijn computer en zag aan de bestanden die erop stonden dat hij van jou was.' Ik schrok en stak de stick snel weg. 'Heb je alle bestanden gezien?' Vroeg ik bang. 'Geen paniek, ik heb enkel naar de foto's gekeken van jouw reis naar Barcelona. Het mapje met de foto's van de mooie vrouwen heb ik niet geopend.' Knipoogde ze. 'Oef!' Lachte ik. Toen er een stilte viel en ze weg wou gaan, hield ik haar snel tegen. 'Kom anders even gezellig binnen!' Stelde ik voor. 'Ik wil je niet tot last zijn.' Ik schudde mijn hoofd. 'Ben je niet! Ik heb wat nood aan contact... Mijn dochter chat liever via internet dan dat ze met mij praat.' Kaya haalde al glimlachend haar schouders op en volgde me naar binnen.

'Wat ruikt hier zo?' Vroeg ze terwijl ze haar neus op trok. Ik volgde haar voorbeeld en merkte de eigenaardige geur nu ook pas op. 'Shit!' Riep ik toen ik erachter kwam wat het was. Ik stormde meteen naar de keuken toe. Vloekwoorden werden de ruimte ingeschoten. Zoals ik al zei: koken was niet mijn specialiteit. 'Deze keuken is echt mijn grootste vijand.' Zuchtte ik en gooide de aangebrande stukken vlees weg. 'Lukt het koken niet?' Lachte ze. 'Ik begrijp niet wat ik fout doe!' Ze kwam naast me staan en bestudeerde de bladzijde in het kookboek dat openlag. 'Dit is niet zo moeilijk.' Zei ze en nam de pan die ik in mijn handen had van me over. 'Heb je nog vlees?' Vroeg ze. Ik knikte en legde er twee nieuwe stukken in. 'Oké, let op.' Met een geconcentreerde blik volgde ik elke beweging die ze maakte. Ik probeerde alles in me op te nemen. Het begon zelfs fascinerend te worden om naar te kijken.

Zonder het te beseffen dwaalden mijn ogen af. Ik keek niet meer naar haar bewegingen en luisterde niet meer naar haar instructies. Ik keek enkel nog maar naar haar. Het geluid om me heen werd gedempt, alsof ik aan het dagdromen was. Toen ze merkte dat ik afwezig voor me uit staarde, klapte ze al lachend in haar handen. 'Wakker worden dromer!' Lachte ze. 'Sorry, ik...' 'Was afgeleid?' Onderbrak ze me grinnikend. 'Ja, precies.' Gaf ik toe. Uit het niets schoven onze hoofden dichter naar elkaar toe, als een soort van automatisme. Ze sloot haar ogen en tuitte voorzichtig haar lippen. Ik deed hetzelfde. Onze lippen stonden op het punt elkaar te ontmoeten totdat...

'Is het eten nog niet klaar?' Geschrokken openden we onze ogen en draaiden ons naar Charlie toe. De manier waarop ze die vraag had gesteld, was eerder een subtekst. Wat ze eigenlijk bedoelde was: "hou op met dit romantische gedoe" Kaya en ik wisselden een blik met elkaar uit. Gelukkig konden we er beiden om lachen.

Heeeey mensen! Het was misschien geen spannend hoofdstuk, maar die zijn in de maak! Vond je het een leuk hoofdstuk? Vergeet dan niet te stemmen en te reageren! Tot snel!