"ကျွတ်စ် ကျွတ်စ်"
အဆမတန်ထိုးကိုက်နေသောခေါင်းကိုအသာဖိရင်းသူနိုးလာခဲ့သည်။ဘေးဘီကြည့်မိတော့လည်းဘယ်သူမှရှိမနေ။သတိရမိလို့အချိန်ကိုကြည့်မိတော့ည၈နာရီပင်ကျော်နေလေပြီ။ဟုတ်သည်။သူမနက်ကကိုသစ့်အိမ်သို့လိုက်လာမိခဲ့သည်။ပြီးတော့....ပြီးတော့သူတို့သောက်ကြသည်လားစကားပြောကြသည်လား။စဉ်းစားကြည့်ပေမဲ့ဝေဝေဝါးဝါးသာ။သူတို့အရက်သောက်ကြသည်ထင်ရသည်။ယမကာဆိုအနံ့တောင်မခံနိုင်တဲ့သူကမူးအောင်သောက်ခဲ့သည်ဆိုတာကတော့တဆစ်ဆစ်ကိုက်နေတဲ့ခေါင်းကသက်သေပင်။သို့ပေမဲ့အခုအချိန်အဲ့ဒါကအရေးမကြီး။ညကြီးမင်းကြီးမှာကိုသစ်ဘယ်ရောက်သွားသလဲကသာအရေးကြီးသည်။သူအိပ်ယာပေါ်မှထကာအိမ်ရှေ့ခန်းဆီသို့သာထွက်ခဲ့တော့သည်။
"နိုးပြီလား"
မီးဖိုချောင်ဘက်ဆီမှပန်းကန်လေးကိုင်ကာထွက်လာသောကိုသစ်သည်သာမန်မြင်နေကျဘောင်းဘီနှင့်တီရှပ်ဝတ်ထားခြင်းမျိုးမဟုတ်ဘဲပုဆိုးလေးနဲ့ဆိုတော့မျက်စိထဲတစ်မျိုးလေးဖြစ်နေသည်။
"လာ ထိုင်"
"ဘာတွေလဲကိုသစ်"
စားပွဲတွင်ဝင်ထိုင်ရင်းမေးမိတော့ ဟင်းရည်ပန်းကန်လေးကသူ့ရှေ့တန်းရောက်လာတော့သည်။
"ကျောက်ဖရုံဟင်းရည်
သောက်လိုက်
မင်းခေါင်းကိုက်နေတယ်မလား?"
သူအံ့သြမိပါသည်။ပုံမှန်ဆို မေးခွန်းမေးမိတဲ့သူ့ကိုလျှာရှည်ပြန်ပြီလို့ပြောနေကျကိုသစ်ကအခုတော့စိတ်ရှည်စွာသူ့အားဆက်ဆံနေသည်။လေသံသည်ပင်မမာတော့သောကိုသစ်။တကယ်ပဲမနက်ကသူဘာတွေလုပ်ထားမိလဲမသိတော့ပါ။
"ဟိုလေ ကိုသစ်"
"အင်း
ဘာလိုလို့လဲ ချာတိတ်"
မဆိုင်းမတွပြန်ဖြေသောကိုသစ်ရယ်ပါလေ။
"ကျွန်တော်အမှားလုပ်မိရင်တောင်းပန်ပါတယ်နော်"
"ဟမ်"
ကြုတ်သွားသောမျက်မှောင်နဲ့တွန့်တက်သွားသောမျက်ခုံး။ ထို့အတူမကျေမချမ်းအကြည့်တို့ကတပြိုင်တည်းရောက်လာတော့ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်ရသည်က သူပါလေ။
