Locked by you: Sequel

4.

~een paar dagen later~

Jocke

Ik legde het zadel op de rug van Spirit terwijl ik luid meezong met het nieuwe nummer van Vianney en Maître Gims dat op de achtergrond speelde. La même. Ik vergat alles om me heen en leefde voor even, samen met de muziek, in een andere wereld. Toen het zadel op z'n rug lag, probeerde ik zijn mond te openen om het bit erin te schuiven. Zoals altijd ging dat gedeelte van het opzadelen het moeilijkst. Spirit wilde het bit niet in en hief zijn hoofd hoog de lucht in, waardoor hij er steeds aan kon ontsnappen.

'Wow! Wat een mooi beest heb je daar!' Geschrokken draaide ik me om. 'Het is vooral een koppig beest!' Lachte ik naar de onbekende jongen. Ik gokte dat hij niet veel ouder kon zijn dan ik. 'Ben je nieuw hier?' Vroeg hij nieuwsgierig. 'Jep, dit is mijn eerste keer bij de bereden politie. Ik ben benieuwd hoe Spirit het zal doen. Hij is nogal onvoorspelbaar.' De jongen zette een stap dichterbij en richtte zich tot Spirit. 'Wat voor ras is het?' Vroeg hij en streelde over z'n neus. 'Het is een kruising,' verbeterde ik hem,' een kruising tussen een mustang en een Camarguepaard.'

De muziek op de achtergrond stopte plots en luid gelach nam de plaats ervan in. 'Dat is een grap mag ik hopen?' De oudere man, die eruitzag als onze trainer, hield een strenge blik op me gericht. 'Nee.' Antwoordde ik verward. 'Nee wie? Je spreekt me aan met "meneer" groentje!' Ik slikte en herpakte me snel. 'Nee, meneer. Het was geen grap.' Herhaalde ik. Met grote stappen stapte hij naar Spirit toe. Het paard legde zijn oren achteruit en dreigde te bijten toen hij zijn hand uitstak. De man lachte alsof hij die reactie verwacht had en keerde zich weer tot mij.

'Dit soort paarden zijn levensgevaarlijk en aanvaarden wij hier niet. Maar ik geef je één kans, omdat je daarnet zo mooi stond te zingen.' Al lachend, al was het eerder uitlachend, gaf hij me een klopje op mijn schouder. 'Ga je paard opzadelen Toby, we beginnen zometeen met de training.' De jongen-Toby dus- knikte gehoorzaam en ging naar zijn paard toe.

Toen het me eindelijk gelukt was om het bit bij Spirit in te krijgen, was Sam's vader net gearriveerd. Hij kwam naar me toe met een glimlach op zijn gezicht. 'Ik heb dat kasteel eens opgezocht waarover je me informeerde, Jocke. Het klopt: het gebouw staat onder onze beveiliging. Jaren geleden hebben we er een alarm geïnstalleerd.' Vertelde hij. Terwijl ik de laatste gespen dichtmaakte, wende ik mijn hoofd naar hem toe. 'Geweldig! Ik ga erheen zodra ik klaar ben met m'n eerste training.'

Zijn glimlach werd nog groter. 'Je gaat dat zeker goed doen met die knol van je!' Ik rolde al lachend met mijn ogen. 'Ik hoop het...' Hij keek even om zich heen om er zeker van te zijn dat er niemand anders in de buurt was. 'George zal Spirit en jou op de proef stellen. Wees dus voorbereid op de zwaarste training van je leven! Hij zal jullie uitputten en tot het uiterste drijven. Hij zal jullie vernederen, uitlachen en uitschelden.' Ik trok mijn wenkbrauwen op. 'Nou, leuke kerel die George.' Zei ik ironisch. 'Ik wilde je alleen maar waarschuwen, hij zal je bang proberen te maken. Hij zal willen dat je opgeeft. Alsjeblieft Jocke, laat je niet doen. Laat hem zien dat je een doorzetter bent!' Ik knikte en stapte op. 'Ik ben er klaar voor.'

'Oké groentje, laat me maar eens zien wat je met dat beest kan. Ik wil dat je overgaat naar draf.' Ik knikte en hield de teugels korter. Ik hoefde maar een klein tikje met mijn benen te geven om Spirit aan te drijven. Jammergenoeg was hij iets te impulsief waardoor zijn draf haast de snelheid van een galop bereikte. George zei niets, hij bleef alleen maar met een strenge blik toekijken. De andere ruiters volgden ook aandachtig mee. 'Zorg dat hij aan de teugel loopt en denk aan je stelling.' Met gefronste wenkbrauwen keek ik hem aan. Aan de teugel lopen? Stelling? Was dit een taalcursus Chinees waar ik niets vanaf wist?

Ik wilde m'n stomheid niet toegeven en bleef maar doorrijden. 'Waarom rij je zonder stelling? En waarom buigt 'ie z'n hals niet?' Ik probeerde de teugels nog korter te nemen, iets waar Spirit absoluut niet tegen kon. Hij schudde met zijn hoofd en dreigde te bokken. 'Drijf hem naar voren!' Mijn hoofd sloeg tilt op dat moment. Ik vergat alles. Ik kon gewoonweg niet meer paardrijden. 'Ga over in galop.' Beval hij. Toen ik dat deed, werd alles alleen maar erger. 'Je rijdt in de verkeerde galop!' Riep hij. Verkeerde galop? Sinds wanneer kan een paard in een verkeerde galop lopen? Galop is toch gewoon galop?

Tijd om daarover na te denken had ik niet, want nu begon Spirit me ook op de proef te stelling. Hij versnelde zonder mijn toestemming en maakte enkele hoge sprongen. Ik kon best goed blijven zitten, maar hij speelde met mijn evenwicht. Wanneer ik de controle nog maar een beetje verloor, sprong hij over in rengalop en liet me alle hoeken van de ring zien. Uiteindelijk kon ik mijn evenwicht echt niet meer bewaren en liet me tijdig vallen. Gelukkig had ik-als acteur- geleerd om te stunten. Ik leerde dus ook hoe ik moest vallen zonder me te bezeren. Als ik me dit keer niet had laten vallen, was het misschien erger afgelopen en dat risico durfde ik niet te nemen. 'Je bent klaar groentje.' Grijnsde George en wandelde weg.

Charlie

'Kan iemand mij vertellen hoe het wereldbekende theater van Shakespeare heet?' Met een blik naar de klok gericht hoopte ik dat de les snel voorbij zou gaan, maar minuten leken uren te duren. Ik wilde naar Thomas, hij was tenminste wel interessant. 'Charlie?' Ik draaide mijn hoofd naar mevrouw Dedonck toe en toonde een onschuldige glimlach. 'Ja, mevrouw?' Vroeg ik waarna de rest van de klas begon te lachen alsof ik een hele grappige anekdote verteld had. 'De naam van het theater van Shakespeare?' Herhaalde ze geïrriteerd en sloeg haar armen gekruist over elkaar heen. 'The globe theatre.' Antwoordde ik schouderophalend. Ze was echter verbaasd dat ik het antwoord juist had, maar kon me niet verder overhoren doordat de bel ging.

'Vrijheid!' Riep ik en stormde het lokaal uit. Thomas. Dat was het enige waaraan ik kon denken. Ik rende de trappen af en liep het schoolgebouw uit. 'Charlie, wacht even!' Hoorde ik Kythara roepen. Ik hield halt en richtte mijn aandacht op mijn beste vriendin. Ze lachte en duwde een enveloppe in mijn handen. 'Je bent uitgenodigd voor m'n sweet 16. Het is vrijdagavond. Je komt toch ook?' Ik knikte haastig, want ik wilde meteen naar Thomas toe. 'Ja, ik zal er zijn. Ik overtuig mijn vader wel.' Ze glimlachte. 'Prima! Zie je daar!'

Jocke

Ik zette me recht en veegde het zand van mijn kleren. George had zijn rug naar me toegekeerd en richtte zich tot de andere ruiters. 'Bij de bereden politie is het belangrijk dat je paard rustig kan blijven in elke situatie. Een paard is een vluchtdier, dus het zal vluchten bij de minste knal. Maar wij kunnen dat verhelpen door schriktrainingen. Vandaag starten we de schriktraining met een simpele hindernis met daaromheen wapperende vlaggen. Het zou je verbazen waarvan zo'n groot en sterk best wel niet van kan schrikken! Toby, jij gaat eerst.'

Ik greep de teugels weer vast en hees mezelf in het zadel. 'Het belangrijkste is naar voren rijden. Een paard mag vluchten, maar dan wil ik dat hij naar voren vlucht en zich niet omdraait. Hij mag niet protesteren of weigeren!' De ruiters knikten gehoorzaam. Ondertussen dreef ik Spirit achter zijn rug aan. 'Goed Toby, laat ze maar eens zien hoe het moet.' Toby knikte, maar net voordat hij het kon demonstreren was ik hem al voor. Ik ging over in galop en rende op de hindernis af. George riep enkele dingen die voor mij op dat moment onverstaanbaar waren. Mijn focus lag bij de hindernis. Als hij dacht dat ik zomaar zou opgeven, dan had hij het fout.

Sam's vader keek toe vanaf de bakrand en hield zijn adem in. Ook de andere ruiters keken vol verbazing toe, vooral Toby. Dit keer zou ik de rijmethode van m'n moeder gebruiken. Terwijl Spirit met zijn hoeven de zandbodem omspitte, bereidde ik me voor. Ik liet de teugels langzaam losser. Ik gaf hem meer ruimte in de hals. Nog een beetje losser. De druk in z'n mond verdween. Nog wat losser. Ik had geen controle meer. Ik liet de teugels los. Ik spreidde mijn armen. Vrijheid. Hij duwde zich af van de grond, tilde zijn benen op en sprong vlekkeloos over de hindernis. Zijn vertrouwen in mij was plots zo groot geworden dat hij de wapperende vlagjes niet eens had opgemerkt. We kwamen weer veilig op de grond terecht en hij gaf een klein bokje van vreugde.

Ik liet hem met een grote glimlach halthouden voor George. Er was geen uitdrukking op zijn gezicht te lezen. Hij zuchtte alleen maar. 'Jocke,' zei hij al hoofdschuddend,'ik moet toegeven: ik ben onder de indruk. Maar het negeren van een bevel is iets waar ik absoluut niet tegen kan.' Ik slikte. 'Sorry, meneer.' Zei ik stil. 'Maar toch: goed gedaan.' Hij gaf Spirit een klopje op z'n hals ter beloning. Ik glimlachte, net als de andere ruiters.

Heeeey mensen! Vergeet niet te stemmen en te reageren! Het volgende hoofdstuk zal -als alles goed gaat- het begin zijn van een spannende wending! Dit soort "saaiere" hoofdstukken horen er gewoon ook in te zitten, want dit was nog maar hoofdstuk vier. Je kan niet verwachten dat er in hoofdstuk vier al iets ergs zal gebeurden... Maar wel in hoofdstuk vijf! Dus tot dan!