His troublemaker

Ο καλύτερος μπαμπάς

Σεμέλη POV

Μόλις χωρίσω τα χείλη μου από το Χρήστο βλέπω τον πατέρα μου να πετάγεται ξαφνικά και να του σκάει ένα υπέροχο σίγουρα δυνατό έτσι όπως το κόβω... Μπουκέτο και όλοι μαζεύονται γύρω τους.

"Ρε ανώμαλε παιδεραστή! Την κόρη μου βρήκες?" Φωνάζει έξαλλος ο μπαμπάς μου και τον χτυπάει ξανά.

"Μπαμπά! Μπαμπά ηρέμησε! Άσε τον! Μπαμπά! Φωνάζω και μπαίνω αμέσως ανάμεσα τους ενώ πολλοί αστυνομικοί προσπαθούν να τον απομακρύνουν από πάνω του.

"Να μείνεις μακριά από την κόρη μου!" Φωνάζει και πάει να τον χτυπήσει ξανά όμως τον σταματάω κρατώντας το χέρι του.

"Αν τολμήσεις και τον χτυπήσεις ξανά εμένα να με ξεχάσεις για πάντα." Του λέω κοιτάζοντας τον με μίσος και φαίνεται πως λυπάται.

"Σεμέλη..." Πάει να πει όμως τον διακόπτω.

"Μην πεις τίποτα." Του λέω και τότε βοηθάω τον Χρήστο να σηκωθεί.

Ο καημένος...

Τον χτύπησε πολύ ο μπαμπάς...

"Μην τον συλλάβετε... Αφήστε τον να φύγει." Λέει αμέσως ο Χρήστος και ο μπαμπάς τον κοιτάζει.

"Φύγε μπαμπά..." Του λέω ενώ προσπαθώ να μην κλάψω.

"Δε μπορώ να φύγω χωρίς εσένα... Έλα πίσω μαζί μου... Σε παρακαλώ." Μου λέει και γνέφω αρνητικά.

"Σου είπα... Δεν πάω ποτέ πουθενά μαζί σου. Τώρα θέλω να φύγεις... Και δεν εννοώ από το τμήμα. Αλλά από την πόλη." Του λέω και αγκαλιάζω τον Χρήστο. Εκείνος δεν λέει τίποτα απλά φεύγει θυμωμένος και κοιτάζω τον ηλίθιο τραυματία.

"Είσαι καλά?" Τον ρωτάω νιώθοντας τύψεις.

"Ελισάβετ? Ελισάβετ μωρό μου εσύ είσαι?" Ρωτάει ζαλισμενος και πάει να με φιλήσει όμως τον πετάω πάνω στον φίλο του τον Μίτσο.

"Πες του ότι θα γυρίσω σπίτι." Του λέω και γνέφει θετικά. Παίρνω τα κλειδιά του Χρήστου και αρχίζω να περπατάω μόνη μου μέχρι το σπίτι του Χρήστου.

Μόλις φτάνω κάθομαι στον καναπέ και αρχίζω να κλαίω.

Δεν το πιστεύω...

Έδιωξα τον πατέρα μου...

Κάποτε κινούσα γη και ουρανό για να τον βρω και τώρα τον διώχνω...

Αλλά... Είναι κακός.

Και επικίνδυνος.

Και... Σήμερα... Ήταν τρομακτικός...