"နိုးနေပြီလား ဘကြီး"
"အေးသားချိန့်
ရွာမှာအစောကြီးထနေကျဆိုတော့
မျက်လုံးက အကျင့်ဖြစ်နေပြီဟေ့"
မနက်၅နာရီကျော်ကျော်ပင်ရှိသေးသည့်တိုင်သူနိုးလာတော့ဘကြီးကအရင်နိုးနေနှင့်လေသည်။
"ခဏ နော်
ကျွန်တော်မနက်စာပြင်ပေးမယ်"
#တီတီတီ#
"အေးပြော"
"....."
"သူတို့နှစ်ယောက်ကိုသေချာစောင့်ရှောက်
မျက်ခြေမပြတ်စေနဲ့"
တစ်ဖက်ကဖုန်းချသွားပေမဲ့သူရတက်မအေး။ဟိုကလေးနှစ်ယောက်အန္တရာယ်ဖြစ်မှာတော့သူတကယ်မလိုလားပေ။
"ဘကြီးတို့၃ယောက်လည်း
သိပ်ချစ်ခဲ့တဲ့ညီအကိုတွေဖြစ်ခဲ့ကြဖူးတာပဲကွာ"
အနောက်မှဘကြီးကသူ့ကိုကြည့်ရင်း ခပ်ဆွေးဆွေးရေရွတ်သည်။သူလည်းသိချင်သလောက်တော့မေးရမည်။ယခုအချိန်ထိမရှင်းလင်းတဲ့ကိစ္စတွေကရှိနေသေးတယ်မလား။
"ဘကြီးအပန်းမကြီးရင် အဲ့အကြောင်းတွေ
ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပြောပြပါလား"
ဘကြီးကခေါင်းတညိမ့်ညိမ့်လုပ်နေသည်။ပြီးနောက်ဆွေးမြေ့စွာအသံတုန်တုန်ရီရီဖြင့်စကားစလေတော့သည်။
"ဘကြီးတို့သုံးယောက်လုံးအဲ့ဒီအလုပ်ကိုစွန့်လွှတ်ဖို့တကယ်ကြိုးစားခဲ့ကြတာပါ..........ဒါပေမဲ့
ကံတရားက မျက်နှာသာမပေးခဲ့ဘူး........"
" ဖေဖေက ဖေဖေက"
"အင်း...ဘကြီးအမှာတွေပါ သားချိန့်ယ်"
သူအသံမထွက်လာနိုင်တော့။မျက်စိရှေ့တွင်အဖေတစ်ယောက်လုံးအသတ်ခံခဲ့ရသည့်မြင်ကွင်းက ဒီတစ်သက်မေ့နိုင်မှာတဲ့လား။
"ဆရာကြီးအဲ့လောက်ယုတ်မာမယ်လို့ မတွက်မိခဲ့တာဘကြီးတို့အမှားပေါ့ သားရယ်"
ဘကြီးသည်ပြောနေရင်းတန်းလန်းလက်ဖမိုးဖြင့်မျက်ရည်စတို့ကိုသုတ်သည်။
"မင်းအဖေကဘကြီးကိုသတ်လိုက်ပြီဆိုတာသိတာနဲ့ ဆရာကြီးက မင်းအဖေကိုရှင်းတော့တာပဲ
အမှန်ဆို ဘကြီးမကောင်းတာပါ
အဲ့အချိန်မှာဆက်ပြီးဟန်ဆောင်နေခဲ့ရင်ဒီလိုတွေဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး"
