Locked by you: Sequel

25.

Jocke

'Oké Spirit, vandaag gaan we trainen.' Het paard keek me ongeïnteresseerd aan terwijl ik hem uit z'n stal haalde. Ik deed zijn halster om en nam hem vervolgens mee naar de paddock waar we zouden trainen.

Met de oren in de nek en luid gebries liet hij duidelijk merken dat hij er geen zin in had. Spirit en ik beschikten namelijk ook over een haat-liefde relatie. De ene dag konden we de beste vrienden zijn, de andere complete aartsrivalen. Ik liet hem los in de paddock. Hij schudde wild met zijn hoofd en stampte ongeduldig met zijn been in het zand.

'Doe nou kalm, we moéten trainen. Voor Charlie.' Zei ik. 'Ik weet dat je het haat, maar we hebben geen keuze!' Ik legde het halstertouw aan de kant en ging over tot de zweep. Wanneer ik deze beet nam, werd Spirit alleen maar nijdiger. Zijn staart zwaaide alle kanten op terwijl hij zelfs een paar keer met zijn voorbenen van de grond ging. 'Spirit, hou op met dat koppig gedoe!' Riep ik geïrriteerd en kletste de zweep tegen mijn been aan om hem af te schrikken van het geluid.

Ik was pist, ik was nijdig, hij was pist en ook hij was nijdig. Dit kon nooit goed aflopen. Ik probeerde hem aan de hand van vrijheidsdressuur enkele trucjes uit te laten voeren, maar hij steigerde alleen maar koppig. Hij probeerde me zelfs één keer te bijten. Ik was zo furieus dat ik wel kon huilen. Mijn slechte stemming kon ook door de vermoeidheid komen, maar toch gaf ik vooral hem de schuld ervan.

Ik gaf hem nog een commando. En nog een. En nog een! Maar hij negeerde ze allemaal en werd alleen maar wilder bij elke poging die ik waagde. Uit frustratie gooide ik de zweep aan de kant en liet me radeloos zakken in het zand.

Met opgetrokken knieën, de handen in het haar en mijn hoofd naar de grond gericht, staarde ik voor me uit. Ik trok mijn neus een paar keer op. Wat deed ik toch verkeerd?!

'Je mag hem niet forceren.' Ik keek geschrokken op toen ik een bekende stem hoorde. De stem van mijn moeder. Ze probeerde te glimlachen toen ik haar opmerkte, maar ze was al net zo slecht gezind als dat ik was. Ook zij miste Charlie ontzettend hard en was ziedend op die criminelen. Ik kwam naar haar toe en kroop over het hek van de paddock.

'Wat is er met je gebeurd, m'n jongen? Je armen, je gezicht... Ze zitten onder de blauwe plekken en sneeën! Wat heb je gedaan?!' Vroeg ze bezorgd. 'Gevochten.' Antwoordde ik kort. 'Gevochten?! Met wie?!' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik wil gewoon Charlie terug, mama... Ik wil mijn dochter terug! Waarom nemen ze haar van me af... Waarom?!' Snikte ik.

Ze legde haar hand in de mijne en wreef over mijn knokkels. 'We vinden haar wel... Je mag de hoop niet opgeven, Jocke.' Suste ze. 'Ik ben zo bang, mama. Ik ben zó bang... Ze verkrachtten haar, ze mishandelen haar! Ze doen haar pijn, mama. Ik kan het niet langer meer aan! Ik wil godverdomme mijn dochter terug! Ik wil haar terug!' Ze trok me in een knuffel en sloeg haar armen stevig om me heen. 'Ik ook liefje, ik ook...' 'Ze hebben geen gevoelens, ze doen vreselijke dingen met haar. Ik kan niet slapen zonder nachtmerries of ik kan gewoonweg niet meer slapen. Ik denk de hele tijd aan haar... Iedere dag, iedere minuut, iedere seconde... Ik zou er alles voor doen om haar weer bij me te hebben, echt alles! Al moest ik mijn leven geven, ik wil dat Charlie daar wegkomt! Ze zit vast in een regelrechte hel!'

'We redden haar wel, wij zijn slimmer dan die hele bende te samen.' Zei ze vastberaden. 'Ik had een plan, maar nu wil Michael ook nog eens dat ik Spirit erbij betrek en dus moet trainen. Dat is complete tijdverspilling! Ik krijg hem nooit van zijn schrik af!' Mijn moeder wende haar blik af en keek naar Spirit. 'Ik zal je helpen. Maar alles begint bij vertrouwen. Hij moet jou vertrouwen voor je verder kunt gaan. Eens hij je vertrouwt, zal hij alles voor je doen...'

Charlie

'Zal ik eens kijken naar de snijwonden die je maakte in je borsten? Misschien kan ik ze nog verzorgen.' Vroeg Pieter die naast me zat op het bed. 'Nee, ik wil niet dat je dat doet.' Zei ik. 'Charlie, ik zou dat voor jou gedaan hebben! Niet voor mezelf...' Ik rolde met mijn ogen. 'Vast.' 'Ik meen het, laat me je helpen.'

'Het hoeft niet... Het zijn toch al littekens.' Zuchtte ik. 'Je hebt het moeilijk gehad, hé?' Gokte hij. Ik haalde al zwijgend mijn schouders op. 'Weet je vader ervan?' Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, dan zou hij stoppen met acteren, maar dan zou hij geen inkomen meer hebben. Dan zouden we weer in de geldproblemen komen en dat wil ik niet. Toen ik mijn haren kort knipte en hij vroeg waarom ik dat deed, vertelde ik hem dat het uit was met een-verzonnen- jongen. Hij weet niet dat ik gepest werd.'

'Ik weet dat je me niet vertrouwt, maar je moet me geloven; ik wil je écht helpen. Je kan me álles vertellen. Zie me als je vertrouwenspersoon. Je hebt me nodig, Charlie, je hebt me nodig om deze hel zowel mentaal als fysiek te kunnen overleven. Vertrouw me, alsjeblieft. Vergeet alles wat ik zei over je familie en over jou. We moeten elkaar helpen hier uit te komen. Je moet me echt vertrouwen.'

'Ik vertrouw je.' Gaf ik al mompelend toe. Zijn mond viel een beetje open van verbazing en zijn ogen werden groot. 'Echt waar?' Vroeg hij verwondert. Ik knikte. 'Zolang je niet liegt, me echt helpt en me geen pijn doet.' Ze ik. 'Meisje, ik beloof het je!'

Op dat moment ging de deur van de kajuit open. Mitch stapte naar binnen. 'Ik dacht dat ze nog sliep.' Gromde hij en keek Pieter nijdig aan. 'Ze is pas wakker.' Verzon hij snel. Mitch ging tegenover me op zijn hurken zitten. Hij duwde mijn kin omhoog. 'Jij hebt ontzettend veel geluk gehad, kleintje. Je vader heeft echt alles voor ons verpest. Hij maakte er een regelrechte chaos van! Als het nog eens zou gebeu-' 'het zal niet meer gebeuren... Mijn vader is weg, idioot... Hij komt niet meer terug.' Zei ik boos, met tranen in mijn ogen. Mitch wou net wat zeggen, toen Pieter hem van me wegduwde.

'Laat haar Mitch, ze heeft veel pijn. Ze moet rusten.' Mitch keek Pieter boos aan. 'Jij bent niet degene die de bevelen hier uitdeelt, pedo!' Terwijl die twee sukkels met elkaar aan het bekvechten waren en mij dus uit het oog verloren, sloop ik het bed uit. Op het kastje dat er stond lag een schaar die ik subtiel beetnam. Vervolgens sloop ik stiekem naar Mitch toe. Met zijn rug naar mij gericht had hij niets door, nochtans dat dácht ik.

Met een ruk draaide hij zich plots om op het moment dat ik in zijn rug wilde steken. Hij greep de schaar vast. Ik deed er alles aan om de schaar weer uit zijn handen te trekken, maar Mitch was gewoon véél sterker dan ik. Hij trok de schaar uit mijn handen en gooide die op de grond. Zijn ogen waren kogels en zijn gezicht liep rood aan. Hij greep naar mijn polsen en kneep er zo hard in dat ik me liet vallen op mijn knieën. Hij kneep harder en harder en harder! Hij liet me niet meer los. Hij wilde mijn botten breken, hij wilde dat mijn bloed stopte met stromen. 'Stop!' Schreeuwde ik van de pijn, maar hij kneep nóg harder. 'Stop, alsjeblieft!' Krijste ik. Hij spuwde op me. Ik hield mijn ogen dicht om te voorkomen dat zijn smerige speeksel in mijn zicht zou komen. Ik voelde het langs mijn wang druipen, het was zo vies.

Als dat nog niet erg genoeg was greep hij met één van zijn handen naar m'n haar. Hij trok er hard aan en harder en harder... Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf en smeekte hem te stoppen, maar hij ging al tandenknarsend verder. Hij schopte me, recht in mijn zij, recht op de plek waar mijn wonde zat. 'Mitch, ze heeft het begrepen.' Hoorde ik Pieter op de achtergrond zeggen. 'Laat me los, stop!' Huilde ik en hij trok harder. 'Mitch!' Riep Pieter, maar weer negeerde hij hem.

Ik kon mijn ogen niet geloven toen Pieter Mitch ruw op de grond duwde. 'Ben je soms doof?!' Riep hij. Mitch klauterde snel overeind, maar Pieter ging beschermend voor me staan. 'Ze heeft het begrepen, laat haar nu.' Zei Pieter kalm. 'Wacht maar pedo, ik maak je kapot.' Dreigde Mitch. 'Doe maar, maar blijf voortaan van Charlie af!'

Mitch wilde nog iets terugkaatsen, maar werd gelukkig geroepen. 'Mitch, kom eens helpen! We moeten de meisjes in de containers opnieuw verdelen!' Werd er vanboven af geroepen. 'Nú!' Mitch zuchtte, keek ons beiden nog eens wraakzuchtig aan en verliet daarna zijn kajuit.

Heeeey mensen! Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden! Vergeet niet te stemmen en te reageren! Ik ga dinsdag naar Parijs voor een paar dagen dus indien ik niet zou publiceren, dan is het gewoonweg omdat ik het vergeten ben of omdat ik geen internet heb... Maar ik doe mijn best! Tot snel!