"ဟဲလို"
"ေမာ္ကြန္းလား။တို႔ပါ"
"သံသာ"
"အိုး
ယူတို႔အသံကိုမွတ္မိသားပဲ?"
"မင္းနဲ႔ဘာမွေျပာစရာမရွိဘူး။
ေနာက္လည္းငါ့ဆီ ဆက္စရာမလိုဘူး"
သူဖုန္းကိုစိတ္မရွည္စြာစားပြဲေပၚပစ္တင္လိုက္ေတာ့သည္။အခုအခ်ိန္တြင္ကိုဆက္ႏွင့္သူ႔အေၾကာင္းကလြဲၿပီး တျခားဘာမွေခါင္းထဲမထည့္လို၍.....
"အကိုေလး
ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္"
အခန္းဝကေဒၚရီေျပာလာေသာစကားေၾကာင့္ သူျပာျပာသလဲျဖစ္သြားမိသည္။
"ဘယ္သူတဲ့လဲ ေဒၚရီ"
"အဲ့ဒါေတာ့ ေဒၚရီလည္းမသိဘူး။
အကိုေလးနဲ႔ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုလို႔"
"ကိုဆက္ေရာ
ကိုဆက္ေရာလို႔"
"ဟို
ဧည့္သည္နဲ႔စကားေျပာေနမယ္ထင္တယ္"
ေဒၚရီ့စကားဆုံးသည္ႏွင့္သူေအာက္ထပ္ကိုသာအလ်င္အျမန္ဆင္းလာလိုက္ေတာ့သည္။ဧည့္သည္ဆိုသူသည္မည္သူမည္ဝါမွန္းသူမသိပါ။အကယ္၍မဖိတ္ေခၚထားသည့္ဧည့္သည္မ်ိဳးဆိုမခက္ပါေပလား။ဒီလိုအေျခအေနအထိကိုဆက္ကိုဆြဲေခၚခဲ့ၿပီးမွ အတိမ္းအေစာင္းမခံလို။
"ကိုခ်ိန႔္ ... ျပန္ေတာ့
ေမာ္ကြန္းသစ္ ေတြ႕သြားရင္ တစ္မ်ိဳးထင္ေနလိမ့္မယ္"
ေအာက္ထပ္တြင္ တီးတိုးစကားေျပာေနေသာလူႏွစ္ေယာက္သည္ သူဆင္းလာသည္ကိုအခုတိုင္ျမင္ေတြ႕ပုံမေပၚ။ကိုဆက္သည္ေလသံကေလးျဖင့္ေျပာဆိုေနသည္။
ဟုတ္သည္။ကိစၥအားလုံးကိုဆက္မသိေသးပါ။ပိုက္ဆံရလို႔ကိုဆက္သူ႔နားေရာက္လာခဲ့သည္။ကိုခ်ိန႔္ကားအဆက္အသြယ္မျပတ္ေစခ်င္၍ကိုဆက္ကို သူ႔အနားေငြေၾကးသုံး၍ပို႔ခဲ့သည္။ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားသူသိရွိထားၿပီးျဖစ္သည္ဆိုတာ ကိုဆက္တစ္ေယာက္ေတြးမွေတြးမိေလစ။
"ကိုယ္ျပန္မယ္
ကိစၥတစ္ခုခုဆို ကိုယ့္ဆီဖုန္းဆက္"
"ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းသုံးခြင့္မရွိဘူး"
သူထိတ္လန႔္တၾကားသတိထားမိပါရဲ့။ကိုခ်ိန႔္မ်က္လုံးေတြ၊ ကိုခ်ိန႔္မ်က္လုံးေတြဟာ သူ႔ေရွ႕က ကိုဆက္အေပၚမွာ လိုသည္ထက္ပိုေနသည္မလား။ ဒါဆို ကိုဆက္ကေရာ။ အခုလိုအခ်ိန္ဟာ ကိုဆက္အတြက္ စိတ္ယိုင္ဖို႔အလြယ္ဆုံးမလား။သူဘာလုပ္သင့္သလဲ။ အခုအခ်ိန္သြား၍ႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲဝင္ဖို႔ကား မည္သိုု႔မၽွမျဖစ္နိုင္ပါေလ။သူရင္ပူပူႏွင့္သာေစာင့္ၾကည့္ေနရေတာ့သည္။
