"နိုးေနၿပီလား ဘႀကီး"
"ေအးသားခ်ိန႔္
ရြာမွာအေစာႀကီးထေနက်ဆိုေတာ့
မ်က္လုံးက အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီေဟ့"
မနက္၅နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပင္ရွိေသးသည့္တိုင္သူနိုးလာေတာ့ဘႀကီးကအရင္နိုးေနႏွင့္ေလသည္။
"ခဏ ေနာ္
ကၽြန္ေတာ္မနက္စာျပင္ေပးမယ္"
#တီတီတီ#
"ေအးေျပာ"
"....."
"သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္
မ်က္ေျခမျပတ္ေစနဲ႔"
တစ္ဖက္ကဖုန္းခ်သြားေပမဲ့သူရတက္မေအး။ဟိုကေလးႏွစ္ေယာက္အႏၲရာယ္ျဖစ္မွာေတာ့သူတကယ္မလိုလားေပ။
"ဘႀကီးတို႔၃ေယာက္လည္း
သိပ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ညီအကိုေတြျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးတာပဲကြာ"
အေနာက္မွဘႀကီးကသူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ခပ္ေဆြးေဆြးေရရြတ္သည္။သူလည္းသိခ်င္သေလာက္ေတာ့ေမးရမည္။ယခုအခ်ိန္ထိမရွင္းလင္းတဲ့ကိစၥေတြကရွိေနေသးတယ္မလား။
"ဘႀကီးအပန္းမႀကီးရင္ အဲ့အေၾကာင္းေတြ
ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာျပပါလား"
ဘႀကီးကေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္လုပ္ေနသည္။ၿပီးေနာက္ေဆြးေျမ့စြာအသံတုန္တုန္ရီရီျဖင့္စကားစေလေတာ့သည္။
"ဘႀကီးတို႔သုံးေယာက္လုံးအဲ့ဒီအလုပ္ကိုစြန႔္လႊတ္ဖို႔တကယ္ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာပါ..........ဒါေပမဲ့
ကံတရားက မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့ဘူး........"
" ေဖေဖက ေဖေဖက"
"အင္း...ဘႀကီးအမွာေတြပါ သားခ်ိန႔္ယ္"
သူအသံမထြက္လာနိုင္ေတာ့။မ်က္စိေရွ႕တြင္အေဖတစ္ေယာက္လုံးအသတ္ခံခဲ့ရသည့္ျမင္ကြင္းက ဒီတစ္သက္ေမ့နိုင္မွာတဲ့လား။
"ဆရာႀကီးအဲ့ေလာက္ယုတ္မာမယ္လို႔ မတြက္မိခဲ့တာဘႀကီးတို႔အမွားေပါ့ သားရယ္"
ဘႀကီးသည္ေျပာေနရင္းတန္းလန္းလက္ဖမိုးျဖင့္မ်က္ရည္စတို႔ကိုသုတ္သည္။
"မင္းအေဖကဘႀကီးကိုသတ္လိုက္ၿပီဆိုတာသိတာနဲ႔ ဆရာႀကီးက မင္းအေဖကိုရွင္းေတာ့တာပဲ
အမွန္ဆို ဘႀကီးမေကာင္းတာပါ
အဲ့အခ်ိန္မွာဆက္ၿပီးဟန္ေဆာင္ေနခဲ့ရင္ဒီလိုေတြျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး"
