Locked by you: Sequel

55.

Charlie

Ik stond te trillen op mijn benen en dreigde zelfs te kotsen. Ik was helemaal in schok. Ik had zojuist iemand vermoord... Ik was een moordenaar! Met tranen in mijn ogen liep ik weg van het lichaam van Pieter. Hem daar zo dood zien liggen, met al dat bloed, was afschuwelijk. En toch voelde het goed... Het was alsof ik eindelijk wraak had kunnen nemen op alles wat hij mij en mijn familie ooit had aangedaan, maar het voelde ook vreselijk. Ik had hem nooit willen vermoorden, maar nu kon ik niet anders. Ik deed het uit zelfverdediging. Zouden ze dat begrijpen in de rechtbank?

Ik werd wakker geschud uit mijn gedachten toen ik plots de stem van mijn vader hoorde. 'Schiet! Schiet dan! Alsjeblieft, breng me naar mijn dochter! Schiet!' Schreeuwde hij. Mijn hart klopte in mijn keel. Nee! Wat deed hij nu?! Mijn vader was in gevaar!

Jocke

'Jouw wens is mijn bevel, Jockey.' Lachte Sarah en wilde net de trekker overhalen toen ik achter haar Charlie zag verschijnen. Was dit een droom? Hallucineerde ik?! Was dat mijn dochter? Of verbeelde ik het me? Leefde Charlie nog?!

'Stop! Niet schieten!' Krijste ze.

Charlie. M'n kleine meid! Ze leefde nog! Tranen van geluk ontsprongen in mijn ogen. Nog nooit was ik zo opgelucht.

Toen Sarah zich geschrokken omdraaide en dus met haar rug naar me toe kwam te staan, sloeg ik meteen toe. Nu ze was afgeleid kon ik haar makkelijk overmeesteren. Ik trok het pistool uit haar handen, waarna ze kort gilde, maar daarna was het tij gekeerd.

Ik richtte het pistool op haar, ook al wilde ik niet schieten.

Ze deinsde achteruit, net als de rest van die overige criminelen. Ze waren ongewapend en dus doodsbang.

'Papa!' Riep Charlie en rende naar me toe. Ze sloeg haar armen om mijn buik en drukte haar hoofd tegen mijn borst aan. 'Mijn klein meisje...' Ik liet mijn hand, waarmee ik het wapen vasthield, zakken. Vervolgens wreef ik door haar haren en gaf haar een stevige kus op haar voorhoofd.

Ondertussen waren die criminelen natuurlijk al weggerend, omdat ik hen niet langer onder schot hield, maar dat waren zorgen voor later. Mijn dochter ging voor.

'Papa... Ik heb iets vreselijks gedaan...' Huilde Charlie na een stevige omhelzing die wel vijf minuten duurde.

'Rustig maar Charles, wat is er gebeurd?' Vroeg ik zacht en wreef over haar rug om haar te kalmeren.

'Ik heb Pieter gedood...' Bekende ze.

'Je hebt... Wat?' Vroeg ik alsof ik het niet goed gehoord had.

'Ik heb Pieter vermoord... Maar ik deed het uit zelfverdediging! Hij wilde mij doden met een groot stuk glas en toen-'

'Rustig, rustig...' Suste ik nadat ze overstuur haar verhaal afratelde.

'Ik wilde hem niet vermoorden... Het was een onbewuste reactie... Wees alsjeblieft niet boos.' Smeekte ze.

'Ik ben niet boos, liefje. Je mag niemand vermoorden, maar... Ik kan begrijpen waarom je het deed en ik heb er zelfs vrede mee. Ik hoop dat ik nu niet klink als een vader die niet weet hoe hij zijn kind correct moet opvoeden, maar ik vind dat je geen foute keuze hebt gemaakt. Je voelde je bedreigd, het redde je leven. Als jij hem niet vermoord had... Dan was ik je kwijt. En na alles wat die klootzak ons aandeed, vond ik sowieso al dat hij de doodstraf verdiende.'

Ze sloeg haar armen weer om me heen en drukte zich stevig tegen me aan. 'Maar hij is niet de enige die dood is...' Snikte ze.

'Is Mitch...?'

'Ja... Een enorm brokstuk kwam op hem terecht. Hij zag er bleek uit en zat onder het bloed. Er was veel bloed... Hij is dood en dat doet me echt veel pijn.'