Locked by you: Sequel

50.

Jocke

'Durf niet te liegen, je vond het geweldig.' Zei Sarah terwijl ze haar kleren weer aantrok.

Ik kon niets meer uitbrengen en bleef roerloos op het bed liggen. Ik dacht aan al die ontelbare meisjes met wie ik alreeds het bed had gedeeld, maar ik dacht ook aan Charlie. Ik had weer een fout gemaakt, voor de zoveelste keer. Waarom liet ik Sarah toe? Waarom duwde ik haar niet gewoon van me af? Ik vond het niet geweldig, maar vreselijk! Ik leek geen gevoelens meer te hebben. Ik was niet boos op haar, ik was ook niet treurig of blij,... Ik voelde helemaal niets. En ook mijn lichaam leek verlamd. Had ze me nou zonet verkracht? Of stemde ik toe door haar niet weg te duwen? Maar ik kon haar niet wegduwen... Ik kon niets doen, mijn lichaam werkte tegen. Nee, het was wel mijn schuld.

Ze glimlachte en streelde over mijn wang. 'Wat is er? Je bent zo stil.'

'Laat me.' Zei ik.

'Oei? Wat is er Jocke? Ben je boos op me omdat ik bewezen heb dat je niet aan mijn charmes kan weerstaan?' Lachte ze.

Ik zweeg, stond op en stapte het bed uit. Ik trok mijn kleren weer aan en ging zonder nog maar iets te zeggen naar beneden. Ik keek haar zelfs niet aan.

Toen ik naar buiten ging, zag ik Elf rijden op Spirit. Met een frons op mijn voorhoofd ging ik naast Charlie staan, zij stond ook toe te kijken. 'Wat doet Elf hier?' Vroeg ik verward. 'Ze was toevallig in de buurt en ze wilde helpen met het trainen van Spirit.' Legde Charlie uit. 'Ja, maar... Ze rijdt zonder zadel en hoofdstel!' Charlie knikte. 'Jep. Het enigste wat ze heeft als houvast is het touwtje om z'n nek. Volgens haar is dit beter voor Spirit. Ze vermoedde namelijk dat z'n zadel niet goed op z'n rug paste, wat de oorzaak van zijn gebok zou kunnen zijn geweest én dat het bit niet in zijn mond paste. Daarom rijdt ze nu zonder tuig.'

'Maar dat is levensgevaarlijk!'

'Papa,' zuchtte Charlie,' kijk naar haar. Kijk toch hoe goed ze haar evenwicht kan bewaren en hoe goed Spirit naar haar luistert. Ze heeft hem in haar macht. Ik weet zeker dat het goed zal komen.'

'Ik hoop het...' Zuchtte ik.

Charlie

Terwijl Elf met oma verder trainde, richtte ik me tot mijn vader. Hij was al enige tijd stil, verdacht stil, stil als... Heel stil. Er was iets. Er speelde iets in zijn hoofd.

'Papa?' Vroeg ik voorzichtig, waarna hij me niet meteen aankeek.

'Papa?' Vroeg ik opnieuw, dit keer luider. Het was pas toen ik hem een stevige por in zijn zij gaf, dat hij me aankeek.

'Wat is er?' Vroeg hij en klonk geërgerd.

'Wat is er met jou?' Kaatste ik terug.

'Niets. Hoezo?' Vroeg hij al schouderophalend.

'Je bent zo stil en je loopt te dagdromen. Waar denk je aan?' Vroeg ik.

'Ik heb nogal hoofdpijn van de val die ik maakte. Het gaat wel over.'

'Is er iets met Sarah?'

'Charlie,' Zuchtte hij,' er is niets met Sarah. Ik heb gewoon hoofdpijn.'

Hoe meer ik hem vroeg, hoe korter en harder zijn antwoorden klonken. Daarom liet ik hem met rust.

'Goed, Elf, maak je klaar. Ik ga schieten.' Verwittigde oma Elf.

Ze knikte, maar bleef heel rustig.

Oma loste een schot.

Spirit duwde kort zijn hals naar achteren, hinnikte en gooide zijn hoofd in de lucht, maar hij steigerde dit maal niet en na enkele seconden was hij al helemaal terug gekalmeerd. Iedereen keek met open mond toe, vooral m'n oma dan. Ongelovig als ze was, loste ze nog een schot. En dit maal bleef Spirit roerloos staan. Hij schrok wel elke keer van de knal, dat zag je aan zijn oren die alle kanten op draaiden en zijn verstijfde lichaamshouding, maar hij deed niets meer.

'Hij is niet meer bang...' Mompelde mijn vader verwonderd.

'De verklaring hiervoor is heel simpel,' begon Elf al glimlachend,' er zijn enkele factoren die leiden naar zijn wild gedrag. Als eerste had je het tuig. Als het zadel niet goed zit kan dat heel veel pijn doen voor zo'n paard, dat veroorzaakte het bokken. Het niet-passende bit in zijn mond zorgde ervoor dat hij wild schudde met zijn hoofd. Dan had je nog het vertrouwen dat jullie niet in elkaar hadden. Nadat Evelien een ernstig ongeluk had, was Jocke best bang geworden van Spirit. Hierdoor durfde hij hem niet helemaal te vertrouwen. Als laatste factor is er nog jezelf. Een paard zal enkel schrikken als z'n leider schrikt. Steeds als er een schot gelost werd, schrok Jocke. Een paard voelt die angst en dat maakt hem al net zo zenuwachtig. Ik ben het horen van die knallen gewoon, daardoor kon ik rustig blijven en hij ook.' Legde Elf uit.

'Dus... Het probleem ligt bij mij?' Vroeg hij.

'Eigenlijk wel. Jij bent degene die gewend moet raken aan geweerschoten, niet Spirit.'

'En hoe verklaar je dan dat Spirit schrok toen m'n moeder op hem reed, voor het ongeluk?' Vroeg hij, maar oma antwoordde.

'Simpel: Ik was getraumatiseerd door het geluid van geweerschoten en ik was helemaal niet voorbereid. Natuurlijk schrok ik, die knal was zo onverwachts en zo luid... Spirit schrok na mij, dat weet ik nog. Dat voelde ik. Hij sloeg op hol toen mijn hart sneller begon te kloppen.' Legde ze uit.

Vervolgens richtte ze zich weer tot Elf.

'Bedankt, Elf. Je hebt ons enorm geholpen. Je weet meer van paarden dan ik!' Glimlachte ze. Elf lachte ook.

'Ach ja... Als ik niets op de ranch te doen heb dan bestudeer ik ze. Ik lees boeken, kijk filmpjes, observeer ze,... Ik ben eigenlijk elke dag bezig met het bestuderen van hun lichaamstaal en hun manier van denken.'

'Het is ongelofelijk wat je doet en kan! Als je wil mag je blijven. We kunnen je hulp wel goed gebruiken.'

'Dat zou ik graag willen Evelien, maar...ik heb mijn handen al vol op de ranch. Ik kan beter nu ook vertrekken, voordat ze zich zorgen maken.'

'Begrijp ik, meisje. Ik ben echt blij dat je geholpen hebt en dat ik je nog eens zag. Ik hoop dat we elkaar snel weer zien.' Glimlachte oma met tranen in haar ogen.

'Dat hoop ik ook! Tot snel!'

Jocke

Toen het avond geworden was en oma en Raphael vertrokken waren, maakte ik me klaar. Ik had hier en daar wel nog pijn van m'n val en ook Sarah kreeg ik niet uit mijn hoofd.

Terwijl ik me op mijn kamer aan het omkleden was, kwam ze binnen. Ik wilde net mijn bezwete t-shirt uitrekken toen ik haar hoorde giechelen. Ze stond met haar rug tegen de muur en ze keek toe. 'Wat is er zo grappig?' Gromde ik. 'Niets hoor, kleed je maar verder om en zorg dat je er goed uitziet. Vergeet geen gel in je haar te doen, dat zal Frederick leuk vinden.'

'Erg grappig...' Zuchtte ik ironisch.

'Heb je er een beetje zin in?' Vroeg ze vervolgens.

'In zoiets kan je geen zin hebben... Ik sta op het punt om de leider van een gevaarlijke bende te ontmoeten, daar heb ik allesbehalve zin in. Hij zal vast wraak op me willen nemen nadat ik z'n bende aanviel op het fort. Hij wil me vast doden.'

'Misschien... Maar denk ook aan Charlie. Als je niet ingrijpt, is Frederick je voor. Hij zal jou niet alleen van je leven beroven, maar ook Charlie zal hij van kant maken. Maar je hoeft niet bang te zijn. Charlie is vanavond veilig bij mij. Niemand zal haar wat kunnen doen.'

'Dat is je geraden. Ik eet nog snel iets en daarna vertrek ik, samen met Robert.'

'Met Robert? Je gaat dus niet alleen?!' Vroeg ze snel.

'Is dat soms een probleem? Ik heb dekking nodig.'

'Nee hoor, doe maar... Nodig al je vriendjes en familie maar uit. Weet wel dat je hun levens ook op het spel zet.'

'Dat weet ik. Maar ik reken Frederick in voordat hij nog maar mijn naam over zijn lippen kan krijgen.'

'Ik wens je veel succes, Jockey.'

Heeeey mensen! Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden! Het volgende hoofdstuk beloofd een heel pak spannender te worden☺️. Jullie hebben er lang op moeten wachten, mijn excuses, maar nu zijn we er bijna!

Vergeet niet te stemmen en te reageren! En tot snel!