Locked by you: Sequel

47.

Jocke

'Je moet met haar praten.' Zuchtte m'n moeder. 'Nee. Ze is koppig. Ze wil me toch niet begrijpen. Ze denkt dat ik haar probeer vast te houden. Maar dat doe ik enkel om haar te beschermen. Niet alleen voor de gevaarlijke buitenwereld, maar ook voor zichzelf.'

'En toch wil ik dat je met haar gaat praten...'

'Ze zal toch niet luisteren.' Zuchtte ik.

'Oké. Help me dan naar boven. Ik zal met haar praten.'

'Mama... Het heeft geen zin.'

'Help me naar boven.' Beval ze.

'Goed dan.' Gaf ik al zuchtend toe.

Charlie

'Oprotten.' Beval ik toen de deur van m'n kamer geopend werd en liet mijn armen steunen op mijn knieën die ik opgetrokken had. 'Ik ben het, Charles...' Het was de zachte stem van oma. Ze rolde met haar rolstoel naar binnen en sloot de deur achter zich.

'Ik denk dat wij eens moeten praten...' Zei ze.

'Het spijt me, oma. Ik kon m'n woede gewoon niet meer bedwingen. Papa mag alles: hij mag uit gaan, het bed delen met alle meisjes... En nooit heb ik hem dat kwalijk genomen. Hij was gewoon opzoek naar liefde en ik steunde hem daarin. Nu ben ik opzoek naar vrijheid... En het enige wat hij doet is me steeds weer opsluiten. Ik voel me als een vogel in een kooi.'

Ze legde een hand op mijn schouder en glimlachte. 'Meisje toch... Als jij wat meer vrijheid wil, dan hoef je dat gewoon maar te vragen. En als je vader niet luistert, dan stuur je hem maar naar mij. Ik begrijp dat hij je wil beschermen, maar hij is bang. Hij is bang om je weer te verliezen. Als er één ding is wat ik heb geleerd dan is het wel dat je je angsten moet overwinnen en dat het de rest van je leven niet mag bepalen. Maar jij bent niet bang. Jij wil de wereld weer intrekken, ondanks de trauma's die je opliep. Je bent een moedig meisje, Charlie. Je bent heel moedig.' Ze gaf me een kusje op mijn voorhoofd en verliet daarna mijn kamer weer. Het was altijd fijn om met haar gepraat te hebben. Ze had altijd gelijk en ze gaf me steeds wijze raad. Ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten.

Jocke

'Zing die laatste regel nog eens, dit keer wat hoger.'

'Nog hoger? Dat kan mijn stem niet aan!'

'Probeer het toch maar eens.' Hield mama vol. Ik rolde met mijn ogen en zong nog één keer de laatste regel van het lied dat ik moest inoefenen.

'Ik haal die hoogte niet.' Zuchtte ik en liet me vallen op de stoel die er stond.

'Jocke, alsjeblieft, je weet dat ik niet tegen die ingesteldheid kan. Sta op. Rug recht en probeer het nog eens. Opgeven is iets wat ik je niet geleerd heb.' Zei ze streng.

'Als de glazen breken, jij bent verantwoordelijk.' Zei ik.

'Ja, ja... Zing het refrein nou nog maar eens.'

Ik stond weer op en ondernam nog een poging.

'Blijf bij mij
En deel m'n dagen
Blijf bij mij
En samen dragen we
alles
Geen tegenslag te zwaar
Blijf bij mij
En deel mijn leven
Blijf bij mij
En samen geven we
alles
Voor eeuwig aan elkaar'

'Super! Ik wist wel dat je het kon!' Lachte mama enthousiast.

'Wat nu? Ik heb al gedanst, gezongen, geacteerd...'

'Nu gaan we trainen met Spirit. Maar eerst wil ik je nog een cadeau geven. Raph, wil je me die rode zak eens geven?'

Raphael knikte en zette zich recht. Hij nam van onder de tafel een grote rode zak die hij aan m'n moeder gaf. 'Dankjewel.' Glimlachte ze.

'Wat zit erin?' Vroeg ik nieuwsgierig.

'Het is een cadeau van Michael en je mocht het houden voor de rest van je leven.'

'Mag ik het zien?' Vroeg ik ongeduldig.

'Ja, maak maar open.' Glimlachte ze en gaf me de zak.

Uit de zak haalde ik een grote zwarte doos met gouden versieringen. Ik maakte de plakkers los die eraan vast zaten en opende vervolgens de enorme doos.

'Wow! Het is prachtig!' Zei ik verwonderd en haalde het kostuum eruit dat in de doos zat. Het was een zwart legeruniform met gouden en rode details. Het was beeldschoon en het leek net echt. Ook zaten er in de doos nog een zwarte broek en toebehorende accessoires zoals een broeksriem, een pistool en insignes.

'Trek het eens aan. Ik wist je maten niet meer, dus heb ik de maten van Jonas doorgegeven. Ik hoop dat het past.' Zei ze.

Ik stak mijn armen door de mouwen van het vest en knoopte h'm daarna dicht.

'Het staat je perfect! Net een echte soldaat!' Glimlachte ze.

'Dit wordt dus het kostuum dat ik zal moeten dragen tijdens de voorstelling?' Vroeg ik.

'Ja! Maar je mocht het houden.'

'Geweldig!'

Charlie

Met tegenzin ging ik even later toch naar beneden. Ik had honger gekregen en ik wilde daar zo snel mogelijk vanaf. Toen ik beneden was, proestte ik het uit van het lachen bij het zien van mijn vader. 'Wat een gek kostuum!' Riep ik. 'Het is niet gek, het is mooi.' Zei mijn vader. 'Als je van plan bent dat te dragen in mijn bijzijn, weet dan dat ik wat afstandelijker zal worden.'

'Het is voor de voorstelling in Avignon. Ik zou het ook voor niets anders dan dat aandoen.' Zei hij.

'Dan is het goed.' Knikte ik tevreden.

Ik ging naar de keuken en zocht er naar eten. Ik schrok me echter dood toen ik plots opmerkte dat Pieter vlak achter me stond. Hij grijnsde en legde een hand op mijn schouder. 'Sorry meisje, ik wilde je niet laten schrikken.' Zei hij, maar ik kon al meteen zien dat hij dat niet meende.

'Wat wil je?' Vroeg ik al zuchtend.

'Ik vroeg me af of onze deal nog doorgaat voor vanavond.' Zei hij.

'Ja, ik zorg er wel voor dat wie hier vanavond weg kunnen. Je krijgt je zin wel.'

'Charlie, je hebt toch geen plannen, hé? Ik vind het raar dat je wil afspreken in een verlaten gevangenis en dat je het zomaar wil doen.'

'Wees gewoon blij dat ik het doe, maar ik doe het niet met plezier en ik heb geen plannen.' Zuchtte ik.

'Ik mag het hopen, want weet dat ik een mes in mijn achterzak heb zitten en als ik merk dat je iets voor me achterhoudt of gewoonweg andere plannen hebt, snij ik je keel open.' Dreigde hij.

'Oké, ik snap het.' Mompelde ik bang.

Heeey mensen! Ik hoop dat het een leuk hoofdstuk was! Vergeet dan zeker niet te stemmen en te reageren! Nogmaals sorry dat het zolang duurde vooraleer er een nieuw hoofdstuk online kwam! Door de examens liep ik niet meer voor met de hoofdstukken en in de vakantie had ik plots minder tijd dan verwacht om te schrijven. Ik heb mezelf nu al wat voorop gezet, dus we kunnen weer verder! Tot snel!