ယေန႔မနက္ခင္းသည္ပုံမွန္လိုအသက္ဝင္လွုပ္ရွားျမဲ။ေက်ာင္းႀကီးသည္ယေန႔အလြန္ထူးျခားေနေသာ္လည္း သူ႔အဖို႔ေတာ့ ဒါေတြစိတ္ဝင္စားခ်ိန္မရေပ။ အတန္းထဲေစာေစာသြားၿပီးလြတ္သြားတာေတြကူးရေပဦးမည္ေလ။ေက်ာင္းတစ္ရက္ပ်က္သြားသည္မလား။
"ပြမ္"
အေနာက္ဘက္ဆီမွ ဟြန္းသံသည္ အတန္းဆီသို႔ခပ္သုတ္သုတ္ေလၽွာက္လာေနေသာသူ႔အတြက္ေတာ့ လန႔္စရာပင္။
"ေအာင္မေလး"
ေဘးကိုကပ္လိုက္ကာမွပင္ေခ်ာ္လဲေတာ့သည္။
ေျခမခိုင္ေသာသူ႔အတြက္ လဲက်ျခင္းသည္အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ေသာ္လည္း အနည္းငယ္ရွက္စိတ္ေတာ့ျဖစ္မိသည္။
ေျခေထာက္ေခါက္၍လဲျခင္းေၾကာင့္လား၊
ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္စီးထား၍လားမေျပာတတ္ေသာ ၾသကတၳီပါေလးသည္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔ကို ႏွုတ္ဆက္သြားေလၿပီ။ လဲက်၍ပြန္းသြားေသာဒဏ္ရာမ်ားကအေရးမႀကီး၊ ဖိနပ္ျပတ္သြားသည္ကသာအေရးႀကီးသည္။ျပတ္သြားေသာဖိနပ္ေလးအားႏွေျမာတသသႏွင့္ၾကည့္ေနစဥ္႐ုတ္တရက္အနားေရာက္လာေသာ အရိပ္တစ္ခု။
"ထနိုင္လား"
မနက္ခင္းေနေရာင္အားေက်ာေပးအေနအထားျဖင့္ေမးလာေသာသူျဖစ္ရာ ဘယ္သူဘယ္ဝါျဖစ္ေၾကာင္းသူမသိ။သို႔ေသာ္ ေစာနက ကားေပၚမွလူဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။
"ဒီမွာ မင္း ထနိုင္လား မထနိုင္ဘူးလား"
သူ႔ေၾကာင့္ဒီလိုျဖစ္သြားသည့္လူကို အမိန႔္ေပးသလို ေအာ္သလိုလုပ္ေနသည္ကေတာ့သိပ္မဟုတ္ေသး။
ေက်ာက္ခဲေၾကာင့္ကြဲသြားေသာဒဏ္ရာအား ဖုန္ခါသည္။ၿပီးေတာ့ အားယူကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
"ဒီမွာ"
မတ္တပ္ရပ္လိုက္ေသာ္လည္းထိုသူ၏ရွည္လ်ားေသာအရပ္အေမာင္းကို ေမာ္ဖူးၾကည့္ေနရ၍အနည္းေနာက္ဆုတ္လိုက္ရျပန္သည္။
"ဟင္"
အခုမွရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရေသာမ်က္ႏွာသည္သူ႔အားတုန္လွုပ္ေစသည္။
"ၾကည့္ရတာေအးေဆးပါပဲ။
ကဲ သြားၿပီ ခ်ာတိတ္"
ထိုလူသည္သူ႔အားတစ္ခ်က္မ်က္စပစ္ျပကာသာေျပာေျပာဆိုဆိုထြက္သြားေတာ့သည္။ ေတာင္းပန္စကားမဆိုထားႏွင့္ ဝတ္ေက်တန္းေက်ေဆာရီးလို႔ပင္မေျပာသြားေပ။
