Locked by you: Sequel

59.

Jocke

Aan een hoge snelheid rende ik op de hindernis af. Geen seconde was ik bang dat Spirit zou weigeren te springen. Zelfs de vlaggen die ernaast stonden opgesteld en wild wapperden deden mijn vertrouwen in hem niet verdwijnen. En ook toen de trainer van de bereden politie enkele geweerschoten in de lucht loste om hem te laten schrikken, twijfelde ik niet aan hem.

Hij sprong vlekkeloos over de hindernis heen, tot iedereens verbazing.

'En? Deden we het goed?' Vroeg ik al glimlachend toen ik met Spirit naar de anderen toe draafde.

'Ik zeg het niet graag, Van Geel, maar... Je hoort nu officieel bij de bereden politie. Jouw talent kunnen we hier goed gebruiken.' Gaf de trainer met een kleine glimlach toe.

'Danku.' Knikte ik.

'Goed, we gaan door met de volgende en laatste oefening: het crossparcours.' Ging de trainer verder.

'Liefje!'

Met een grote glimlach draaide ik mijn hoofd naar de prachtige vrouw die net uit haar wagen op de parking was gestapt.

'Hé, schoonheid!' Riep ik.

Ze huppelde enthousiast naar me toe, kroop over de omheining van de piste en ging naast Spirit en mij staan.

'Ik heb een verrassing voor je...' glimlachte ze.

'Ah? Ik ben benieuwd!' Lachte ik.

Uit haar schoudertas haalde ze een groen doosje en duwde het vervolgens in mijn handen. Ik maakte het doosje nieuwsgierig open. Er zat een uitgebreid middagmaal in: boterhammen, bananen, druifjes,... Alles waar ik van hield.

'Oh, Kaya... Dat had je niet moeten doen.' Glimlachte ik.

'Na zo'n drukke werkdag heb je dat wel verdiend.' Zei ze.

'De werkdag voor meneer Van Geel is nog niet voorbij.' Gromde de trainer.

'Ik vrees van wel.' Sprak Kaya tegen.

'Wat nu weer? Moet meneer wéér naar een filmset? Of is het dit keer een fotoshoot?'

'Nee, meneer heeft een namiddagje vrij gevraagd.' Zei ze.

'Waarom?' Vroeg hij.

'Hij gaat met mij en Charlie voor een weekendje naar de zee.'

'Het is vrijdagmiddag... Moet zijn dochter niet op school zitten op dit moment?!'

'Jep, haar school is uit om vier uur.' Zei ik.

'Het is nog maar twee uur?!' Vroeg hij verward.

'Ja, maar we moeten onze koffers nog klaarmaken.'

'En dat duurt twee uur?'

'Zo ongeveer.'

'Goed dan... Maar maandag sta je hier om zes uur, helemaal klaar voor de training!'

'Begrepen!' Lachte ik.

'Onze koffers zijn toch al gemaakt?' Vroeg ik al lachend toen ik een kwartiertje later samen met Kaya in de wagen zat.