"ဟဲ လို အ သာ"
မနက္ကမွ အိမ္ကျပန္သြားသည္။
အခုဖုန္းဆက္သည္။
"ေျပာ"
သူေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးထူးမိသည္ထင့္။ဟုတ္သည္။အျမဲတေစကေလးတစ္ေယာက္လိုတေကာက္ေကာက္လိုက္ကပ္ေနသည္ကိုေတာ့သူတကယ္မႀကိဳက္ပါ။
"ငါ
ငါ"
ေမာ္ကြန္းသစ္အသံသည္သိပ္မူမမွန္လွ။ညကမိုးမိထားသည္မို႔ေဆးတိုက္၍အိမ္ျပန္လႊတ္ခဲ့ေသာ္လည္းအဖ်ားေလးနည္းနည္းရွိေနသည္ကိုသူသတိထားမိပါသည္။
"အသစ္
ေဟ့ေရာင္
ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
အသက္ရွူသံျပင္းျပင္းကိုၾကားေနရသည္။
ထိုအတူညဥ္းတြားသံတစ္ခ်ိဳ႕။
"ငါ့..... ကို..... ကယ္........ပါ"
တစ္လုံးခ်င္းေျပာလာေသာစကားသံတစ္ခ်ိဳ႕ေနာက္တြင္ေတာ့ဖုန္းေလးကက်သြားခဲ့ၿပီသာ။သူစိတ္ထဲဗေလာင္ဆူလာသည္။ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမယ္မွန္းလည္းမသိ။အမွန္ဆိုဘာမွမဆိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ပဲပစ္ထားလိုက္ေပါ့လို႔ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေတြးမိျပန္ေတာ့ ရင္ဘတ္တစ္ေနရာကဆစ္ခနဲေအာင့္သည္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ရင္းႏွီးတဲ့လူေတြမလား။တစ္ခုခုဆိုသူကူညီသင့္သည္မလား။ အေတြးဆုံးသည္ႏွင့္ ေမာ္ကြန္းသစ္ တိုက္ခန္းဆီသို႔သာ အေျပးတစ္ပိုင္းလာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
-
-
-
အသစ္အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း တံခါးကေသာ့ပိတ္ထားဆဲ။ဘယ္ဆီသြားရွာရမွန္းလည္းသူကိုယ္တိုင္မသိ။သူစိတ္ပူပါသည္။တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့အသစ္အတြက္သူတကယ္ဘဲရတက္မေအးလွပါ။
"ဦးေလး ဦးေလး
ဒီအခန္းက ေကာင္ေလးကိုေတြ႕မိလားဟင္"
ကြန္ဒိုမီနီယမ္ေတြမလို႔ security ဦးေလးႀကီးမ်ားသိလိုသိျငားသူအားကိုးတႀကီးေမးမိသည္။
"ဟို အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ေကာင္ေလးလား
နဖူးကအမာရြတ္ေလးနဲ႔.."
"ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္
ေတြ႕မိလားဟင္? တံခါးကလည္း ပိတ္ထားလို႔"
တစ္ခ်က္စဥ္းစားသလိုလုပ္ေနၿပီးမွျပန္ေျဖသည္။
"မနက္ကေတာ့ဝင္သြားတာေတြ႕တယ္။
အျပင္ျပန္ထြက္လာတာေတာ့မေတြ႕မိေသးဘူး "
