Locked by you: Sequel

31.

Charlie

'Ah! Daar ben je eindelijk! Op tijd komen staat niet in je woordenboek zeker, meneer Iov?' Gromde Frederick toen we aankwamen bij de verlaten gevangenis. 'Ik had een probleempje. Een klein probleempje.' Zei hij en wende zijn blik kort naar me toe. 'Ik snap het al... Die Omega heeft het nog altijd niet gesnapt.' 'Nu wel.' Zei Mitch haastig. Frederick ging tegenover me staan, maar ik keek hem niet in de ogen. Ik hield mijn blik strak op de grond gericht. 'Hmm... Is ze haar tong soms verloren?' Lachte hij. Ik wilde iets terugroepen, maar Mitch keek me zo streng aan dat ik dat gewoonweg niet meer durfde. 'Geweldig.' Knikte Frederick tevreden.

'Werden er al veel verkocht?' Vroeg Mitch, wijzend naar de meisjes die nog opgesloten zaten. 'Nee. Het ziet ernaar uit dat de meeste afgemaakt zullen moeten worden. Wil jij er toevallig nog één?'

'Nee bedankt, ik heb mijn handen al vol met háár.' Zuchtte Mitch en knikte met zijn hoofd naar mij. 'En hoe is het met Pieter? Valt hij wat mee?' Mitch haalde zijn schouders op. 'Voorlopig doet hij niets verkeerd. Moet hij nu bij mij blijven tot onze volgende afspraak?' Frederick knikte. 'Ja, enkel jij hebt nog plaats voor hem.'

'Maar onze volgende afspraak is pas over acht maanden! Moet ik die pedo dan acht maanden lang onderdak geven?!' Vroeg hij. 'Misschien zelfs langer... Alles op z'n tijd Mitch... We zullen wel zien hoe alles verloopt.'

Jocke

'Charlie?' Mijn hart klopte in mijn keel. 'Charlie?!' Schreeuwde ik opnieuw. Het zweet droop dit keer van mijn voorhoofd. 'Waar ben je?!' Ik hoorde alleen maar mijn eigen echo. 'Alsjeblieft, Charlie geef me een teken!' Riep ik bang. Mijn handen trilden. 'Charlie?!'

'Boe!'

Ik kreeg bijna een hartaanval toen ik langs achter besprongen werd en er twee handen op mijn ogen gedrukt werden. 'Liet ik je schrikken?' Hoorde ik Charlie giechelen. Ik haalde haar handen weg en zuchtte opgelucht. 'Doe zoiets nooit meer! Ik was doodongerust!' Riep ik boos. 'Wat dacht je dan? Dat ik opgevreten werd door een wolf? Of dat ik net als oma ontvoerd werd?' Lachte ze. 'Dat is niet grappig, Charlie!'

'Jij vindt tegenwoordig niets meer grappig... Ik ben net zestien geworden en sindsdien doe je zo anders. Je bent echt té overbezorgd. Ik was maar twee minuten weg en je draaide al helemaal door!' Ik rolde met mijn ogen. 'Ik wil je alleen maar beschermen voor de gevaren van de buitenwereld! Wat als je op een dag ontvoerd wordt, hé? Wat dan?!'

Ze haalde haar schouders op en glimlachte. 'Dan hoef ik geen vervelende examens meer te maken voor geschiedenis!' Ik keek haar weer boos aan. 'Hou op met die grapjes!' 'Sorry hoor...' Zuchtte ze.

'Waarom gaan we niet eens samen weg? Ik wil de wereld zien. Antwerpen is zo saai en we gaan nergens anders heen. Jij reist zo vaak en ik... Ik moet steeds bij oma en Raph blijven...' Zeurde ze. 'Kom, kom, je weet dat ik het daar te druk voor heb.' 'Maar jij hebt het áltijd druk! Je maakt nooit eens tijd voor mij! Je bent zo vaak weg van huis!'

'Charles, we hebben deze discussie al meerdere keren gehad.'

'Je hebt echt nooit tijd voor mij. Mis je me eigenlijk wel als je van me weg bent?'

'Ja Charlie, verdomme ja... Ik kan je niet vergeten...' Snikte ik nadat mijn herinnering was afgelopen. Ik zuchtte diep. 'Laat er alsjeblieft een dag komen... Een dag waarop ik je weer kan zien... Een dag waarop ik je in mijn armen kan sluiten.' Wenste ik.

Charlie

Ik zat op de grond, tegen de ijskoude betonnen muren van het verlaten gebouw. Ik keek machteloos toe hoe er soms eens een meisje uit de cellen genomen werd en aan een nieuwe reis, door een andere hel, begon.