"ေမာင္"
"အင္း
ေျပာေလ ကိုဆက္"
သူဒီရက္ပိုင္း ကိုဆက့္ကိုျပန္မလႊတ္မိတာေတာင္ၾကာေပါ့။ခဏေလးေတာင္မခြဲခ်င္တာလည္းပါတာေပါ့ေလ။သူတစ္ဇြတ္ထိုးနိုင္သည္ကိုလည္းကိုဆက္ကနားလည္ေပးရွာပါသည္။
"မင္းငါ့ကို ကစားေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးမလား"
သူသိသည္။ကိုဆက္တစ္ခုခုကိုအေတြးလြန္ေနတာပဲျဖစ္မွာ။
"ဘာလို႔အဲ့လိုထင္ရတာလဲ ကိုဆက္ရာ"
မ်က္ႏွာေလးညိဳးက်သြားျပန္၏။အမွန္ဆို ဒီအခ်ိန္ထိသူ႔ခံစားခ်က္ေတြက ကိုဆက္အတြက္ေတာ့အရမ္းျမန္ဆန္လြန္းေနမယ္ဆိုတာသူသိပ္သိတာေပါ့။ကိုယ္လုံးေလးကိုဆြဲလွည့္ရင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိလိုက္ေတာ့ေခါင္းေလးအသာငုံ႔ေနေလရဲ့။
"ေမာင့္ကို ၾကည့္
ကိုဆက္"
ေမာ့ၾကည့္လာေသာမ်က္ဝန္းအစုံဟာအားငယ္မွုအျပည့္ျဖစ္ေနေလေတာ့သူႏွစ္သိမ့္ေပးဖို႔စကားလုံးရွာရေတာ့သည္သာ။
"ဘာလို႔ အဲ့လို ထင္တာလဲ "
ေခါင္းခါသည္။ပုံမွန္ဆိုေပါက္ေပါက္ေဖာက္ကာေလမတိုးေအာင္စကားမ်ားေသာကိုဆက္သည္ယခုအခါႏွုတ္ဆိတ္၍သာေနေလေတာ့သည္။
"ေမာင့္႐ုပ္က အဲ့လိုေပါက္ေနလို႔"
"ေဟာဗ်ာ"
"အသက္ႀကီးတဲ့လူကဒီလိုမေျပာသင့္မွန္းသိပါတယ္။
ငါမရင့္က်က္ေသးဘူး။
ေမာင္...မင္းနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ငါမရင့္က်က္ဘူးပဲ"
သူကိုဆက္ကိုယ္လုံးေလးကိုတင္းေနေအာင္ဖက္ထားမိေတာ့သည္။သူသိသည္။ကိုဆက္သူ႔အေပၚခံစားခ်က္ေတြပိုလာၿပီဆိုတာစိတ္ခ်င္းနီးသူမို႔သူခံစားလို႔ရေနသည္။
"အဲ့လိုဘယ္ေတာ့မွမေတြးနဲ႔ ကိုဆက္
ေမာင္က ကိုဆက္မွကိုဆက္ျဖစ္ေနတာ။
ကိုဆက္ မရိပ္မိခင္ကတည္းကပဲ"
ထိုအခါမွရင္ခြင္ထဲက႐ုန္းကာမၾကည္သလိုမ်က္ေစာင္းေလးထိုးၿပီးျပဳံးေလရဲ့။
"လာ ထိုင္
ေမာင့္ဘဲေလးကို ေမာင္ ဘယ္လိုေႂကြခဲ့ရလဲ
ေျပာျပမယ္"
