သူေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေမာ္ကြန္းသစ္အခန္းေလးဟာေသာ့ခတ္ထားဆဲပင္။အခ်ိန္ကိုၾကည့္မိေတာ့လည္းညဆယ္နာရီခြဲ။ပုံမွန္ဆိုဒီအခ်ိန္ဟာေမာင္အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔အိပ္ေတာင္အိပ္ေနရမွာမလား။မထူးေတာ့။ေရာက္လာမွေတာ့ေတြ႕သြားရမည္။ေမာင္ျပန္လာတဲ့အထိေစာင့္႐ုံေပါ့။႐ုတ္တရက္လြယ္အိတ္ထဲကဖုန္းေလးကတုန္ခါလာေတာ့ေမာင္ျဖစ္ပါေစလို႔သူတိတ္တိတ္ဆုေတာင္းမိသည္။
"အသာ နင္ျပန္မလာေသးဘူးလား"
အဝင္ဖုန္းကိုလက္ခံလိုက္သည္ႏွင့္တစ္ဖက္ကေနေအာ္ထည့္လိုက္ေသာ အစ္မျဖစ္သူ လင္းလက္သာ။
"ျဖည္းျဖည္းေျပာပါ အမရာ
ငါၾကားပါတယ္ဟ"
"ဟဲ့ အသာ
နင္ဘယ္ေတြသြားေနျပန္တာလဲ။
နင့္ေၾကာင့္ငါပါ အိမ္ေပၚကဆင္းရေတာ့မယ္"
အရင္ရက္ပိုင္းေတြသူေမာင့္ဆီလိုက္ေနခ်င္ေလေတာ့အစ္မျဖစ္သူကိုျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေျပာျပၿပီးအေမ့ကိုကူၿပီးလိမ္ေျပာေပးဖို႔စစ္ကူေတာင္းရသည္။တစ္ခုအဆင္ေျပသည္က အစ္မကဆရာဝန္ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ဒီသေဘာတရားေတြကိုနားလည္ေပး၍သာေတာ္ေတာ့သည္။ဒါေတာင္ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ကိုအေမ့ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ အခ်ိန္ပိုင္းတိုးဂိုက္လိုက္ခဲ့လို႔။နို႔မိုသူခရီးသြားရတယ္ဆိုတာအေမဘယ္လိုမွယုံမည္မဟုတ္တာသူသိသည္။
"ငါခု ဘားအံမွာလို႔ေျပာလိုက္ေလဟာ"
"ေအး
အေမကနင့္ထက္လည္တယ္ေနာ္
လည္တာမွမႊတ္လို႔။
အခုငါဘာေျပာေျပာမယုံေတာ့ဘူး။
နင့္ကိုအိမ္အျမန္ျပန္လာခိုင္းဆိုတာခ်ည္းပဲ"
ဒီေန႔ေတာ့သူအိမ္မျပန္လို။ေမာင့္ကိုေတြ႕ရမွျဖစ္မည္။သူေတာင္းပန္ခ်င္သည္။ေမာင္နဲ႔ေျပလည္မွုယူရမည္။
"ဒီလိုလုပ္ဟာ
မနက္ျဖန္ညေရာက္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ အေမ့ကို
ေနာ္....လုပ္ပါ အမရာ ....ဒီတစ္ခါ ေနာက္ဆုံးပါ"
"ေအးဟာ ေအးဟာ
နင္နဲ႔လည္းခက္တယ္
မနက္ျဖန္ေတာ့ တကယ္ျပန္ခဲ့ေတာ့"
အေလာတႀကီးဖုန္းခ်သြားေသာအစ္မကိုၾကည့္ရတာအေမအနားေရာက္လာလို႔ဘဲျဖစ္မွာ။သူျပဳံးမိပါရဲ့။သူ႔လည္းဒီအစ္မတစ္ေယာက္ပဲအားကိုးေနရတာကိုး။
