His troublemaker

Not so strong...

Σεμέλης POV

Είμαι στο δωμάτιο μου και ετοιμάζομαι να πάω στο κλαμπ να διασκεδάσω με τους καινούργιους μου φίλους.

Εδώ βάλει ένα μαύρο φόρεμα κοντό όμως όχι προκλητικό με δαντέλα στα μανίκια. Από κάτω έχω βάλει ψιλες γοβες και έχω κάνει τα μοβ μαλλια κου μπούκλες. Έχω βαφτεί φυσικά και έχω βάλει και χρυσούς κρίκους. Παίρνω το μαύρο δερμάτινο τζακετ μου και ένα επίσεις μαύρο τσαντακι και είμαι έτοιμη.

Κοιτάζω το είδωλο μου στον καθρέφτη και χαμογελάω.

Αν με έβλεπε η μαμά θα με ρωτούσε πως το επαθα και δεν το αφήνω όλα στην φορά...

Αν με έβλεπε ο μπαμπάς από την άλλη θα μου φώναζε πως είμαι υπερβολικά προκλητική.

Ναι... Μου λείπουν οι γονείς μου.

Αλλά σε αυτούς δεν νομίζω να τους λειπω και ιδιαίτερα.

Ειδικά στην μαμά...

Δεν με έχει πάρει ούτε ένα τηλέφωνο...

Αλλά δεν την αδικω...

Ήμουν πολύ δύσκολο παιδί.

Και πολύ δύσκολη έφηβη.

Πριν πέντε χρόνια

"Σεμέλη σταμάτα τις βλακείες!" Μου φωνάζει η μαμά θυμωμένη.

"Εσύ σταμάτα να είσαι ξινή και γκρινιάρα!" Της απαντάω ενοχλημένη

"Ξινή και γκρινιαρα? Έχεις καταλάβει τι έχεις κάνει?" Συνεχίζει να μου φωνάζει.

"Τι έχω κάνει?'' Την ρωτάω αθώα.

"Κατεβα από το άλογο και θα σου πω!" Μου λέει και αφού αφήσω μια ανάσα κατεβαινω και χαϊδεύω το αλογάκι μου.

"Μου λες που το βρήκες?" Με ρωτάει.

"Το αγόρασα." Απαντάω χαλαρά.

"Πως το έβαλες μέσα στο διαμέρισμα το άλογο?" Συνεχίζει να μου φωνάζει.

"Είναι μικρό. Είναι πόνι. Πάντα ήθελα ένα πόνι οπότε πήρα ένα." Λέω χαμογελαστή.

"Που βρήκες τα λεφτά?" Με ρωτάει πάλι.

"Θυμασαι τα λεφτά που έβαζες στην άκρη για το πανεπιστήμιο?" Την ρωτάω ως απάντηση και κανει  facepalm.

"Είσαι τρελή? Είσαι χαζό παιδάκι μου?'' Φωνάζει έξαλλη και το πόνι μου παραπονιέται.

"Μαμά! Το πόνι ταράζεται!" Της λέω με αποτέλεσμα να εκνευριστει περισσότερο.

"Δεν σε αντεχω άλλο! Μου έχεις σπάσει τα νεύρα! Δεν σε αντεχω άλλο!" Αρχίζει να παραμιλαει.