Het verhaal gaat verder!
Na jaren van rust en vrijheid, barst de hel weer los. Wanneer Antwerpen getreiterd wordt door criminele bendes die meisjes ontvoeren, is Jocke bang dat zijn dochter Charlie ook één van de slachtoffers zal worden. Hij doet er...
'Jocke, wakker worden!' Riep Abel. Mijn ogen sprongen open en ik klom snel overeind. 'Wat is er?!' Panikeerde ik. Misschien was er wel iets ergs gebeurd! Misschien waren we wel tegen een ijsberg gevaren!
Abel lachte alleen maar. Kaya en ik keken hem verward aan. 'Ik heb goed nieuws. Als alles goed verloopt, komen we deze middag aan.' Zei hij. 'Deze middag? Maar dat is fantastisch! Dan maken we nog een kans!' Riep ik. 'Dan maken we zeker nog een kans! We gaan Charlie bevrijden!' Juichte Kaya.
Charlie
Slaapdronken verliet ik de kamer van Mitch. Ik vermoedde dat hij al wakker zou zijn aangezien hij niet naast me lag toen ik wakker werd.
Ik was nog maar net de trap opgelopen die naar het dek van het schip ging, toen Pieter me tegen het lijf liep. 'Goedemorgen, jongedame.' Grijnsde hij. 'Rot op pedo, ik hoef jou echt niet te zien!' Beet ik humeurig. 'Misschien niet nee, maar dát moet je echt wel zien.' Zei hij en wees naar een reusachtig vervallen gebouw dat zich midden op zee bevond. 'Fort Boyard...' Dacht ik luidop. Ik moet bekennen dat ik wel onder de indruk was. Ik had altijd al een fascinatie voor oude, verlaten gebouwen. Maar Fort Boyard was gewoonweg het toppunt.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Kun je het je voorstellen, Charlie? Duizenden meisjes die krijsen en tieren om hulp, maar niemand kan hen horen. Niemand komt hen redden. Enkel pooiers, pedofielen en andere criminelen zullen hen verlossen uit de verroeste cellen. Het loopt nooit goed af. Of je sterft óf je wordt verkocht.'
'Waarom weet je zoveel over dat fort? Volgens Annika weet bijna niemand ervan, enkel de consumenten die vertrouwt zijn in het duistere milieu van ontvoering, marteling en verkrachting. Ik dacht dat het een gesloten groep was, een groep waar niemand iets over wist...' Merkte ik op. 'Ik ben bekend in dat milieu, Charles. Maar je hebt gelijk: zo goed als niemand weet van het bestaan af van Fort Boyard. Bijna niemand...' Gromde hij.
'Je hebt je vader geïnformeerd over het fort... Hij weet nu dat het bestaat. Ze zullen hem willen doden, reken maar.' Pieter probeerde me bang te maken en al wist ik dat, toch was het moeilijk om zijn woorden uit mijn gedachten te wissen. Als echo's bleven ze ronddwalen in mijn hoofd. En ja, ze maakten me bang.
'Ik weet niet of je Milan kent? Maar Milan was ooit een kompaan van me. Hij pestte Evelien terwijl ik inspeelde op haar kwetsbaarheid. Milan was een trouwe partner, altijd al geweest. En raad eens wie familie van hem is? Mitch. Natuurlijk ken ik Fort Boyard! Milan kon er zijn mond niet over snoeren! Lid worden van deze bende was dan ook zijn droom en zijn doel.'
'We gaan aan land!' Riep Mitch plots die ik nu pas voor het eerst zag verschijnen. 'Welke containers openen we eerst?' Vroeg een bemanningslid aan hem. 'Begin maar met containers één tot en met vijf. Je weet het: één meisje per cel. We herschikken pas als er cellen te weinig zouden zijn, maar dat betwijfel ik.' Beval hij. Toen hij me eerst voorbij wilde lopen, stopte hij uiteindelijk toch vlak voor mijn neus. Hij legde zijn koude, sterke hand op mijn geschramde wang en grijnsde. 'Goedemorgen schoonheid. Heb je last van een kater?' Ik duwde zijn hand weg, een actie waarna zijn grijns wegsmolt. 'Nee, ik heb last van een irritante rat die denkt dat hij de baas over mij kan spelen!'
