Locked by you: Sequel

27.

Jocke

De volgende ochtend werd ik wakker met Kaya in mijn armen. Ze lag met haar hoofd in mijn nekholte en haar benen lagen op de mijne. Als je het mij vraagt, zag haar houding er niet echt comfortabel uit... Maar ze leek er helemaal geen last van te hebben. Mijn armen lagen om haar heen, alsof ik haar gevangen genomen had in mijn slaap. Ik moest glimlachen toen ik haar zo zag liggen. Ze hield van me, zo'n mooi meisje hield van me. Ik kon het zelf nauwelijks geloven. Stiekem verlangde ik naar "de daad", sorry hoor maar ik ben ook gewoon een jongen met een hoog testosterongehalte! Maar langs de andere kant wilde ik het nog niet. Ook al was Kaya er klaar voor... Ik kon het Charlie niet aan doen. Ik kon het toch niet doen terwijl mijn bloedeigen dochter-afkomstig van een andere vrouw- zich ergens anders op de wereld bevond waar ze bovendien ook nog eens mishandeld werd?! Ik moest met Charlie bezig zijn en niet met mezelf.

'Goedemorgen knap prinsje.' Glimlachte ze toen ze ontwaakte. Ze legde haar handen op mijn wangen en kuste me teder in mijn hals. 'Goedemorgen.' Zei ik terug. Ze krabbelde door mijn haren die compleet in de war zaten en lachte. 'Ik weet dat het vreemd zal klinken, maar ik heb heerlijk geslapen in jouw armen. Ik voelde me echt veilig.' Ik probeerde te glimlachen, maar ik kon het niet met haar eens zijn. 'Het is mijn eerste nacht dat ik kon doorslapen, zonder wakker te worden van een nachtmerrie of van mijn gepieker om Charlie. Maar toch... Ik zal nooit goed slapen voordat ik haar gered heb.'

Twee van haar vingers gleden van mijn hals helemaal over mijn borst tot aan mijn buik. 'Ik vind je schattig als je je gedraagt als een held.' Gaf ze al lachend toe. 'Schattig?' Vroeg ik alsof ik dat woord niet kende. 'Ik vind je echt schattig!' Giechelde ze. 'Kaya... Ik ben bloedserieus. Ik wil mijn dochter redden en daar zou ik mijn leven voor willen geven... En jij noemt dat dan schattig?' Vroeg ik. 'Goed dan, ik vind je stoer.' Verbeterde ze zichzelf. 'Dat meen je niet.' Zei ik. 'Oh, jawel! Ik vind je echt heel stoer, alleen op een schattige manier.' Ik trok een wenkbrauw op. 'Dus... Je vind me stoer... Op een schattige manier?' 'Jep!' 'Dat zijn twee tegengestelde woorden!' Sprak ik tegen. 'Maar ze passen perfect bij jou!' Zei ze en drukte een kus tegen mijn lippen aan.

Charlie

'Maak haar wakker Pieter, we zijn aangekomen in de haven van Marseille.' Hoorde ik Mitch vaag op de achtergrond zeggen toen ik stilaan wakker begon te worden. Het was vreemd dat hij geen kwade toon opzette tegen Pieter na gisteren... Ach ja, liever zo dan dat ze de hele tijd lopen te ruziën. 'Goed, doe ik.' Zei Pieter. Ik hoorde voetstappen die alsmaar verder van me vandaan gingen. Waarschijnlijk was het Mitch die wegging. Mijn ogen sprongen open toen ik een kleine por in mijn buik voelde. 'Opstaan, kleintje.' Ik zuchtte en drukte het kussen nog wat meer tegen me aan. 'Nog niet...' Mompelde ik. 'We zijn aangekomen. We mogen deze stomme boot eindelijk verlaten.' Zei Pieter met een glimlach.

Ik klom, ook al was ik nog zo moe, uit bed en volgde hem de kamer uit. Toen ik me op het dek van het schip bevond, keek ik met een grote ogen naar de stad die voor me lag. Marseille. Het enorme vrachtschip vaarde de pittoreske haven binnen. 'Mooi hé?' Grijnsde Pieter. 'Ik vind het echt indrukwekkend!' Bekende ik. 'Heb je eigenlijk al vaak gereisd?' Vroeg hij. 'Niet veel, heel soms gebeurde dat wel eens... Mijn vader had daar niet echt de tijd voor. Hij had het vaak te druk om samen met mij op vakantie te gaan. Hijzelf daarentegen reisde wel vaak, maar dat was vooral voor zijn werk. De ene dag had hij een filmopname in Spanje, de andere in Roemenië en de volgende weer in Zweden...'

'Mag ik even jullie aandacht allemaal!' Riep Mitch die intussen op een kist was gaan staan. Iedereen keek zijn richting uit, ik dus ook. 'Eerst en vooral wil ik iedereen bedanken voor deze lange reis. We hadden wat tegenslag, maar laat ons hopen dat die problemen nu voorgoed van de baan zijn. Ik heb samen met Frederick besloten om de overige meisjes nog voor één dag te koop te stellen. Dit om de simpele reden dat er niet zoveel ongedeerde meisjes meer overblijven om te kunnen verkopen. Jullie mogen uiteraard zelf ook eentje kopen, ik hou jullie zeker niet tegen. Maar de meisjes die gewond raakten na die chaos op het fort, worden zonder twijfel afgemaakt. We kunnen ze niet meer gebruiken. De recuperatie duurt te lang en bovendien zijn ze intussen compleet waardeloos. Ook voor de meisjes die morgen niet verkocht zullen worden, geldt hetzelfde lot.'