၁၉၉၉ ခုနှစ်၊ ဇွန်လ ၁၅ ရက်နေ့။
သူဒီရွာလေးကိုပြောင်းလာခဲ့တာသိပ်မကြာသေးသော်လည်းသူဒီနေရာကိုခင်တွယ်သည်။ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှအရာအားလုံးနဲ့အတိတ်ကသူ့လုပ်ရပ်တွေကိုမေ့ထားပြီးဒီနေရာလေးမှာမိသားစုနဲ့သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းပျော်ရွှင်ရွှင်နေချင်သည်။အခုဆိုသားလေးလည်းအသက်ရှစ်နှစ်ထဲရောက်ပြီ။အခုအချိန်ထိတော့အရာအားလုံးအေးအေးချမ်းချမ်းအဆင်ပြေပြေရှိနေသေးသည်။
"ဘာတွေများတွေးနေတာတုန်းအကိုရဲ့"
သူအတွေးထဲမြောနေတာနဲ့ဇနီးဖြစ်သူအနားရောက်လာသည်ကိုပင်သတိမထားမိခဲ့။
" ဪ ဒီလိုပါပဲ လွင်ရယ်
အရင်တုန်းက အကြောင်းတွေပေါ့"
သူအတွေးထဲရှိသည့်အတိုင်းပြောမိတော့ လွင် ခမျာမျက်နှာကွက်ခနဲ။
"အကိုရယ် အဲ့အကြောင်းတွေမေ့လိုက်ပါတော့။
သားလေးကြားသွားလည်းမကောင်းပါဘူး"
"လွင်
အကိုပြောတာတစ်ခုတော့ နားထောင်"
သူလေးလေးနက်နက်ပြောမိတော့လွင်ကစိုးရိမ်တကြီးဖြင့်ပြာပြာသလဲခေါင်းညိမ့်ရှာသည်။
"တကယ်လို့
တကယ်လို့နော်
သူတို့တွေလိုက်လာကြရင်"
"ဟင့်အင်း
အကိုရယ် မပြောပါနဲ့ အဲ့လိုတွေ"
"ခဏ လွင်
တကယ်လို့ပါ၊ သူတို့တွေလိုက်လာခဲ့ရင်
အကို့ကိုထားခဲ့ပြီး လွင်တို့သားအမိတွေဘေးကင်းရာအရင်ပြေးကြပါ။ကိုယ်ပေးထားတဲ့ ရဲမှူးကြီးလိပ်စာရှိတယ်မလား။သူ့ကိုသာရအောင်လိုက်ရှာ။ကြားလား"
သူ့စကားတွေဆုံးတော့
လွင်ကဝမ်းနည်းစွာငိုကြွေးသည်။
"ကျွန်မလေ အကို့ကိုမထားခဲ့နိုင်မယ်မထင်ဘူး"
"တကယ်လို့များပေါ့ လွင်ရယ်။
အကိုရယ်သားလေးရယ်လို့ရွေးရတော့မယ်ဆို
သားကိုပဲရွေးပါ။သားရှေ့ရေးအတွက်၊ စောင့်ရှောက်ဖို့လွင်ကတော့အသက်ရှင်မှရမယ်လေ"
လွင်ကသေချာစဉ်းစားနေသည်။
ပြီးတော့နှစ်သိမ့်စွာပြောရင်းခေါင်းညိမ့်ရှာသည်။
