His troublemaker

Supergirl

Διονύσης POV

Πηγαίνω προς το δωμάτιο της Σεμέλης ανοίγω την πόρτα και την βλέπω να έχει σηκωθεί ενθουσιασμένη κρατώντας εκείνο το μοβ αρκουδάκι που της είχαν κάνει δώρο και κόβει βόλτες.

"Είσαι έτοιμη?" Την ρωτάω.

"Ναι! Ναι! Πάμε!" Φωνάζει χαρούμενη σαν πεντάχρονο και γελάω λιγάκι.

Τι κάτσω με με την Σεμέλη τι κάτσω με τον Άρη το ίδιο είναι...

Απλά η Σεμέλη είναι λίγο πιο ψηλή με μοβ μαλλιά πρασινα μάτια και είναι απίστευτα σέξι.

"Λοιπόν αρχικά μικρή... Έφαγες το φαγητό σου?"  Την ρωτάω και αμέσως χαμογελαστή γνέφει θετικά.

Γλυκουλαααααα.

"Σίγουρα?" Την ρωτάω ξανά.

"Ναι." Απαντάει μονολεκτικά.

"Όλο?" Την ρωτάω και χαμογελάει αθώα.

"Εντάξει... Άφησα... Άφησα λίγο... Στην αρχή... Στη μέση..." Αρχίζει να μου λέει και την διακόπτω.

"Και στο τέλος." Της λέω κοροϊδευτικά.

"Μα δεν φταίω εγώ! Το φαγητό εδώ στο νοσοκομείο είναι απαίσιο! Αν πάμε έξω για πιτογυρα θα φάω." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα.

"Εντάξει μικρέ μπελά με πόδια. Πάμε." Λέω τελικά και με κοιτάζει χαμογελαστή.

"Τέλεια!" Τσιριζει σχεδόν και γελάω.

Είναι υπέροχη η μικρή...

"Μη κάνεις φασαρία θα μας ακούσουν και όλο το σχέδιο πάει στραφεί." Της τονίζω αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Και ο πατέρας της και οι θείοι της και το μισό προσωπικό του νοσοκομείου το ξέρει ότι θα φύγουμε αλλά ας την αφήσω να το πιστεύει.

Είναι υπερβολικά αθώα και... Την αρέσει η ζωή και η περιπέτεια οπότε ας την αφήσω να το ζήσει όλο αυτό.

"Λοιπόν τι θα κάνουμε?" Με ρωτάει ενθουσιασμένη.

"Επειδή όπως και να το κάνουμε... Δεν είσαι και η πιο διακριτική παρουσία που υπάρχει... Θα βγούμε από την έξοδο κινδύνου για να μην σε δουν. Θα φύγουμε μέσα από ένα μικρό δασάκι και από εκεί θα φτάσουμε στον κεντρικό. Θα σε πάρω και με το αμάξι θα σε πάω σε μια μικρή περιοχή της Αθήνας με μια απομονωμένη παιδική χαρά γιατί αν δεν το έχεις πιάσει το όλο θέμα... Δεν πρέπει να σε δει κανείς." Την εξηγώ και με κοιτάζει με απορία.