####
ဖုန္းကတုန္ခါမွုေၾကာင့္သူနိုးလာခဲ့သည္။အျပင္ကအလင္းေရာင္စစျမင္ေနရသည္။ေနမထြက္ေသးသည့္တိုင္အလင္းေရာင္ခပ္မွိန္မွိန္ကျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္အခန္းထဲတိုးဝင္လာသည္။ညကဒီအတိုင္းထိုင္လၽွက္နဲ႔ကုတင္ေပၚေမွာက္အိပ္မိထားေတာ့အေတာ္နဲ႔ထမရေပ။သတိရလို႔အိပ္ရာေပၚလွဲေနတဲ့ေကာင္ေလးကိုကပ်ာကယာကိုယ္ပူစမ္းၾကည့္မိသည္။ေတာ္ေသးသည္။ကိုယ္ေငြ႕ေႏြးေႏြးကလြဲ၍အဖ်ားေတာ့မရွိေတာ့။အေၾကာဆိုင္းေနေသာခါးအားျဖည္းျဖည္းခ်င္းမတ္ယူရသည္။ညကထိုေကာင္ေလးကိုျပဳစုထားေသာေဆး၊ေရခဲဝတ္၊ဇလုံတို႔အားအသာမကာဧည့္ခန္းဆီသို႔သာေလၽွာက္လာလိုက္ေတာ့သည္။ၿပီးရင္ေတာ့ရွင္းစရာရွိသည္မ်ားရွင္းရင္းသာထိုေကာင္ေလးအတြက္မနက္စာျပင္ေပးေနမိသည္။ညကဝယ္လာတဲ့ေၾကးအိုးေတြကိုျပန္ေႏႊး၊ ေကာ္ဖီပူေလးေဖ်ာ္ စသျဖင့္။
#အဟြတ္အဟြတ္#
မီးဖိုခန္းထဲတစ္ေယာက္တည္းအလုပ္ရွုပ္ေနသျဖင့္အေနာက္ကအသံၾကားမွသာ သတိဝင္ေတာ့သည္။တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ထိုေကာင္ေလးကအိပ္ရာနိုးလာပုံေပ။အဖ်ားကအရွင္းမေပ်ာက္ေသးေတာ့ေခ်ာင္းကက်န္ေနတယ္ထင္ပါရဲ့။
"နိုးၿပီလား
လာ ထိုင္"
ဘာမွေတာ့မေျပာ။ဝင္ထိုင္ေလရဲ့။သူ႔အေရွ႕ေၾကးအိုးပန္းကန္ေလးခ်ေပးေတာ့လည္းဘာမေျပာညာမေျပာစားေနျပန္ေလရဲ့။ပုံမွန္ဆိုေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေနေသာခ်ာတိတ္ကခုလိုၿငိမ္ေနေတာ့လည္းသူမေနတတ္ျပန္။
"ခ်ာတိတ္"
အေရွ႕တြင္ဝင္ထိုင္ရင္းေခၚမိေတာ့ ေခါင္းေလးေမာ့ကာမ်က္လုံးေလးေပကလပ္ေပကလပ္လုပ္ေနေလသည္။မ်က္ႏွာေလးလည္းညိဳးလို႔။
"ခ်ာတိတ္
ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
ဘာမွျပန္မေျပာဘဲေခါင္းငိုက္စိုက္လၽွက္။သူဘာလုပ္သင့္သနည္း။အတင္းအၾကပ္ေမးဖို႔က်ဒီေကာင္ေလးကသူ႔ညီမဟုတ္သလိုသူ႔သူငယ္ခ်င္းလည္းမဟုတ္ျပန္ေတာ့ခက္သည္။
".....အိမ္...မက္..."
စားလက္စတို႔ရပ္ကာတစ္လုံးခ်င္းပြင့္အံလာေသာစကားတို႔သည္အားေဖ်ာ့တုန္ရီစြာ။
