Locked by you: Sequel

15.

Jocke

'Vraag me niet of ik goed geslapen heb, want ik heb vreselijk geslapen.' Gromde ik humeurig toen ik de ontbijttafel bereikte. Kaya keek op van het scherm van haar smartphone. 'Dat is normaal Jocke, je bent doodongerust.' Zei ze meelevend. 'Ik werd wakker met hartkloppingen! Ik dacht dat ik een paniekaanval zou krijgen! Ik maak me ontzettend veel zorgen om Charlie. Mijn kleine meid, helemaal alleen op zee met een moordlustige pedofiel die wraak wil nemen op haar familie én een bende kidnappers met hoogstwaarschijnlijk een hoog testosteron gehalte. Als ik te weten kom dat ze haar martelden of verkrachtten, schiet ik tienduizend kogels door hun hoofd. Ik vermoord hen, ik zweer het. Al moeten ze me er later voor opsluiten en raak ik mijn hele carrière als acteur kwijt, ik vermoord hen!'

Kaya legde haar hand in de mijne. 'Jocke, blijf positief denken. Misschien overkomt haar helemaal niets en doen ze haar geen kwaad?' Ik schudde mijn hoofd. 'Misschien verkopen ze haar en wat dan?! Dan ben ik mijn dochter voor goed kwijt!' Ze kneep harder in mijn hand. 'Adem eens diep in en uit.' Ik volgde haar advies op. Ik sloot mijn ogen enkele tellen en wanneer ik ze weer opende was de rust in mijn lijf weer teruggekeerd. 'Heel goed, Jocke. Je vindt Charlie spoedig weer. Ga vandaag gewoon naar de haven. Ze zullen je heus wel verder kunnen helpen.'

Charlie

Ik volgde Mitch naar de containers waar de meisjes zich bevonden. Pieter probeerde ons bij te houden, maar Mitch stapte haastig door. Toen we aankwamen bij de eerste container, greep hij me vast bij mijn arm. 'Aw!' Riep ik, maar hij negeerde mijn kreet en opende de grote container. Hij duwde me vervolgens naar binnen. Mijn ogen kregen niet eens de tijd om iedereen te bestuderen, hij trok aan mijn haren en met zijn andere hand probeerde hij mijn hoofd stil te houden.

'Kijk maar eens goed meisjes! Dit is wat er met jullie zou gebeuren als jullie het wagen ons voor de voeten te lopen. Dit zal jullie overkomen als jullie ongehoorzaam zijn. Jullie horen onze bevelen op te volgen! Wij zijn de alfa's!' Hij drukte met zijn vingers in de krassen die hij gisteren achterliet op mijn gezicht.

Tranen ontsprongen in mijn ogen. Ik kon wel huilen. Alles deed weer pijn. Daarvoor had hij me dus nodig... Hij wou ze bang maken en deed dat door mijn wonden te laten zien.

'Jullie gaan nu Pieter netjes volgen naar zijn kajuit. Hij zal jullie onderzoeken op ziektes en allergieën. Jullie moeten altijd eerlijk tegen hem zijn en jullie moeten gehoorzaam zijn. Ik heb een mes en een pistool, aan jullie de keuze.'

'En welke gebruik je als wapen?' Probeerde ik als dubbelzinnig grapje uit te brengen, maar hij knelde al snel mijn stembanden. 'Beiden als jij je bek niet houdt!'

De bange meisjes trilden op hun benen. Ze hadden al dagen niets gegeten en wilden hier zo snel mogelijk weg. Ze volgden Pieter. Nu pas kon ik de meisjes beter bestuderen. Enkele vriendinnen die met mij de klas deelden, keken me verward aan. Ook Kythara had een wazige, verwarde blik in haar ogen toen ze me voorbij ging.

Jocke

Ik rende de kraaknette treden op van het havenhuis in Antwerpen. Ik was ontzettend zenuwachtig. Ik liep door de oneindig lange gangen waarvan de muren wit waren. De tegels op de grond hadden een spiegelend oppervlak waarin ik mezelf zag lopen.

Ik zag er niet uit. Ik had grote wallen onder mijn ogen door het tekort aan slaap en mijn haar zat kriskras door elkaar.

Eindelijk kwam ik aan bij de deur van de directie. Ik nam een grote hap adem en klopte vervolgens op de deur. 'Binnen!' Werd er langs de andere kant geroepen. Ik twijfelde geen seconde en duwde te deurklink naar beneden.

'Goedemorgen meneer!' Begroette de oudere vrouw die aan het rommelige bureautje zat. 'Goedemorgen.' Zei ik en schudde haar de hand. 'Ga maar zitten!' Nodigde ze uit. Ik knikte vriendelijk en liet me zakken op de stoel tegenover haar.

'Waar kan ik u mee helpen?' Vroeg ze vriendelijk. 'Het klinkt misschien raar maar... Mijn dochter is ontvoerd en de ontvoerders zijn in bezit van een groot vrachtschip. Ze varen richting Fort Boyard en vertrokken een paar dagen geleden. Zou u misschien de locatie van dit schip kunnen opsporen? Misschien kunnen de politieboten het schip vatten?'

De vrouw zette haar bril wat verder op haar neus. Ze schoof dichter naar haar ouderwetste computer toe. 'Weet u hoe het schip heet?' Vroeg ze, waarna ik mijn hoofd schudde. 'Het heeft hier in de haven gelegen, dat kan niet anders. Een groot vrachtschip dat nu naar Fort Boyard vaart.' Herhaalde ik. Ze typte heel traag op haar computer. Net een luiaard die weer aan het werk moest. Ze drukte de toetsen elk afzonderlijk in. Het duurde eeuwen.

'Er zijn hier vrachtschepen vertrokken, inderdaad! Twee vrachtschepen vaarden naar Italië, eentje naar Australië en eentje naar Frankrijk!' Ik knikte hoopvol. 'Frankrijk! Het schip vaart ongetwijfeld naar Frankrijk!' Ze klikte een paar keer met haar computermuis en draaide haar hoofd daarna weer naar mij toe.

'Het schip heet: L'Evana. Volgens de doorgestuurde coördinaten is het van plan aan te leggen in de haven van Marseille: Vieux-Port. Fort Boyard kan een korte tussenstop zijn.' Het moest wel waar zijn! Die Mitch woonde enige tijd in de buurt van de Camargue. Marseille is de grootste haven in de buurt van die regio.

'Enig idee wanneer het van plan is daar aan te komen?' Vroeg ik als laatste. 'Hier staat dat het hoopt dinsdag te arriveren.'

Charlie

Na een heleboel containers te hebben gedaan, was het nu de beurt aan Annika en mij voor een onderzoek. We waren de laatste twee. Alle andere meisjes werden alweer teruggebracht naar hun containers.

Annika was als eerste aan de beurt. Ik wachtte al zittend tussen Mitch en Ronny in mijn beurt af. Beiden jongens keken toe hoe Pieter Annika vragen stelde. Hij vroeg of ze allergisch was aan dingen en of ze vaak ziek werd. Annika, die hier het langst aanwezig was van alle meisjes, leek nog nooit zo'n onderzoek gehad te hebben. Dat ving ik op van een gesprek tussen Ronny en Mitch.

Toen ik dacht dat alles voorbij was en het nu aan mij was, beval hij haar haar kleren uit te doen. Annika knikte alleen maar en volgde zijn bizarre bevel op. Hij bestudeerde haar grondig, liet haar een paar keer ronddraaien en knikte dan tevreden. 'Goed, kleed je maar weer om. Nu is het de beurt aan Charlie.' Zei hij. Wat?! Ik ga me echt nóóit omkleden voor die pedofiel! Dacht ik boos.

Mitch legde zijn hand op mijn rug en duwde me zachtjes naar voren zodat ik zou opstaan. 'Ga.' Beval hij kort. Ik stapte op Pieter af en bleef vlak voor zijn neus staan.

'Oké Charlie Van Geel,' begon hij met een grijns,'ik ben eens benieuwd...' Hij noteerde mijn naam op een lange lijst waar ook nog een heleboel andere namen opstonden. 'Ben je allergisch aan iets?' Was zijn eerste vraag. 'Ja,' zei ik waarna hij zijn pen weer beetnam en op het punt stond om te noteren,' ik ben allergisch aan pedofielen én aan ontvoerders.' Pieter zuchtte diep. Ik knipoogde en grijnsde.

'Ik noteer: geen allergieën.' Zei hij en liet de pen bewegen op het papier. Vervolgens legde hij het schrijfplankje aan de kant en bestudeerde me grondig. 'Spreid je armen.' Beval hij. Ik spreidde met tegenzin mijn armen. Ik haatte het hoe hij aan mijn lijf zat. 'Goed, kleed je nu maar uit.' Ik schudde koppig mijn hoofd.

'Charles...' Lachte hij alsof hij mijn reactie verwacht had. Charles. Die bijnaam gaf mijn vader me altijd. 'Omkleden en geen onzin.' Zei Mitch. 'Nee.' Hield ik vol. Mitch sprong recht. Dreigend stapte hij naar me toe. 'Moet ik je soms helpen? Ik scheur ze open als jij het niet doet hoor! En je gezicht volgt daarna!'

Heeeey mensen! Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden! Vergeet niet te stemmen en te reageren❤️ tot snel!