Locked by you: Sequel

38.

Jocke

'Pieter komt ook met ons mee.' Zei ik toen ik even later samen met Pieter de kelder verlaten had. 'En Mitch?' Vroeg Charlie en haar ogen keken me al smekend aan. 'Goed, hij mag ook mee.' Zuchtte ik. 'Jocke? Wat krijgen we nu?' Vroeg Robert verward. 'Ik geef ze beiden één kans en ze moeten bij ons in de buurt blijven, maar Charlie moeten ze met rust laten. Daarna, zien we wel wat we met hen doen.' Zei ik. 'Hoelang wil je hier in Frankrijk blijven?' Vroeg Robert. 'Zolang als nodig is. Maar eigenlijk wil ik morgen al naar huis.'

Plots voelde ik de warme hand van Charlie in de mijne. 'Papa... Kunnen we hier niet wat langer blijven? We zijn eindelijk eens weg van huis. Eindelijk kan ik de wereld zien! Eindelijk zijn we nog eens samen en eindelijk heb je nog eens tijd. Als je weer thuis bent, ga je weer werken... Ik wil dat je bij me blijft, alsjeblieft.'

Ik streelde door haar haren en vervolgens liet ik enkele vingers over haar wang glijden. 'Misschien heb je gelijk. Weet je wat? We blijven hier. We keren pas terug naar huis na het festival van Avignon!' 'Meen je dat, papa?!' Vroeg ze met een grote glimlach. 'Als jij dat wil, Charles?' 'Natuurlijk!' Riep ze enthousiast. 'Ziezo. Dat is dan afgesproken.'

De mond van Robert viel open van verbazing. 'Dat festival is pas over enkele maanden! Je kan je werk toch niet zomaar opzeggen?! De media dreigt ongerust te worden!' Ik haalde mijn schouders op. 'De media kan mij nu echt niets schelen. Ik wil wat meer tijd doorbrengen met mijn dochter en dat gaat niet zomaar als ik op elke plaats waar ik kom steeds gefilmd of gefotografeerd word!'

'Goed, wat jij wil. Weet dan wel dat die twee criminelen bij je blijven. Je moeder zal doodongerust zijn.' Ik knikte. 'Ja, dat weet ik... Maar ik zal contact met haar houden, zo kan ze zien dat alles goed gaat.'

'Oké, dan kunnen we nu beter vertrekken naar onze verblijfplaats. Dat had jij toch geregeld, hé?' Vroeg Robert. 'Jep. Chemin Malmort 22. Een groot huis, met een nog grotere tuin. Er is zelfs een weiland voor Spirit!' Charlie keek op. 'Spirit? Is die hier dan ook?' Ik knikte. 'Ja, oma wilde dat.'

Charlie

Even later vertrokken we eindelijk. Ik zat voorin in de wagen naast opa. Pieter en Mitch zaten achteraan. Mijn vader had besloten om naar ons verblijf te rijden met Spirit. Het paard was nog niet uit z'n trailer geweest en hij wilde voorkomen dat hij stijve benen zou krijgen.

Het was stil in de auto. Eigenlijk té stil. Zelfs opa sprak niet en hij is meestal degene die een stilte doorbreekt. Zelfs de radio stond niet aan. We hoorden alleen maar de motor van de wagen en de GPS die aangaf welke richting hij uit moest rijden.

Maar plots werd de stikte verstoord toen zijn mobiel, die via een houdertje aan het raam vast zat, ging. Hij drukte op het groene telefoontje op z'n scherm waarna er meteen een mannenstem te horen was.

'Goedemiddag, spreek ik met hoofdinspecteur Robert?' Was de vraag die gesteld werd.

'Ja, daar spreekt u mee.' Zei opa.

'Ik ben dokter Hydens. Ik heb vernomen dat u de zoekactie naar de gekidnapte meisjes en de aanslag op het Grijze Zaaltje leidt. Klopt dat?'

'Inderdaad, dat klopt. Het onderzoek is nog lopende, hoezo?' Vroeg opa.

'Wel, ik weet niet of ik u ermee kan helpen, maar het is ons gelukt om de kogels bij alle slachtoffers te verwijderen. De kogels bevatten een vreemd logo van een cobra wat misschien wat helderheid in het onderzoek kan geven.'

'Klinkt goed, ik stuur mijn collega's naar u toe. Over hoeveel geïdentificeerde slachtoffers gaat het eigenlijk?' Vroeg hij daarna.