####
ဖုန်းကတုန်ခါမှုကြောင့်သူနိုးလာခဲ့သည်။အပြင်ကအလင်းရောင်စစမြင်နေရသည်။နေမထွက်သေးသည့်တိုင်အလင်းရောင်ခပ်မှိန်မှိန်ကပြတင်းပေါက်မှတစ်ဆင့်အခန်းထဲတိုးဝင်လာသည်။ညကဒီအတိုင်းထိုင်လျှက်နဲ့ကုတင်ပေါ်မှောက်အိပ်မိထားတော့အတော်နဲ့ထမရပေ။သတိရလို့အိပ်ရာပေါ်လှဲနေတဲ့ကောင်လေးကိုကပျာကယာကိုယ်ပူစမ်းကြည့်မိသည်။တော်သေးသည်။ကိုယ်ငွေ့နွေးနွေးကလွဲ၍အဖျားတော့မရှိတော့။အကြောဆိုင်းနေသောခါးအားဖြည်းဖြည်းချင်းမတ်ယူရသည်။ညကထိုကောင်လေးကိုပြုစုထားသောဆေး၊ရေခဲဝတ်၊ဇလုံတို့အားအသာမကာဧည့်ခန်းဆီသို့သာလျှောက်လာလိုက်တော့သည်။ပြီးရင်တော့ရှင်းစရာရှိသည်များရှင်းရင်းသာထိုကောင်လေးအတွက်မနက်စာပြင်ပေးနေမိသည်။ညကဝယ်လာတဲ့ကြေးအိုးတွေကိုပြန်နွှေး၊ ကော်ဖီပူလေးဖျော် စသဖြင့်။
#အဟွတ်အဟွတ်#
မီးဖိုခန်းထဲတစ်ယောက်တည်းအလုပ်ရှုပ်နေသဖြင့်အနောက်ကအသံကြားမှသာ သတိဝင်တော့သည်။တစ်ချက်လှည့်ကြည့်မိတော့ထိုကောင်လေးကအိပ်ရာနိုးလာပုံပေ။အဖျားကအရှင်းမပျောက်သေးတော့ချောင်းကကျန်နေတယ်ထင်ပါရဲ့။
"နိုးပြီလား
လာ ထိုင်"
ဘာမှတော့မပြော။ဝင်ထိုင်လေရဲ့။သူ့အရှေ့ကြေးအိုးပန်းကန်လေးချပေးတော့လည်းဘာမပြောညာမပြောစားနေပြန်လေရဲ့။ပုံမှန်ဆိုပေါက်ပေါက်ဖောက်နေသောချာတိတ်ကခုလိုငြိမ်နေတော့လည်းသူမနေတတ်ပြန်။
"ချာတိတ်"
အရှေ့တွင်ဝင်ထိုင်ရင်းခေါ်မိတော့ ခေါင်းလေးမော့ကာမျက်လုံးလေးပေကလပ်ပေကလပ်လုပ်နေလေသည်။မျက်နှာလေးလည်းညိုးလို့။
"ချာတိတ်
ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
ဘာမှပြန်မပြောဘဲခေါင်းငိုက်စိုက်လျှက်။သူဘာလုပ်သင့်သနည်း။အတင်းအကြပ်မေးဖို့ကျဒီကောင်လေးကသူ့ညီမဟုတ်သလိုသူ့သူငယ်ချင်းလည်းမဟုတ်ပြန်တော့ခက်သည်။
".....အိမ်...မက်..."
စားလက်စတို့ရပ်ကာတစ်လုံးချင်းပွင့်အံလာသောစကားတို့သည်အားဖျော့တုန်ရီစွာ။
