"ကိုဆက္ေရ"
အေမာတေကာျပန္လာၿပီးေတာ့လည္းထပ္မံအေမာဆို႔ရျပန္၏။ အိမ္တံခါးသည္ေသာ့ပိတ္ထားဆဲ။ သူထြက္သြားတုန္းက အတိုင္းမဟုတ္ေတာ့ လူကစိုးရိမ္လာ၏။ ကိုဆက္အား စိုးရိမ္တႀကီး ဖုန္းေခၚမိေတာ့လည္း တစ္ခါမဟုတ္ ႏွစ္ခါမဟုတ္ ဖုန္းကမအားေသးဟုသာေျဖေနျပန္သည္။
"ေတာက္
ကိုဆက္ရာ"
ဒီကေန႔မွ အိမ္ေသာ့အပိုကလည္းယူမသြားမိေတာ့ အိမ္ေရွ႕တြင္ထိုင္ေစာင့္႐ုံမွတပါး။
#တီ#
"ဟဲလို ကိုဆက္
ကိုဆက္ ဘယ္မွာလဲ။ "
"ေဟ့ေရာင္ အသစ္ ။ ငါ ခန႔္ညား"
ေမၽွာ္ေနသည့္ဖုန္းမဟုတ္ေလေတာ့ လူကျပန္ထိုင္က်သြားရသည္။
"ေျပာ"
"အသံကိုက လဒ"
"ေဟ့ေရာင္ ဘာလဲေျပာ"
ခန႔္ညားက ရြဲ႕တဲ့တဲ့ေျပာသည့္တိုင္ သူစိတ္မရွည္စြာထပ္ေငါက္လိုက္မိသည္။
"ေအးပါကြာ။ သံသာ လာ ရစ္ေနလို႔"
ထိုမိန္းမအသံၾကားေတာ့ စိတ္ကေထာင္းခနဲ။
"ငါနဲ႔ဘာဆိုင္လဲ။ မင္းဘာသာမင္း ၾကည့္ရွင္းလိုက္ကြာ။ ငါမပတ္သက္ခ်င္ဘူး"
"မဟုတ္ဘူးေဟ့ေရာင္"
သူဖုန္းခ်ပစ္ရန္သာ ႀကံစည္လိုက္ေတာ့၏။
"ဟာ အသစ္
ဆက္ေကာင္းသာ....."
ကိုဆက္နာမည္ၾကားကာမွ သူပ်ာပ်ာသလဲနားေထာင္ရသည္။
"ဘာလဲ။ ကိုဆက္လား။ ကိုဆက္အဲ့မွာလား"
"ေအး။ ခုငါ့ဆိုင္မွာ သံသာနဲ႔ စကားေျပာေနတယ္"
ခန႔္ညားေျပာလိုက္ေသာ စကားတို႔ေၾကာင့္ သူေသြးပင္တက္ခ်င္သြားရ၏။ ကိုဆက္ႏွင့္ ထိုမိန္းမ မည္သို႔မၽွ ဆုံ၍မျဖစ္ပါေလ။
"မင္းၾကည့္ထိန္းထား။ ကိုဆက္အေျခအေနသိတယ္ေနာ္။ ဘာမွ မလြန္ေစနဲ႔"
"ေအး မင္းသာျမန္ျမန္လာ"
ဖုန္းခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ ကျပာကယာ ေျပးရေတာ့သည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ေတာ့ သူ႔ကားေလးကို သတိရမိ၏။ အခုေတာ့ ၉၆၉၃ ဘဝႏွင့္သာ။
