Locked by you: Sequel

57.

Jocke

'Ben je er klaar voor?' Vroeg m'n moeder nadat ik Spirit had opgezadeld.

'Ik weet het niet... Aan de ene kant zit ik vol met energie en heb ik zin om op te treden, maar aan de andere kant ben ik bang.'

'Waarvoor ben je bang?' Vroeg ze al fronsend.

'Het zal wel over gaan.'

'Jocke, wat is er?' Vroeg ze opnieuw.

'Sarah... Ze belde me. Ik heb een gevoel dat ze wat van plan is.'

'Is ze hier?'

'Ik denk het.'

M'n moeder streelde door mijn haren en gaf me een kusje op mijn voorhoofd, zoals ze vroeger ook altijd deed wanneer ik bang was. 'Je hoeft je geen zorgen te maken, jongen. Ze kan je niets doen als jij aan het spelen bent. Er zitten straks een heleboel mensen in de zaal. Als ze wat van plan zou zijn, zou iedereen het meteen doorhebben. Je bent niet alleen, vergeet dat niet.' Zei ze.

'Dat weet ik wel en ik maak me ook geen zorgen om mezelf, maar om Charlie. Als ze mij wat doen, heeft heel het publiek het gezien, maar als ze Charlie pijn doen is er een kans dat niemand het door zou hebben.'

'Raphael en ik zullen bij haar blijven. Ze zullen haar niet aanraken, geen zorgen.'

'Dankje, mam.' Glimlachte ik.

'Dat kostuum staat je trouwens beeldig.' Zei ze en streek enkele plooien glad van het zwarte uniform dat ik aanhad.

'Laat me raden... Ik lijk op papa zeker?'

'Ach, Jocke... Je lijkt altijd op hem, je hebt altijd al op hem geleken.'

'Word je boos als ik zeg dat ik nog soms om zijn dood huil?' Vroeg ik stil.

'Waarom zou ik boos worden?'

'Je wilde toch dat ik mijn gedachten zou verzetten?'

'Ja, maar ik heb nooit gezegd dat ik wou dat je hem zou vergeten. Ik lig ook nog elke nacht wakker om hem hoor. Het lukt me ook niet om zijn dood te verwerken. Ik moet zijn naam nog maar uitspreken of ik krijg al tranen in mijn ogen. Jouw vader was een engel met een hart van goud en daarom ben ik blij dat je op hem lijkt. Je lijkt zo hard op je vader dat het voor mij soms lijkt dat hij er nog altijd een stukje bij is.'

'Heb je Charlie eigenlijk al gesproken?'

'Ja, Charlie is echt een sterke meid. Hoe zij met het verlies van haar moeder, opa én die Mitch omgaat... Ongelofelijk.'

'Ze heeft veel verdriet, hoor. Ik hoor haar elke nacht huilen. Ik vind het vreselijk. Ik wou dat ik haar kon helpen, maar ik kan nog niet eens de verliezen van mijn vader en Sam verwerken.' Zuchtte ik.

'Een rouwproces is iets wat je alleen moet doorstaan. Meer dan steun bieden kunnen we niet doen.' Zei ze en legde een hand op mijn schouder.

'Vanavond ga ik je trots maken, mama.'

'Daar twijfel ik niet aan.' Glimlachte ze.

Charlie

Met mijn handen in mijn zakken slenterde ik door de drukke straten van Avignon. Het liep er vol artiesten die voorbijgangers lieten genieten van hun talenten. Om eerlijk te zijn kon het me allemaal niet schelen. Ik wilde eigenlijk gewoon naar huis, want in elke Fransman-met zwarte haren en een zuiderse huid- herkende ik Mitch een beetje. Dan werd ik steeds aan zijn dood herinnerd en dat deed mijn hart in stukken barsten.

'Charlie? Charlie, ben jij dat?' Hoorde ik plots een meisjesstem roepen.

Ik draaide me geschrokken om en zag Kaya. De ex van m'n vader.