Locked by you: Sequel

21.

Jocke

'En voel je hoe je hart heel langzaam stopt met kloppen?' Ging Pieter al tandenknarsend verder. 'En voel je hoe ik je op je hoofd sla?!' Werd er plots achter hem geroepen. Het was Kaya! Ze sloeg hem zo hard als ze kon waardoor hij van me afrolde. Ik probeerde eerst even rustig op adem te komen, maar Kaya trok me snel overeind. 'We moeten hier weg Jocke! Nú!' Riep ze boven alle herrie uit. 'Niet zonder Charlie! Ik laat mijn dochter niet in de steek!' Hield ik vol.

Pieter klom overeind en wilde een nieuwe aanval inzetten. 'We gaan Jocke! We gaan nu meteen!' Ze nam me vast bij m'n arm en trok me met zich mee. Abel, Kaya en ik verlieten het fort en gingen snel aan boord op de vissersboot van Abel. Ik keek de hele tijd achterom in de hoop Charlie nog te kunnen zien, maar er liepen zoveel mensen in het rond dat dat gewoon onmogelijk werd. Abel startte de boot meteen. 'Charlie!' Schreeuwde ik nog de longen uit mijn lijf, maar ik kreeg geen antwoord.

'Waarom trok je me mee?! Charlie had me nodig!' Riep ik boos naar Kaya toen het fort alreeds uit het zicht verdwenen was. 'Als ik het niet deed was je nu misschien wel dood geweest Jocke! Die mafkees wilde je doden!' Riep ze terug. 'Ik ben het vluchten moe. Ik wil vechten met die idioten en al sterf ik... Ik probeerde het. Ik probeerde het voor Charlie. Net als mijn vader deed voor m'n moeder en mij. Hij probeerde ons te beschermen. Hij gaf zijn leven voor ons. Hij is een held en ik zou er alles aan doen om nog maar een beetje op hem te lijken. Ik wil Charlie redden, ik wil haar held zijn!' Snikte ik.

'Dat ben je toch al? Je bent haar vader... Ze beschouwt je echt wel als een held. Zag je dan niet hoe blij ze was toen ze je zag?' Ik schudde mijn hoofd. 'Ik zag hoop in haar heldere ogen. Ze hoopte dat ze eindelijk die nachtmerrie van zich af kon schudden, dat ze eindelijk weer naar huis kon gaan... Maar ik faalde. Ze is vast teleurgesteld in me.' Ze legde een hand op mijn schouder. 'Jocke, ik durf te wedden dat Charlie net nu meer hoop gekregen heeft. Nu weet ze tenminste zeker dat je er alles aan doet om haar te redden!' Ik wreef enkel tranen weg. 'Ik weet niet eens of ze het wel overleefd, Kaya. Ik weet niet eens of ik haar ooit wel nog terug zal zien. Die kogel was diep door haar zij geboord, het zou een mirakel zijn als ze het zou overleven.' Abel, die aan het stuur stond, draaide zich naar ons toe. 'Ja... Maar het was ook een mirakel dat Charlie levend geboren werd! Geloof er toch in maat! Je hebt het over Charlie! Ze heeft sterke genen!'

'Abel heeft gelijk, Charlie overleeft het wel.' Stemde Kaya in. 'Goed, maar al overleeft ze het; wat als ze haar verkopen? Dan wordt het echt een hopeloze zoektocht.' Abel lachte en schudde zijn hoofd. 'Ze wordt niet verkocht. Ze wilden haar aan niemand verkopen en ook niet aan mij. Oké een grote geldsom kan hen op andere gedachten brengen, maar die Mitch wilde haar absoluut niet kwijt.'

'Jocke, ik denk echt dat het beter is als je de politie inschakelt. De vader van Sam kan je toch helpen? Charlie is zijn kleindochter, hij zal haar niet zomaar laten ontvoeren.'

'Ze zijn al bezig met de zaak, maar ze hebben gewoon de juiste connecties nog niet gemaakt. Als ik zeg dat ik meer weet en zelfs al naar dat fort geweest ben, nemen ze mijn kansen af om bij de bereden politie te gaan. Ik kreeg het bevel niet mee te helpen aan het onderzoek, maar ik deed het toch. We moeten dit zelf oplossen.' Zei ik.

'Hoe wil je dat doen dan? We zijn maar met z'n drieën! We kunnen onmogelijk al die meisjes redden! Dat zag je net toch zelf ook? Die meisjes hebben we niet gered, die zitten nog altijd vast op dat fort. Ja, zo egoïstisch was je. Je wilde alleen maar Charlie redden en daar zijn veel slachtoffers voor gevallen. We kunnen dit niet alleen!' Sprak Kaya tegen.

'Jullie hoeven me niet te helpen. Maar ik zal er alles aan doen om Charlie weer terug te krijgen.'

Charlie

'Goed, ik ga even controleren of iedereen aanwezig is vandaag. Als je je naam hoort, geef je even een teken.' Begon onze leerkracht wiskunde de ochtend. 'Ward?' 'Aanwezig.'

'Mieke?'
'Hier!'

'Stephen?'
'Ja.'

'Charlie?'
Doordat ik verzonken was geraakt in mijn gedachten reageerde ik niet meteen bij het horen van mijn naam. Ze draaide zich naar Trina toe. 'Je moet wel reageren als ik je naam roep hé!' Zei ze. Trina fronste haar wenkbrauwen. 'Waarom zou ik reageren? Ik ben Trina en u riep Charlie.' Nu pas keek ik op. 'Oh, sorry... Charlie!' Riep ze opnieuw. 'Aanwezig!' Riep ik. Ze zuchtte. 'Eindelijk... Sorry Trina dat ik je met Charlie verwarde. Jullie lijken gewoon goed op elkaar. Net tweelingen!'

Trina en ik wisselden een blik uit. Ze lachte met de opmerking van de leerkracht en keerde zich naar haar beste vriendin toe. 'Wat een belediging! Ik lijk helemaal toch niet op haar? Is zij blind? Ik zou huilen moest ik zijn zoals Charlie!' Ze hoopte dat ik het niet hoorde, maar ik hoorde het toch. Ik voelde me compleet machteloos. Ik was niet populair in mijn richting, de meesten waren jaloers en gingen die jaloezie omzetten in haat en afkeer. Ze verzonnen roddels over mij en over mijn vader, gewoon om zich beter te kunnen voelen.

Negeer hen, Charlie. Dacht ik bij mezelf, maar de woorden van Trina spookten als echo's door mijn hoofd.

Toen ik thuiskwam, stormde ik woedend naar mijn kamer. Ik zei niet eens gedag tegen mijn vader die aan tafel zat en intussen zijn teksten voor toneel leerde. Aangekomen in mijn kamer, liet ik mijn loodzware rugzak van mijn schouders glijden en gooide die naast mijn bureau. Ik liet me vallen op mijn bed en drukte mijn gezicht in mijn hoofdkussen om zo mijn gesnik te dempen.

Mijn vader, die uiteraard heel verbaasd was over mijn gedrag, klopte aan. 'Charlie? Meisje, gaat het wel?' Vroeg hij voorzichtig. 'Laat me met rust!' Riep ik. 'Charlie, kom uit je kamer en praat met me!' Beval hij bijna. 'Nee! Laat me even alleen!' Riep ik terug. Dat deed hij gelukkig wel, want daarna hoorde ik hem de traptreden weer afgaan.

Ik was zo woedend, zo verdrietig dat ik op ontploffen stond. Mijn hoofd bonkte van de mentale pijn die ik had. Zonder nadenken trok ik mijn trui uit. Mijn beha volgde. Uit mijn kast waar ik al mijn schoolspullen bewaarde, haalde ik een fijn snijmesje. Ik sneed in mijn borsten omdat dat de enige plek is die zo goed als niemand ooit te zien zou krijgen. Het deed pijn, maar het luchtte wel op. Het bloed stroomde verder tot over mijn buik, maar ik trok me er niets van aan. Ik ging door.

Ik greep een schaar bij de hand. 'Als Trina niet op me wil lijken, dan zorg ik daar wel voor.' Gromde ik en begon met het kort knippen van mijn lange haren. Toen ik klaar was, was mijn hele kamer bedekt met stukken haarslierten. Ik was er klaar mee, klaar met al die pesterijen. Ik wilde me liefst van al zelfs de keel doorsnijden, maar dan dacht ik terug aan mijn vader. Ik mocht hem niet in de steek laten, nee, dat kon ik gewoon echt niet doen.

Heeeey mensen! Hopelijk hebben jullie genoten van dit hoofdstuk! Vergeet niet te stemmen en te reageren! Misschien wat minder spannend ofso, maar die spanning komt zeker en vast weer terug in de volgende delen! Tot snel!