His troublemaker

"Σουβλάκι!"

Σεμέλη POV

"Ήσουν λίγο υπερβολική με τον πατέρα σου?" Με ρωτάει ο Χάρης ενώ ξαπλωνω στο κρεβάτι μου.

"Γιατί το λες καλέ αυτό?" Τον ρωτάω και γελάει λιγάκι.

"Γιατί έβαψες τα μαλλιά σου μοβ μόνο και μόνο για να του σπάσεις τα νεύρα." Μου λέει.

"Αααα όχι... Από μικρή το ήθελα αλλά η μαμά μου δεν με άφηνε."  Του λέω και γελάει λιγάκι.

"Την γάτα γιατί την κρατήσες είπαμε?'' Με ρωτάει και κοιτάζω την μικρή γατουλα που έχει ξαπλώσει στο κρεβάτι μου.

"Γιατί θα έσπαγε τα νεύρα του μπαμπα αλλά και επειδή μου αρέσουν οι γάτες. Είναι σαν εμένα. Δεν κάνουν τίποτα παραγωγικό." Του απαντάω αγκαλιάζοντας την γατουλα.

"Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι είσαι τόσο διαβολική όταν είσαι αγκαλιά με μια γάτα." Με κοροϊδεύει και γελάω λιγάκι.

"Είμαι ένα χαριτωμένο διαβολάκι."  Του απαντάω και γελάει και εκείνος.

"Ναι. The cute kind of evil." Μου λέει και γελάω ξανά.

"Εγώ?" Τον ρωτάω αθώα.

"Ναι φυσικά. Είσαι ένα μικρό διαβολάκι που θέλω να παίρνω αγκαλιες και να ζουλαω." Μου λέει πειραζοντας τα μάγουλα μου.

"Απομακρυνσου τώρα από κοντά της αλλιώς θα σου σπάσω τα χέρια!'' Φωνάζει ο καλός μου ο μπαμπάς καθώς μπαίνει μέσα.

"Ήρεμα μπαμπά. Δεν έχεις να πας πουθενά αλλού για καμία δουλειά?" Τον ρωτάω θυμωμένη.

Ναι...

Θύμωσα απίστευτα πολύ που ξύπνησα και ο μπαμπάς έλειπε...

Ήθελα να είναι εδώ.

Για αυτό πήγα και έβαψα τα μαλλιά μου. Ναι βέβαια μου άρεσαν και ήθελα πάντα να τα βαψω σε αυτό το χρώμα αλλά δεν είχα σκοπό να το κάνω αν δεν τον ρωτούσα ή αν δεν τον ενημέρωνα.

Τον βλάκα.

"Λοιπόν... Ορμόνες με πόδια που έχετε βαλθει να μου κάνετε τη ζωή κόλαση... Πρέπει να μιλήσουμε." Λέει ο μπαμπάς σοβαρά.

"Μπααα... Δεν το νομίζω." Λέω ξαπλώνοντας πάνω στο κρεβάτι μου.

"Σεμέλη! Σταμάτα να είσαι... Εσύ για λίγο γιατί πρέπει να μιλήσουμε!" Φωνάζει θυμωμένος.

"Όπως είπα και πριν.... Μπααααααα...." Συνεχίζω για να του σπάσω και άλλο τα νεύρα.

"Καλά. Καθηστε έτσι και θα σας πω εγώ τι θέλω. Έχθες πήγαν να σας πασαρουν ναρκωτικά." Μας λέει και τότε σοκαρισμένη σηκώνομαι και τον κοιτάζω.