Locked by you: Sequel

32.

Jocke

Twee weken. Intussen leefde ik al twee weken zonder Charlie. En elke dag werd de pijn erger. Mijn hart brokkelde als maar in meer stukjes af. De dagen duurden langer en werden vermoeiender. Al twee weken zat ik met Avignon in het achterhoofd. Het festival was nog ver weg, maar toch moeten we ons haastten. De lange teksten moesten nog geleerd worden, Spirit moest nog getraind worden, kostuums moesten nog worden gemaakt,... Ik was de laatste tijd zo nerveus dat ik niet meer in staat was om rust te nemen. Ik dacht alleen maar aan Charlie. Ik kon niets meer doen zonder dat ik aan Charlie dacht.

Ik dwaalde wat rond in haar kamer. Ik wilde nog wat herinneringen ophalen, al wist ik dat het niet goed voor me was. Hoe meer ik aan haar dacht, hoe meer pijn en verdriet het bij me teweeg bracht.

Ik opende een lade van haar bureau. Ik trof er een hele boel schrijfgerei aan, maar ook ouderwetste liefdesbrieven die geschreven waren door al haar liefjes die ze ooit had. Ik bekeek de namen:

Mathijs, Jasper, Kevin, Senne, Sebbe, Seppe, Tom, Tim en Thomas... Het was niet gelogen, Charlie had succes bij de jongens. Nochtans was ze altijd heel asociaal en wilde ze het liefst van al uit de buurt blijven van anderen. Ik deed er een paar open. De woorden waren anders, de inhoud was hetzelfde.

Liefste Charlie

Als ik je zie, loop ik steeds verloren in je azuurblauwe ogen. De kleine sproetjes op je snoet maken je alleen nog maar schattiger. De manier waarop je naar me glimlacht, de manier waarop je straalt geeft me vlinders in m'n buik. O Charlie, ik ben verliefd.

Liefs S.

Ik moest bijna kokhalzen. Konden ze niets beters LF originelers schrijven? Ze hadden het hier wel over míjn dochter hé! Die geef je niet zomaar een tekst die je kopieerde van "www.liefdesgedichten.com!"

Toen ik de brieven weer wilde opbergen, viel mijn oog op het kleine snijmesje dat in diezelfde lade lag. Er viel me iets vreemds aan op... Bloed... Ik haalde het meteen uit de lade en bestudeerde het nauwkeurig. Het hele mesje zat bedekt onder een laagje bloed. Mijn hart sloeg enkele tellen sneller. Waarom zat er bloed aan?!

Ik wilde in lichte paniek naar beneden rennen, maar door mijn onoplettendheid stootte ik een doos omver. 'Verdomme!' Vloekte ik. Ik raapte de doos weer op en wilde die net weer op zijn plaats zetten, toen ik zag dat er beha's in zaten. Dat was vreemd... Charlie borg haar ondergoed altijd netjes op in de kast die zich op de badkamer bevond. Met een frons op mijn voorhoofd opende ik de doos. Wat ik daar aantrof, deed me bevriezen.

Er zaten niet zomaar beha's in, maar beha's bedekt onder het bloed. Eerst dacht ik dat iemand haar misbruikt had. Misschien had iemand met slechte bedoelingen haar wel eens besprongen en haar dit aangedaan! Maar dan had Charlie me dat vast wel gezegd... Dus dat kon niet...

Maar... Wat als ze zichzelf sneed?

Maar waarom dan? Waarom zou, mijn opgewekte dochter, zichzelf nou snijden? Ze was dolgelukkig, soms had ze wel eens een moeilijke dag en deed ze wel wat lastig, maar meestal was ze de vrolijkste in huis. Of het was een dekmantel... Ze verschool ze misschien wel achter een masker... Acteren zit ook in haar bloed, het zou dus zomaar eens kunnen dat... Dat ze deed alsof ze gelukkig was, maar diep vanbinnen was ze depressief.

Dat was mijn schuld. Ik was er nooit voor haar. Ik faalde als vader. Wéér. Eigenlijk was ik mijn dochter al een lange tijd geleden verloren, maar het is pas nu dat ik haar ook niet meer kan zien.

Charlie

Twee weken. Althans, volgens mijn gekerfde streepjes in de muur in de kelder. Ik wilde het niet geloven dat er nog maar twee weken voorbij waren, het voelde aan als jaren. Dagenlang zat ik vast in die vreselijke cel, samen met Pieter. Dagenlang speelde hetzelfde verhaaltje af: opstaan, eten, vervelen, slapen... Elke dag opnieuw. Nee wacht, ik ben fout. Zet na "slapen" nog maar een komma met daarna "verkracht worden". Het gebeurde zo goed als dagelijks. Soms wel meerder keren per dag. Ik zou er nooit aan gewend raken, echt nooit.