"အသစ္ သတိရလာၿပီလား"
သူတစ္ကိုယ္လုံးနာက်င္စြာနိုးထလာခဲ့သည္။ေဘးမွာေတာ့သူေမၽွာ္လင့္သလိုကိုဆက္ရွိမေန။သူ႔ကို စိုးရိမ္တႀကီးေမးလာေသာ ခန႔္ညားသာရွိေနခဲ့သည္။
"ကိုဆက္...."
"ေတာက္
မင္းကိုယ္မင္းလည္း ၾကည့္ဦး
ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတာေတာင္ ကိုဆက္ေနေသးတယ္"
သူမမွုပါ။ ကိုဆက္အႏၲရာယ္ကင္းဖို႔သာလိုသည္။
"ေျပာစမ္းပါ ခန႔္ညား....
ကိုဆက္ေရာ"
သူလူးလဲထမိေတာ့ ရိပ္ကနဲျဖစ္သြားသည္မို႔လက္နဲ႔ကျပာကယာေထာက္လိုက္မိသည္။
"အ"
လက္ကပါဆစ္ခနဲ။
ဟုတ္ေပသား။
သူ႔လက္အေျခအေနက.....
"မင္းလက္ကအေၾကာေတြ ျပတ္ဖို႔ နည္းနည္းပဲလိုတယ္
အကုန္သာျပတ္ကုန္ရင္ မင္းလက္ျဖတ္ပစ္ရမွာ
ဟမ္ .. နားလည္လား"
"ခန႔္ညား ... ကိုဆက္ဘယ္မွာလဲလို႔ေမးေနတယ္ေလ"
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူသည္သူ႔အားစုတ္တစ္ခ်က္သပ္ရင္းသာစိတ္ပ်က္ဟန္ျပ၏။
"ဟိုဘက္ အခန္းထဲမွာ"
သူစိတ္ေအးသြားရသည္။အနည္းဆုံးကိုဆက္သူ႔နားမွာရွိေနေသးတာပဲမလား။
"မင္းက ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ"
"ေဒၚရီ ဖုန္းဆက္လို႔"
"ကိုဆက္သိသြားၿပီလား"
သူစိုးရိမ္မိပါသည္။ဒီလိုကိစၥေတြကိုဆက္မသိတာပိုေကာင္းသည္မလား။
"မသိေလာက္ဘူး
ကားအက္ဆီးဒင့္ျဖစ္တယ္လို႔ေျပာထားတယ္"
ေတာ္ေသးသည္။နို႔မို႔ ကိုဆက္ သူ႔ကိုစိတ္ပူေနမွာလို႔
အေယာင္ေယာင္အမွားမွားေတြးမိေတာ့ သူရယ္ခ်င္လာသည္။ကိုဆက္နဲ႔သူက အရင္လို ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးမွမဟုတ္ၾကေတာ့ပဲ။
ဟုတ္သည္။
လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္က သူကိုဆက္ကိုဒီအိမ္ေလးကိုေခၚလာခဲ့မိသည္။သူ႔အတြက္အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားစြာရွိေသာ္လည္းကိုဆက့္အတြက္ေတာ့နားလည္ဖို႔ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲေနလိမ့္မည္။ေမ့ေဆးျပယ္လို႔ သတိျပန္ရလာတဲ့ကိုဆက္ကို အခ်ိန္တစ္ခုထိ ဒီမွာ သူနဲ႔ေနဖို႔ေျပာရသည္။အေၾကာင္းအရင္းေမးေသာ္လည္းသူ႔မွာေျဖစရာရွိမေနခဲ့။ ထိုေန႔ကစလို႔ ကိုဆက္သူ႔ကို စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာေတာ့။ ထမင္းစားခ်ိန္အခန္းထဲကထြက္စားသည္။ အိပ္ခ်ိန္အိပ္သည္။ကိစၥတစ္ခုခုရွိလၽွင္ေဒၚရီကိုေခၚခိုင္းသည္။က်န္တဲ့အခ်ိန္မ်ားေတာ့သူ႔ဘာသူလုပ္စရာရွိတာလုပ္ေနတတ္သည္။ေမာ္ကြန္းသစ္ဆိုသူအားရွိသည္ဟုပင္ထင္ပုံမရေတာ့။
