Locked by you: Sequel

22.

Charlie

Met tranen in de ogen ontwaakte ik. Even voelde ik niets. Complete verlamming. Maar niet veel later ging er een felle pijnscheut door mijn lijf heen. Mijn zij deed ongelofelijk veel pijn. Ik kreunde en schreeuwde bijna bij elke beweging die ik maakte. 'Blijven liggen.' Beval Pieter op een hese toon en duwde me weer naar beneden. 'Waar ben ik?' Vroeg ik versuft en keek wazig om me heen. 'In de kamer van Mitch.' Antwoordde hij. Zijn gezicht zat onder het bloed en ook zijn lichaam had verwondingen. Hij ging zitten op de stoel naast het bed. Hij bleef me aankijken met zijn donkere ogen en zijn grijns die me nog steeds de rillingen gaf.

'Wat is er gebeurd?' Vroeg ik en haatte het om zwak en moe te klinken. 'Je werd beschoten. Je hebt een kogel in je zij gehad. Maar je mag van veel geluk spreken meisje, een paar centimeter verder en je was morsdood geweest.' Zei hij. 'Ga ik het overleven?' Vroeg ik bang. 'Als alles goed gaat wel. Ik ben een dokter, ik blijf wel bij je in de buurt. Als ik er niet was geweest, was je nu al dood.'

'Ik heb pijn.' Kreunde ik en wilde me nogmaals wat rechter zetten, maar hij duwde me weer. 'Blijf liggen.' Beval hij. 'Ik wil niet blijven liggen! Ik wil mijn vader zien!' Riep ik. 'Jouw vader is er niet meer!' Schreeuwde Pieter. Mijn adem stokte. 'Is mijn vader... Dood?' Stotterde ik en kon die vraag met moeite over mijn lippen krijgen. 'Ja... Mitch doodde hem.' Zei hij bloedserieus. Er ging een vreemd gevoel door me heen. Het leek alsof ik te zwak was om te reageren. Mijn vader was dood. Mijn held was er niet meer. Er gleden tranen over mijn wangen, mijn lippen versteenden en ik staarde naar boven, naar niets in het bijzonder. Ik knipperde niet eens met mijn ogen. Het was alsof ik niet meer wilde leven en wachtte totdat ik mijn laatste adem zou uitblazen.

'Pa-pa...' Stotterde ik tussen al mijn gesnik door. Pieter legde zijn koude hand tegen mijn wang aan en streelde er vervolgens met zijn vingers over. Alsof hij me wilde troosten. Ik was compleet kapot vanbinnen. Mijn gesnik en gekreun werd omgezet in geschreeuw. 'Nee!' Tierde ik.

De deur werd plots geopend. Het was Mitch die naar binnenkwam. 'Wat gebeurd er?' Vroeg hij al klonk hij niet echt geïnteresseerd. 'Ik haat je! Ik haat je!' Gilde ik. Pieter moest me tegenhouden zodat ik niet op Mitch af kon stormen. 'Blijf nou liggen!' Gromde hij. Al deed elke beweging pijn, ik wilde elk bot in zijn lijf breken. 'Ik denk dat het beter is als je even weggaat. Ze heeft rust nodig en dat zal niet helpen als jij er bent.' Zei Pieter hem. Mitch fronste zijn wenkbrauwen. 'Heeft ze soms hondsdolheid gekregen?'

'Mitch, ze doet je wat als je niet gaat!' Zei Pieter. 'Ik ben niet bang voor haar.' Lachte hij. Nu was het genoeg! Ik duwde de handen van Pieter weg en probeerde uit het bed te klimmen. Dat ging echter moeizamer dan gedacht. Elke spier in mijn lichaam werkte tegen. Elk bot stopte met functioneren. Ik had niet eens de kracht om op te staan. Ik zakte door mijn benen en bleef roerloos liggen op de grond. Tranen dropen van mijn wangen en spatten kapot op het rode tapijt waar ik op belandde. Ik bleef Mitch verstijfd aankijken. Ik bleef hem gewoon koud aanstaren.

Eerst lachte hij me uit, maar dan smolt zijn grijns van zijn gezicht. Hij werd plots bezorgd. Hij ging op zijn knieën zitten en streelde door mijn haren. 'Moordenaar.' Bracht ik bijna onverstaanbaar en schril uit. Weer fronste hij zijn wenkbrauwen. 'Moordenaar?' Herhaalde hij verward, maar ik sloot mijn ogen en tuimelde van de vermoeidheid in slaap.

Jocke

'Zal ik je wonden ontsmetten?' Vroeg Kaya. 'Nee, het gaat wel.' Antwoordde ik. 'Het gaat wel? Jocke, daarnet deed je een poging om overeind te klimmen en zakte je haast door je benen! Laat me je toch helpen.' Drong ze aan. 'Pfff, oké...' Gaf ik uiteindelijk toe.

Ze wilde net mijn T-shirt uittrekken, maar dat was niet op Abel gerekend. 'Geen seks op mijn boot!' Riep hij meteen. 'Doen we niet, gek.' Lachte Kaya die intussen met haar ogen rolde. Ze trok mijn T-shirt over mijn hoofd en legde die naast zich neer. 'Er wordt ook niet gestript!' Riep Abel opnieuw. 'Ik wil Jocke alleen maar helpen, doe niet zo stom.' Siste ze en opende tegelijkertijd het EHBO-koffertje dat zich op de boot bevond. Met een vochtig doekje haalde ze eerst het bloed weg. Ze veegde al blozend over mijn gespierde lichaam terwijl Abel ons nauwlettend in de gaten hield. Toen ik haar een kus gaf, reageerde hij meteen. 'Stop daarmee Jocke!' Ik lachte. 'Waarom zo preuts geworden Abel? We doen toch niets verkeerd?'

'Gast, je bent net je dochter kwijtgeraakt! Sam is dood en ik probeer dus gewoon te vermijden dat je al die dingen zou vergeten! En je vergeet die dingen als je met Kaya kust.' Gaf Abel toe. 'We waren helemaal niets van plan. Ik weet dat je iets tegen mijn relatie met Kaya hebt, maar geloof me; ik zal Sam nooit vergeten.'

'Ik heb niets tegen jullie relatie. Maar ik wil gewoon dat je je respect tegenover Sam behoudt. En trouwens... Wat denkt Charlie hiervan?' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik denk niet dat ze het zo prettig vindt... Maar ze moet er maar aan wennen eens al deze ellende achter de rug is.' Zei ik. '"Ze moet er maar wennen..." Jij mag al haar liefjes afkeuren, maar zij moet zich aanpassen aan de jouwe?' Vroeg Abel. 'Zij is nog jong! Als vader moet je op je hoede zijn, ik wil niet dat mijn dochter in de handen valt van een pooier!' 'Dat is dan mislukt.' Reageerde Abel bot.

Heeeey mensen! Ik hoop dat jullie genoten hebben van het hoofdstuk! Vergeet niet te stemmen en te reageren! Ik heb de beslissing gemaakt: ik ga vaker publiceren. Ik zit momenteel acht hoofdstukken verder en ik schrijf er elke dag eentje bij... Ik denk dat in om de twee dagen ga publiceren totdat ik al mijn concepten online heb staan. Ik hoop dat jullie dat goed vinden! Tot snel dus!