Locked by you: Sequel

12.

Jocke

Na een diepe zucht klopte ik aan bij het huis van Michael. Het was rond middernacht en het weer was verschrikkelijk. In een mum van tijd was ik helemaal doorweekt. Met opgegeven hoofd wachtte ik af. Door de gesloten gordijnen heen zag ik plots dat er licht aanging. Het duurde dan ook niet lang vooraleer hij opendeed. 'Jocke?' Stotterde hij en liet duidelijk merken dat hij me niet had verwacht. 'Kan ik even met je praten?' Vroeg ik al snikkend. 'Natuurlijk kom maar binnen.'

'Neem maar plaats aan de tafel, ik kom zo bij je.' Zei hij en verdween even uit de ruimte. Ik staarde voor me uit. Mijn dochter kwijtspelen, dat was het ergste gevoel ooit. Ik voelde me schuldig en ook onverantwoordelijk. Ik had gefaald als vader, ik stelde Sam vast teleur...

'Charlie! Kom eens hier!' Die naam... Ik sprong op. Ik rende naar Michael toe die voor de trap stond en naar boven riep. 'Charlie!' Riep hij opnieuw. Ik kon het niet geloven! Dit moest een grap zijn?! Charlie was hier?! Charlie was gewoon de hele tijd hier?! Tranen rolden weer over mijn wangen. Ik wou haar zien en haar vervolgens stevig tegen me aan drukken.

Maar het was Charlie niet... Nou, jawel. Het was een Charlie, maar niet míjn Charlie. Het was de zoon van Michael. Ik was vergeten dat hij ook zo heette. De jongeman-die iets voorbij de twintig was- slenterde de trap af. 'Wat?' Mopperde hij. 'Ik ga even met Jocke praten, wil je je tv alsjeblieft wat zachter zetten? Dankjewel.'

Charlie

Ik kon nog steeds niet slapen. Ik dacht terug aan Antwerpen, aan mijn thuis, mijn vader, familie en mijn vrienden. Ik miste ze, ik miste ze allemaal. Vooral mijn vader... De tranen kwamen op en gleden vervolgens over mijn wangen. Het gesnik volgde en de pijn in mijn hart keerde weer terug.

In een ooghoek zag ik Pieter ontwaken. Hij zette zich recht en kwam slaapdronken naar me toe. 'Laat me met rust, pedo.' Grauwde ik, maar het klonk niet zo dreigend als gehoopt met al dat gesnik er tussen. 'Waarom huil je, kleine meid?' Vroeg hij, op de typische toon van een pedofiel. 'Ik ben al zestien hoor, oude man.' Mompelde ik. Hij rolde met zijn ogen, alsof hij die reactie wel verwacht had. 'Ben je soms bang? Ben je soms bang van mij? Of misschien van Mitch?' Vroeg hij verder.

'Ik ben niet bang,' zei ik snel, al was ik dat misschien wel een beetje,' ik wil gewoon naar huis... Mijn vader zal vast ongerust zijn. Ik heb hem teleurgesteld. Ik ben vast de verschrikkelijkste dochter ever.' Pieter grijnsde. 'Het is toch niet jouw schuld dat je ontvoerd werd?' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik mocht niet naar dat feest, ik liep weg van huis zonder dat hij dat wist. Als ik gewoon was thuisgebleven dan...' Pieter lachte opnieuw. 'Al draai je de tijd terug liefje, je blijft familie van Evelien Bosmans. Ongehoorzaamheid zit in jouw bloed! De drang om te ontsnappen ook! Probeer alles achter je te laten. Ze zullen je toch niet vinden.'

Weer raakte hij me aan. Dit keer speelde hij met mijn haar. 'Je lijkt op Evelien, wat ongelofelijk...' Hijgde hij in mijn oor. Hij stopte echter wel wanneer de deur geopend werd en Mitch naar binnen stormde. Hij duwde Pieter ruw op de grond en terwijl de oude pedofiel kreunde van de pijn in zijn rug, haalde Mitch een pistool uit zijn achterzak. 'Ik dacht dat ik duidelijk was geweest: geen aanrakingen! Je moet godverdomme met je poten van mijn Omega afblijven. Ze hoeft jouw soa's en al jouw andere ziektes niet.'

'Ik wou haar alleen maar helpen, mafkees!' Beet Pieter terug. 'Nou, bedankt voor de hulp.' Spuwde ik in zijn gezicht en kroop van de kisten af. Mitch, die zijn pistool nog steeds op Pieter hield gericht, volgde mijn bewegingen. 'Waar ga je heen?' Reageerde hij toen ik bij de open deur stond. 'Naar een plek waar ik geen risico loop verkracht te worden.' Snauwde ik en vluchtte de ruimte uit.

Ontsnappen op een boot, dat was ontsnappingslevel expert en zou me dus niet snel lukken. Ik volgde mijn instinct en rende naar de containers toe. Geloof me, het waren er meer dan honderd. Ik kon me nog steeds niet voorstellen dat elke container vol zat met meisjes. De grote containers vormden met z'n allen bijna een doolhof. Ik was ervan overtuigd dat ze me hier niet snel zouden vinden.