"ကၽြတ္စ္ ကၽြတ္စ္"
အဆမတန္ထိုးကိုက္ေနေသာေခါင္းကိုအသာဖိရင္းသူနိုးလာခဲ့သည္။ေဘးဘီၾကည့္မိေတာ့လည္းဘယ္သူမွရွိမေန။သတိရမိလို႔အခ်ိန္ကိုၾကည့္မိေတာ့ည၈နာရီပင္ေက်ာ္ေနေလၿပီ။ဟုတ္သည္။သူမနက္ကကိုသစ့္အိမ္သို႔လိုက္လာမိခဲ့သည္။ၿပီးေတာ့....ၿပီးေတာ့သူတို႔ေသာက္ၾကသည္လားစကားေျပာၾကသည္လား။စဥ္းစားၾကည့္ေပမဲ့ေဝေဝဝါးဝါးသာ။သူတို႔အရက္ေသာက္ၾကသည္ထင္ရသည္။ယမကာဆိုအနံ႔ေတာင္မခံနိုင္တဲ့သူကမူးေအာင္ေသာက္ခဲ့သည္ဆိုတာကေတာ့တဆစ္ဆစ္ကိုက္ေနတဲ့ေခါင္းကသက္ေသပင္။သို႔ေပမဲ့အခုအခ်ိန္အဲ့ဒါကအေရးမႀကီး။ညႀကီးမင္းႀကီးမွာကိုသစ္ဘယ္ေရာက္သြားသလဲကသာအေရးႀကီးသည္။သူအိပ္ယာေပၚမွထကာအိမ္ေရွ႕ခန္းဆီသို႔သာထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။
"နိုးၿပီလား"
မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ဆီမွပန္းကန္ေလးကိုင္ကာထြက္လာေသာကိုသစ္သည္သာမန္ျမင္ေနက်ေဘာင္းဘီႏွင့္တီရွပ္ဝတ္ထားျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲပုဆိုးေလးနဲ႔ဆိုေတာ့မ်က္စိထဲတစ္မ်ိဳးေလးျဖစ္ေနသည္။
"လာ ထိုင္"
"ဘာေတြလဲကိုသစ္"
စားပြဲတြင္ဝင္ထိုင္ရင္းေမးမိေတာ့ ဟင္းရည္ပန္းကန္ေလးကသူ႔ေရွ႕တန္းေရာက္လာေတာ့သည္။
"ေက်ာက္ဖ႐ုံဟင္းရည္
ေသာက္လိုက္
မင္းေခါင္းကိုက္ေနတယ္မလား?"
သူအံ့ၾသမိပါသည္။ပုံမွန္ဆို ေမးခြန္းေမးမိတဲ့သူ႔ကိုလၽွာရွည္ျပန္ၿပီလို႔ေျပာေနက်ကိုသစ္ကအခုေတာ့စိတ္ရွည္စြာသူ႔အားဆက္ဆံေနသည္။ေလသံသည္ပင္မမာေတာ့ေသာကိုသစ္။တကယ္ပဲမနက္ကသူဘာေတြလုပ္ထားမိလဲမသိေတာ့ပါ။
"ဟိုေလ ကိုသစ္"
"အင္း
ဘာလိုလို႔လဲ ခ်ာတိတ္"
မဆိုင္းမတြျပန္ေျဖေသာကိုသစ္ရယ္ပါေလ။
"ကၽြန္ေတာ္အမွားလုပ္မိရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္"
"ဟမ္"
ၾကဳတ္သြားေသာမ်က္ေမွာင္နဲ႔တြန႔္တက္သြားေသာမ်က္ခုံး။ ထို႔အတူမေက်မခ်မ္းအၾကည့္တို႔ကတၿပိဳင္တည္းေရာက္လာေတာ့ မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ျဖစ္ရသည္က သူပါေလ။
