မိုးေလးကတဖြဲဖြဲ၊အခ်ိန္အခါမဟုတ္ရြာေသာမိုးေပမလို႔ေအးစိမ့္စြာ။ဒီလိုဒီဇင္ဘာလမ်ိဳးတြက္မိုးရြာနိုင္သည္ဟုမတြက္မိသည္မွာသူ႔အမွားသာ။အခုေတာ့ကားေပၚကဘယ္လိုဆင္းရမလဲမသိသလို ေက်ာင္းဆီ
ဘယ္လိုေလၽွာက္ရမွန္းပင္မသိေတာ့။
#ကၽြီ#
"အားနာပါတယ္ခင္ဗ်။ကားပ်က္သြားတာမလို႔ေနာက္တစ္စီးေျပာင္းစီးေပးၾကပါ"
သူအေတြးပင္မဆုံးမီကားကတုန႔္ခနဲရပ္ကာကားဆရာ၏အသံကေပၚလာေလသည္။သူ႔အေနနဲ႔ေတာ့အိမ္ပဲျပန္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။အျပင္ဘက္ၾကည့္မိေတာ့မိုးကအနည္းငယ္စဲေနၿပီျဖစ္၍သာေတာ္ေတာ့သည္။မတတ္သာသည့္အဆုံးသူေနာက္မွတ္တိုင္ေရာက္ေအာင္လမ္းေလၽွာက္ရန္သာျပင္ရေတာ့သည္။
"တီ တီ"
ဟြန္းသံၾကားေတာ့ တစ္ခ်က္ေတာ့လန႔္သြားသည္။
မဟုတ္ပါေစနဲ႔ ဆုေတာင္းမိေသာ္လည္း အခ်ည္းအႏွီးသာ။
"ေဟ့ေရာင္ တက္"
ေဘးကိုထိုးရပ္လာေသာ
ကားအျပာေလးေပၚကလာသည့္အသံ။
"ဟို ဟို
ကိုခ်ိန႔္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ က်ဴတိုရွိလို႔...."
#က်စ္#
"ဆက္ေကာင္းသာ
ငါဆြဲတင္ရမလား"
အေခ်အတင္မျဖစ္လို၍ ကားေပၚတက္ကာ
လိုက္လာရေတာ့သည္။
"ဟင္"
ကားေလးကေတာ့ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ဘက္သို႔
တန္းတန္းမတ္မတ္။
"ကိုခ်ိန႔္ရာ
ေက်ာင္းသြားမယ္ဆိုလည္းေျပာေပါ့"
ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့တဲ့ ကိုခ်ိန႔္ကိုၾကည့္ရင္း
ျပဳံးမိသည္။သူအလုပ္ရွင္ရတာကံေကာင္းသည္ကိုး။
"မင္း အလုပ္ထြက္ေတာ့"
႐ုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရေသာအသံေၾကာင့္သူေခါင္းနပန္းမ်ားႀကီးလာရသည္။
"ဟို ကၽြန္ေတာ္ ဘာမ်ား အမွားလုပ္မိလို႔လဲ"
သူအေယာင္ေယာင္အမွားမွားေမးမိေသာ္လည္းအခ်ည္းအႏွီးသာ။အလုပ္ထြက္ဆိုသည့္သေဘာကေလ်ာ္ေၾကးေပးရမည္လားဘာလားေတာ့သူမသိ။သူသိတာတစ္ခုေတာ့ရွိသည္။သူဒီအလုပ္ထြက္လိုက္လၽွင္ေမာ္ကြန္းသစ္ကိုမေတြ႕နိုင္ေတာ့မွာစိုးရိမ္သည္။
