"ျဖည္းျဖည္း"
ကိုေမာ္ကြန္းသစ္အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းပင္ ထိုလူသည္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ကားတံခါးလာဖြင့္ေပးသည္။
"ဟုတ္
ရတယ္"
သူအားနာစြာေျပာမိေတာ့ ထိုလူကမ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕သည္။ထို႔ေနာက္ မေျပာမဆို သူ႔ေရွ႕လက္ေမာင္းႀကီးထိုးေပးျပန္သည္။
"ဟို
ကၽြန္ေတာ္.."
သူစကားမဆုံးလိုက္၊ ထိုလူကလက္အားဆြဲကာလက္ေမာင္းတြင္ခ်ိတ္ေစသည္။သူေၾကာင္ေနစဥ္မွာပင္ခ်ိတ္လၽွက္သားႏွင့္အေဆာက္ဦးရွိရာသို႔ဝင္သြားေတာ့သည္။
"ဒီည ဘာ စားခ်င္လဲ"
အိမ္ထဲေရာက္ၿပီးၿပီးခ်င္းမဆိုင္းမတြေမးျပန္သည္။
"ရ ရပါတယ္။"
"ေနဦး။ေၾကးအိုးဝယ္ေပးမယ္။
မင္းေဆးေသာက္ရမယ္ေလ"
ေျပာေျပာဆိုဆိုအိမ္ျပင္ျပန္ထြက္ရန္ျပင္ေနေသာ ေမာ္ကြန္းသစ္အား သူတားမိသည္။
"ေဆးကညေနမွေသာက္ရမွာ၊ အခုက ခဏအိပ္လိုက္ရင္သက္သာသြားမွာ....."
သူဆက္မေျပာဘဲရပ္ထားေတာ့ ဘာလဲဆိုသည့္သေဘာေမးေငါ့သည္။သူေျပာသင့္မေျပာသင့္စဥ္းစားသည္။သို႔ေသာ္လည္းငယ္ငယ္ကတည္းကအက်င့္တစ္ခုကေဖ်ာက္ဖို႔ခက္သားလား။မေျပာမၿပီးဆိုေတာ့လည္းသူမ်က္စိစုံမွိတ္ကာသာေျပာခ်လိုက္ေတာ့သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္နားမွာပဲေနပါလား"
အေျဖေပးသံမၾကားရသည့္တိုင္သူေမာ့မၾကည့္ရဲေသး။သူ႔ကိုတစ္မ်ိဳးထင္သြားရင္မခက္သားလား။သူကလည္းသူ။နည္းနည္းေနမေကာင္းျဖစ္ခ်င္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္အနားမွာလူတစ္ေယာက္ရွိေနမွ။မရွိရင္ေၾကာက္သလို၊အားငယ္သလို။အမွန္ကေတာ့ အိမ္မက္လိုလိုအရာေတြေၾကာင့္။က်န္အခ်ိန္ေတြအဆင္ေျပေသာ္ျငားသူအားနည္းေနခ်ိန္မ်ားတြင္ကေယာင္ကတမ္းအိမ္မက္မ်ားမက္စျမဲ။နိုးလာလၽွင္မည္သည့္အေၾကာင္းအရာမွန္းမမွတ္မိေပမဲ့ဒီတစ္မ်ိဳးထဲျဖစ္ေၾကာင္းေတာ့သူသိသည္။ထိတ္လန႔္စရာအိမ္မက္ဆိုးဆိုသည္ကိုလည္းသိသည္။အေၾကာင္းအရာကိုေတာ့သူဘယ္လိုမွစဥ္းစားမရခဲ့။
