မေန႔ညကတည္းကခုထိမအိပ္ရေသး။သူအပူတျပင္းသာလိုက္ရွာေနမိေတာ့သည္။ကိုဆက္သြားတတ္ေသာေနရာေတြလည္းအကုန္ေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီ။
ဟိုတစ္ေန႔ကျပန္သြားၿပီးသည့္ေနာက္လူခ်င္းမေတြ႕ျဖစ္ၾကသည့္တိုင္ဖုန္းလည္းအဆက္အသြယ္မရွိျဖစ္ခဲ့ရသည္။သူလည္းေမေမ့က်န္းမာေရးေၾကာင့္အလုပ္ေတြရွူပ္ေနေလေတာ့ကိုဆက္နဲ႔မေတြ႕ျဖစ္ျခင္းသာ။
မေန႔ကမနက္အေစာပိုင္းေလာက္ကကိုဆက္သူငယ္ခ်င္းဆိုသူေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကဖုန္းဆက္လာသည္။ကိုဆက္ေက်ာင္းမတက္တာသုံးေလးရက္ေလာက္ရွိၿပီ၊ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုၿပီးေျပာမွသူလည္းအေၾကာင္းအရင္းသိရေတာ့သည္။
ကိုဆက္ဘာေတြမ်ားျဖစ္ေနတာလဲ။ဘာလို႔မ်ားသူ႔ကိုအဆက္အသြယ္မလုပ္ရတာလဲ။သူနဲ႔ကိုဆက္လာေနက်ဆိုင္ေတြလည္းစုံခဲ့ၿပီ။ဘယ္လိုမွရွာမေတြ႕။ကိုဆက္အိမ္ကိုသြားရွာမိျပန္ေတာ့လည္းခရီးသြားတယ္တဲ့။ခရီးသြားတာေတာ့ဘယ္နည္းနဲ႔မွမျဖစ္နိုင္မွန္းသူသိသည္ပဲေလ။ေနာက္ဆုံးကိုဆက္သြားေနက်စာအုပ္ဆိုင္ေလးဘက္သာသူလွမ္းလာမိသည္။ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္ေသာကိုဆက္ကစာအုပ္ေတြနဲ႔အခ်ိန္ကုန္ရတာႀကိဳက္တယ္လို႔ေျပာဖူးတယ္မလား။ဆိုင္ထဲဟိုဟိုဒီဒီရွာမိေသာ္လည္းကိုဆက္ကရွိမေန။သူမစဥ္းစားတတ္ေတာ့။ကိုဆက္ဘယ္ေတြေရာက္ေနလဲ။ဟိုလူေတြလက္ထဲသာဆို...သူဆက္မေတြးရဲေတာ့ပါ။သူေတြးမိသလိုမျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔သာအေလာတႀကီးနဲ႔ခပ္တိုးတိုးဆုေတာင္းေနမိေတာ့သည္။တကယ္လို႔ကိုဆက္သာတစ္ခုခုဆိုသူ႔ကိုယ္သူခြင့္လႊတ္နိုင္မယ္မထင္ပါဘူးေလ။
႐ုတ္တရက္ေထာင့္နားေလးမွာလွစ္ခနဲေတြ႕လိုက္ရေသာ.....အရိပ္ကေလးတစ္ခု။ကိုဆက္မ်ားလား။
"ကိုဆက္"
သူလွမ္းေခၚရင္းထိုအရိပ္ေလးေနာက္ကိုသာအေျပးတစ္ပိုင္းလိုက္လာမိေတာ့သည္။
"ကိုဆက္"
မည္မၽွပင္ေခၚေနေစကာမူလွည့္ၾကည့္မလာခဲ့ေပ။သို႔ေသာ္လည္းေျခတံရွည္ရွည္ေတြနဲ႔ေျပးလိုက္ေလေတာ့ေရွ႕ကေနဘယ္ေလာက္သြားနိုင္မွာတဲ့လဲ။ေနာက္ဆုံးေတာ့သူဖမ္းမိလိုက္နိုင္ၿပီ။
