Het verhaal gaat verder!
Na jaren van rust en vrijheid, barst de hel weer los. Wanneer Antwerpen getreiterd wordt door criminele bendes die meisjes ontvoeren, is Jocke bang dat zijn dochter Charlie ook één van de slachtoffers zal worden. Hij doet er...
Toen ik wakker werd, was Pieter de eerste persoon die ik zag. Hij zat op de stoel naast het bed en glimlachte. 'Goeiemorgen.' Begon hij. Ik kreunde alleen maar iets onverstaanbaars uit en draaide me nog eens om in het bed. 'Nog moe?' Gokte hij. 'Ja.' Zuchtte ik. 'Hoe is het met je? Heb je nog veel pijn?' Vroeg hij. 'Ja.' Zuchtte ik weer. 'Mitch wil dat je zo snel mogelijk weer op je benen kan staan. Volgens hem ben je momenteel compleet waardeloos. Niet bang zijn, ik zal je helpen. Wanneer je uitgerust bent, beginnen we meteen.' Zei hij.
'Pieter?' Vroeg ik even later. 'Hmm?' Vroeg hij en keek op. 'Hoe heeft Mitch m'n vader gedood?' Pieter wreef door zijn baard en zette vervolgens zijn bril wat verder op zijn neus. 'Hij heeft op hem geschoten, Charlie.' Zei hij stil. 'Ik wil m'n vader zien.' Zei ik met tranen in de ogen. 'Dat zal niet gaan. Zijn lichaam ligt nog op fort en met al die chaos die er ontstond, hebben ze besloten vroeger naar de haven van Marseille te vertrekken. We varen weer.'
Er rolden enkele tranen over mijn wangen, maar ik ging nog niet kapot vanbinnen. Dat was het vreemde. Ik had verdriet, maar de woede was groter. 'Ik vermoord Mitch.' Gromde ik. 'Ja, ja... Het zal wel. Kom, tijd om op te staan!' Zei hij en trok me overeind. 'Aah!' Riep ik. 'Komaan, niet overdrijven.' Siste hij. 'Het doet echt pijn!' Schreeuwde ik. 'Steun op mij.' Beval hij en stak zijn armen naar me uit. Eigenlijk vertrouwde ik hem niet, maar ik wou zó graag weer opstaan. Ik klemde mijn handen om zijn polsen en duwde mezelf overeind. Toen ik een poging deed om op mijn benen te gaan staan, kneep ik zo hard in zijn polsen dat hij kort kreunde. Maar denk maar niet dat ik sorry zei.
'Oef, prima. Je staat op je benen.' Zuchtte Pieter opgelucht. 'En wat nu?' Vroeg ik, nog steeds in zijn polsen knijpend. 'Probeer maar te stappen.' Zei hij. Ik knikte en zette een paar stappen. Het deed pijn, maar het ging wel. Hoe harder ik in zijn polsen kneep, hoe minder pijn ik had. Het voelde goed om Pieter pijn te doen.
Even later kon ik hem loslaten. Ik kon de hele kamer rondstappen zonder hulp. Ik had veel pijn, ja, maar ik was al blij dat ik weer kon stappen. 'Ziezo, dat ging sneller dan verwacht.' Zei Pieter verbaasd.
Ik ging zitten op het krakende bed terwijl Pieter kort op zijn horloge keek. 'Het is onze beurt om te ontbijten. Kom je mee?' Vroeg hij. 'Liever niet. Ik wil Mitch niet onder ogen komen. Dat zal hij niet overleven.' Pieter lachte, terwijl ik bloedserieus was. 'Wat jij wil. Blijf dan wel hier. Ik kom straks je pleister vervangen en je wonden ontsmetten. Ik zal wel iets voor je plunderen van de ontbijttafel.' Ik kantelde mijn hoofd en fronste mijn wenkbrauwen. 'Waarom zou je dat nou weer doen?'
'Ik wil niet nog meer ribben van je kunnen tellen. Je bent al zo mager.' Zei hij en verliet daarna de kajuit.
Ik zat enkele minuten zinloos voor me uit te staren, compleet emotieloos. Het was alsof al mijn emoties uitgeschakeld waren. Naast me stond een nachtkastje, een klein houten ding was het. Typisch iets wat je in de "IKEA" zou kunnen aantreffen. Ik was best nieuwsgierig in wat er in de lades zat, dus opende ik die. Misschien had ik dat beter niet gedaan... De eerste lade was een complete nachtmerrie.
Een lade gevuld met anticonceptiemiddelen, vooral condooms. Die duwde ik dus meteen weer dicht. De vreselijke gedachte kwam weer naar boven dat Mitch me had verkracht... Of had hij me niet verkracht en was ik gewoon zo dom en dronken geweest? Één ding was zeker; ik zou zeker niet zwanger kunnen worden. Als je over zoveel anticonceptiemiddelen beschikt...
Ik trok de tweede lade open, daar trof ik dingen aan die ik eigenlijk niet verwacht had van Mitch. Een boek met als titel: Les filles d'aujourd'hui, een schetsboek, een verkreukte liedjestekst en een oude foto. Vooral die foto trok mijn aandacht. Ik haalde h'm dan ook uit de lade en bestudeerde het exemplaar. Op de foto herkende ik Mitch meteen. Hoe oud was hij wel niet? Vijf? Zes? Of toch negen? Op de foto, die gemaakt was op het strand, was te zien hoe hij door het water liep met zijn vader aan zijn zijde.
Het was eigenlijk een mooie foto, misschien wel een schattige foto. Er verscheen zelfs kort een glimlach op mijn gezicht, maar die verdween razendsnel weer toen ik terugdacht aan mijn vader. De foto viel uit mijn handen en dartelde naar beneden als een blad dat net van een boom was gevallen. Ik barste in tranen uit.
Jocke
'Zijn we er al?' Vroeg ik verward en bovenal nog slaapdronken toen de boot tot stilstand kwam. 'Jep, we zijn weer thuis. Goedemorgen Antwerpen.' Zei Abel, op één of andere manier klonk hij opgewekt. Het irriteerde me. Mijn dochter was ontvoerd, gewond en ver weg van hier en hij deed alsof er helemaal niets gebeurd was?! En ook Kaya was blij dat we aangekomen waren.
Toen ik enkele uren later thuiskwam, ging ik meteen naar Charlie's kamer. Ik ging radeloos liggen op haar bed en staarde naar haar kamermuren die ze beplakt had met allerlei foto's. Ze had ook sfeerverlichting als decoratie. Eigenlijk waren het lampjes die we vroeger gebruikten voor in de kerstboom, maar ze vond ze mooier hangen in haar kamer. Dankzij de foto's kwam er weer een herinnering naar boven.
Ik was druk bezig met het opwarmen van mijn stem, toen Charlie mijn kleedkamer betrad. 'Hé pap!' Zei ze enthousiast. 'Charlie? Wat kom jij hier nou doen? Ik dacht dat musicals je helemaal niet interesseerden!' Ze lachte. 'Dat klopt wel, maar ik moest wel komen! De kranten staan er vol van, het nieuws houdt er niet over op en ik word zelfs aangesproken op straat alsof ík ook een ster ben! Iedereen doet alsof het hét spektakel van de eeuw wordt.'
'Dat zal het ook worden.' Zei ik vastberaden. 'Vast.' Lachte ze terwijl ze met haar ogen rolde. 'Ben je nerveus? Er is heel veel volk, bekende mensen en zo... Iedereen heeft duidelijk grootse verwachtingen.' 'Ik ben nerveus,' gaf ik toe,' maar eens ik op scène sta leef ik in een andere wereld. Die zenuwen verdwijnen zo als sneeuw voor de zon.' Nu pas merkte ik ook op dat ze mijn zwarte hoodie droeg met de tekst "Antwerp Theatre". Ik lachte en prikte in haar buik. 'Waarom draag je mijn hoodie? Jij hoort helemaal niet in ons toneelgezelschap.' Ze haalde haar schouders op en sloeg haar armen om haar heen. 'Maar hij is zo warm!' Glimlachte ze. 'Oké draag hem maar, maar weet wel dat de pers je zal bekogelen met vragen als: "Speel je nu ook toneel, net als je vader?"'
'En dan zal ik hen antwoorden: "nee, opdringerige mensjes, toneel is iets voor mensen die niets nuttigers te doen hebben in hun leven."' Ik kwam nauwelijks bij van het lachen. 'Alsof jij nuttige dingen doet in je leven! De hele dag Netflix kijken, laat me niet lachen!' Ze rolde weer met haar ogen. 'Netflix is nuttig. Zo leer ik Engels, duh!' Al lachend trok ik haar in mijn armen. 'Je bent al zo groot... Ik kan het niet geloven. Het voelt alsof ik je gisteren nog in mijn armen kon dragen, maar nu niet meer...'
Ik knipperde een paar keer met mijn ogen om de herinnering van me af te zetten en weer terug te keren naar de realiteit. Ik kon me niet voorstellen hoe gruwelijk het voor haar moest zijn... Helemaal alleen, omringd door gevaarlijke mannen met slechte bedoelingen. Ik kon haar niet achterlaten... Ik kon de zoektocht niet opgeven.
Ik greep naar mijn iPhone en belde Michael op. Ik had plots een plan gekregen, een plan om Charlie te redden zonder dat het zou opvallen...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Heeeey mensen! Ik hoop dat jullie genoten hebben van het hoofdstuk! Vergeet niet te stemmen en te reageren! Tot snel! Love you!💜
