Locked by you: Sequel

54.

Jocke

'Ze zijn dood!' Lachte Frederick kwaadaardig.

'Dat weet je niet zeker...' Hield ik vol, nadat we het gebouw verlaten hadden.

'Heb je die ontploffingen niet gehoord? Zoiets overleefd niemand! Van die verlaten gevangenis blijft niet veel meer over. Je dochtertje ligt onder het puin, net als die hond van een Mitch en die pedofiel.' Lachte Sarah.

Met tranen in mijn ogen bleef ik naar het ingestorte gebouw kijken. Er was geen teken van leven meer te bespeuren, alles was plots zo akelig stil geworden.

'Jullie mogen blij zijn dat we jullie er niet achterlieten. We hebben jullie leven gered, wees ons dankbaar.' Zei Sarah, kijkend naar Robert en mij.

'Dankbaar? Ik moet jullie dankbaar zijn? Na alles wat jullie mij en mijn dochter aandeden?!' Riep ik en smeekte in mezelf dat die touwen om mijn polsen los zouden springen zodat ik haar nek kon omwringen.

'Wilde je liever bij haar onder het puin liggen, Jocke?'

'Ja, eigenlijk wel.' Beet ik.

'Daar kan nog altijd voor gezorgd worden...' Gromde ze.

'Sarah, denk aan ons plan.' Sprak Frederick tegen.

'Dat plan waarbij jullie gaan beweren dat ik Sarah verkracht heb?'

'Jep.'

'Slim, heel slim. Hoelang denken jullie dat ik in de gevangenis zal moeten? Drie jaar? Vier jaar?'

'Levenslang.'

'Leuk geprobeerd, maar voor zoiets krijg je geen levenslang. Doe maar, als je wil. Geef me maar aan! Maar als ik vrijkom, is het mijn beurt voor wraak en geloof me, daar komen jullie niet met een schrammetje vanaf.' Dreigde ik.

'Misschien heb je gelijk,' gaf Frederick met een grijns toe,'jou aangeven is niet echt het beste plan.'

'Je bent dan toch niet zo dom als ik dacht.'

'Sarah, vermoord hen. Beiden.' Beval hij plots.

'Met veel plezier...' Lachte ze en haalde een pistool boven.

'Doe je dochtertje de groeten.' Grijnsde ze en richtte het pistool op mij. Ik slikte, maar bleef haar dapper in de ogen kijken. 'Schiet dan!' Riep ik. Ja, ik wilde bij Charlie zijn. Ik wilde dat ze me zou neerschieten. De tranen die over mijn wangen gleden waren niet van verdriet of angst, maar van geluk. Ik lachte er zelfs bij. Ik wilde naar Charlie. Verdomme, ik wilde naar haar toe. 'Waarom duurt het zolang om die trekker over te halen?! Schiet dan! Nu!' Schreeuwde ik.

Maar toen ze de kogel loste, sprong Robert voor me en ving de kogel op. De kogel doorboorde zijn borst en schakelde hem meteen uit. Alles gebeurde op dat moment zo snel dat ik niet wist wat te denken. Robert viel neer op de grond en bleef roerloos liggen.

'Dat was één.' Grijnsde Sarah en richtte haar geweer weer op mij.

Ik had geen emoties meer. Alle functies in mijn lichaam leken te zijn uitgeschakeld. 'Schiet! Schiet dan! Alsjeblieft, breng me naar mijn dochter! Schiet!' Schreeuwde ik de longen uit mijn lijf.

Charlie

Ik opende versuft mijn ogen. Alles tolde om me heen en was wazig. Honderd pijlen van pijn werden in mijn lichaam geboord. Met trillende handen en een tekort aan spierkracht, duwde ik mezelf langzaam overeind. Ik was voor enkele minuten doof. Het enige wat ik horen kon was een irritante fluittoon. 

Ik probeerde mijn evenwicht te bewaren, maar dat ging moeilijker dan gedacht. Ik ademde even diep in en uit. Ik leefde nog. Het was ongelofelijk, maar ik leefde nog!