Locked by you: Sequel

28.

Charlie

Na een uurtje kwamen we eindelijk aan bij het huis van Mitch. 'Is dit het?' Mompelde ik teleurgesteld. 'Ja.' Antwoordde hij. 'Het lijkt wel het huis van Marc Dutroux...' Zei ik. 'Ben je daar al geweest dan?' Lachte Pieter. 'Nee, maar ik zag het ooit eens op tv.' Beet ik. Mitch opende de deur van z'n oude, kleine huisje en liet ons vervolgens binnen. Het stappen ging wel, maar bleef toch pijnlijk bij elke stap die ik zette.

De binnenkant zag er gelukkig al wat beter uit. Het was een beetje klassiek, maar toch vond je er ook de nieuwste moderne snufjes. 'Waar kan ik slapen?' Vroeg ik toen mijn zij weer pijn begon te doen. Ik dacht dat hij zou zeggen: "boven, bij mij natuurlijk", maar hij zei net het omgekeerde. 'Beneden, in de kelder. Je zal er nog wel spullen aantreffen van Malia, mijn vorige Omega. Je mag ze hebben als je wil.' De manier waarop hij over Malia sprak gaf me de rillingen. Hij had haar vermoord en hij deed daar zo kil over, alsof dat doodnormaal was geweest. 'Mitch, zo'n mooi meisje laat je toch niet in een oude, vuile kelder slapen?' Reageerde Pieter, ook al was hij net de persoon die mijn oma ooit ook opsloot in een kelder. 'Liever in zo'n oude, vuile kelder dan bij hem in bed. Dat is erger.' Zei ik.

'Volg me, ik breng je erheen.' Gromde Mitch. Pieter en ik volgden hem. De kelderdeur zat verscholen achter een kast die vol stond met grote flessen whisky. Op de betonnen trappen die we afgingen trof ik soms zelfs een paar opgedroogde bloedvlekken aan. De kelder leek wel een doolhof. Er waren veel gangen en enkel Mitch kende de weg. Al zou ik ooit willen ontsnappen, de vele gangen die we insloegen zou ik nooit kunnen onthouden.

Uiteindelijk kwamen we aan bij een kleine cel die er vast al vele jaren stond. 'Dit huis was ooit van een pooier. Hij stierf aan een overdosis drugs waardoor ik het huis kon kopen.' Vertelde Mitch. Uit zijn broekzak haalde hij een rammelende sleutel die hij in het slot duwde. Hij maakte de celdeur open en nodigde me uit om naar binnen te gaan. De gele muren die het kleine kamertje bevatten stonden vol krassen en ook een paar bloedvlekken. Er stonden namen in gegraveerd. En Malia was niet de enige naam die erin stond... Als dit al zijn slachtoffers waren, had Mitch wel vijftig meisjes ontvoerd.

'Niet bang zijn, ga gewoon naar binnen.' Zei hij. Ook al vertrouwde ik het plots niet helemaal, ik waagde het erop. Pieter ook, hij wilde bij me blijven en ging dus ook naar binnen. Er stond niet veel. Een doorgezakte matras, een onstabiel veldbedje en een rek met dozen erin. Op één van de dozen stond "Malia", ik vermoedde dat al haar spullen daarin zaten. Ik was bang dat Mitch de deur achter ons zou dichtgooien, maar ook hij kwam naar binnen.

Hij wees naar het veldbed. 'Daar mag je slapen.' Zei hij. 'Pieter, die matras is voor jou.' Ik schrok. 'Blijft Pieter hier bij mij slapen?!' Pieter keek me verward aan. 'Zou dat een probleem zijn? Je vertrouwt me toch?'

'Ja, nee, ik bedoel nee!' Riep ik. 'Relax, ik heb een camera opgehangen waar ik jullie mee in de gaten kan houden. Als hij je aanraakt, sta ik hier meteen.' Zei Mitch en keek Pieter nijdig aan. 'Jullie mogen deze cel enkel verlaten als ik het toesta. Als je naar toilet moet, moet je me verwittigen.' Zei hij er nog bij. 'En hoe verwittigen we je dan?' Vroeg ik. 'Geen idee, dat zoek je zelf maar uit. Wees vooral creatief.' Ik ging alvast liggen op het veldbedje, gewoon om het even te testen. Het was niet comfortabel en kraakte bij elke beweging die ik maakte.

Plots haalde Mitch uit één van de dozen, die in de reken stond, een stel handboeien. Hij ging naast het bed op zijn hurken zitten en deed ze om bij één van mijn polsen. 'Wat doe je?' Vroeg ik met een trillende, bange stem. 'Je vastmaken.' Antwoordde hij droog. 'Waarom?' Vroeg ik. 'Daarom.' Het andere uiteinde maakte hij vast aan de metalen ring die aan de muur hing. Toen ik vast was gemaakt, deed ik een poging om me los te rukken, maar ik zat veel te stevig vast.

'Waar was dat nou goed voor?' Vroeg Pieter, die intussen had plaatsgenomen op zijn matras. 'Als ik zin heb, ligt ze al voor me klaar.' Antwoordde hij met een grijns.