Locked by you: Sequel

11.

Jocke

Met een wapen op zak sloop ik het verlaten kasteel in. Ik kon niet geloven dat een moordenaar als Cobra hier ooit in gewoond had. Het kasteel was ontzettend groot, maar te bouwvallig om te renoveren. Elke plank waarover ik liep kraakte. Elke zucht weergalmde door de ruimte. Met de zaklamp in mijn hand scheen ik in het rond. Ik bestudeerde elke muur, elke traptrede, elke meubel,... Maar ik vond het spoor niet waar ik naar opzoek was. 'Hallo? Is hier iemand?!' Riep ik. Maar meer dan alleen maar mijn eigen echo kreeg ik niet te horen. 'Charlie!' Schreeuwde ik de longen uit mijn lijf, maar barste daarna weer in tranen uit. 'Geef mijn dochter terug!' Krijste ik en liet me radeloos zakken op de grond. Ze waren hier niet... Geen ontvoerders, geen meisjes, geen Charlie...

Toen ik opkeek, keek ik recht naar het wapenschild met de slang dat tegen de wand tegenover me hing. Ik dacht weer terug aan de school waar ik de kogel, met hetzelfde wapenschild op, vond. Het was een toneelschool... Misschien wist Michael wel meer over die Mitch Iov?

Charlie

Toen het pikkedonker was buiten, probeerde ik te slapen. Ik ging liggen op één van de houten kisten en sloot mijn ogen. Slapen lukte me niet, in tegenstelling tot Annika. Zij lag op een berg papieren en leek er minder moeite mee te hebben dan ik. Hoe meer ik dacht dat ik niet zou kunnen slapen, hoe langer ik wakker bleef.

Ik was doodmoe, echt waar, maar ik kon gewoon niet slapen. Het was alsof mijn lichaam me mijn nachtrust niet gunde of dat het me waakzaam wilde houden. Ik draaide me steeds om en probeerde elke keer comfortabeler te liggen, maar het hielp niet.

Misschien was het ook wel goed dat ik op dat moment niet meteen kon slapen, ik zou toch wakker geworden zijn van Mitch die de deur weer zo onnodig hard opensloeg. Ik schrok op en ging overeind zitten. Annika lag nog steeds te slapen, ze leek het helemaal niet gehoord te hebben.

Mitch duwde de grijnzende Pieter naar binnen. 'Mag ik hier overnachten? Hier met die meisjes?' Vroeg hij terwijl zijn tong kort over zijn lippen streek. 'Ja, maar we houden jullie in de gaten met een camera. Als je het waagt hen te verkrachten, dan zorg ik er persoonlijk voor dat jij nooit meer kindjes zou kunnen maken.' Dreigde Mitch. 'Bah, ik wil ook geen kinderen.' Reageerde Pieter daarop. Mitch bleef hem streng aankijken en zei niets. Zijn blik was genoeg om Pieter toch bang te maken. Het was best grappig, op een bizarre manier, maar Pieter was veel groter dan hem en had al hele verschrikkelijke dingen gedaan. Pieter hoorde gewoon niet bang te zijn, zeker niet van een "snotneus" die hier even de baas kwam spelen.

Vervolgens keek Mitch mij aan. Zijn blik veranderde maar niet. Ik was bang van hem, maar ik haatte mezelf dat ik dat was. Waarom was ik bang van hem?! Oké hij is gevaarlijk... Maar ik mag gewoonweg niet bang zijn, dan krijgt ie wat hij wil.

Hij kwam naar me toe. Ik probeerde achteruit te kruipen, maar toen hij vlak voor mijn neus stond leken mijn spieren te verlammen. Hij maakte een sussend geluid en legde zijn hand op mijn wang. Zijn vingers gleden over de contouren van mijn gezicht en eindelijk veranderde zijn blik. Hij grijnsde, maar even, maar toch grijnsde hij. 'Kan je niet slapen, Omega?' Vroeg hij, al meteen op een andere toon, een aangenamere toon. 'Charlie...' Mompelde ik in een poging hem boos aan te kijken. Hij rolde met zijn ogen en zuchtte eens diep. 'En nee, ik kan echt niet slapen. Probeer jij dat maar eens: slapen op een houten kist.' Hij grinnikte. 'De vloer is ook nog altijd vrij.' 'Nee bedankt.' Beet ik.

Mijn snauwende gedrag stond hem duidelijk niet aan. Meteen greep hij me weer bij m'n keel. Daar ging zijn grijns. 'Niet zo'n stoere toon tegen mij opzetten kleintje, dat zal je duur komen te staan!' Dreigde hij. Meer zei hij ook niet. Hij liet me weer los en verliet de ruimte waarin hij ons weer opsloot.

Met een diepe zucht liet Pieter zich zakken op grond. Met zijn rug ging hij tegen een stel opgestapelde kisten zitten. Hij grijnsde toen hij zag dat ik hem aankeek. 'Charlie Van Geel...' Mompelde hij en legde de nadruk op mijn achternaam. 'Pieter Van Den Broeck...' Kaatste ik op dezelfde manier terug, alleen klonk het niet zo duister als hoe hij het deed. Hij lachte, gewoon uit het niets begon hij stom te lachen. 'Wat?' Gromde ik, het voelde echt alsof hij me aan het uitlachen was. 'Vind je het dan niet grappig? Evelien werd ontvoerd, je moeder werd ontvoerd... En nu jij! Ben je al net zo koppig als je oma?' Ik keek van hem weg. Pieter deed mijn haren overeind staan. Die creep maakte me bang. 'Mij krijgen ze niet klein, echt niet.' Zei ik vastberaden. Hij begon nog harder te lachen. Even dacht ik dat hij zou stikken in zijn eigen geschater. 'Dat zinnetje gebruikte Evelien ook altijd!' Even begon ik te denken dat dit de ergst mogelijke marteling was: opgesloten zitten met een gestoorde mafkees die lachte met elke zucht die ik blies.

'Zou je me verkrachten?' Vroeg ik plots, zomaar uit het niets. Ik was niet van plan om de vraag te stellen, maar de angst in mijn lichaam speelde stilaan mee. 'Natuurlijk,' zei hij doodnormaal,'maar niet hier. Als ik alleen met je ben, zonder al die camera's.' Ik trok mijn wenkbrauwen kort op. 'Fijn.' Zuchtte ik sarcastisch, maar liet mijn angst nog steeds niet zien. Dat dacht ik toch... Pieter kon mijn angst voelen, nee hij kon mijn angst ruiken.

Hij kwam naar me toe, masseerde mijn schouders en fluisterde heel zachtjes in mijn oor: 'Ik ga Evelien vermoorden, dan verkracht en vermoord ik je voor de ogen van je pappie en als laatste vermoord ik Jocke op dezelfde manier als toen ik Jonas doodde. Ik verheug me al op die scène.'

Heeeey mensen! Vonden jullie het een leuk hoofdstuk? Vergeet dan niet te stemmen en te reageren! Ik zie jullie snel weer terug! Tot dan!