His troublemaker

Ο χαζός ο έξυπνος και η όμορφη

Διονύσης POV

"Είναι σωστό τώρα αυτό?" Με ρωτάει ο Άρης ενώ πάω να δώσω στην Σεμέλη την επόμενη δόση μιας και βλέπω πως σιγά σιγά ξυπνάει πάλι.

"Σωστό δεν είναι άλλα απαραίτητο ναι." Του απαντάω και σηκώνω την Σεμέλη από τα καθίσματα και την βάζω στην αγκαλιά μου.

"Διονύση..." Ακούω την Σεμέλη να λέει σαν γατάκι και βάζω το μπουκαλάκι με το ηρεμιστικό στο στόμα της.

"Μμμμ... Άσε με... Δεν θέλω..." Λέει καθώς προσπαθεί να απομακρυνθεί όμως δεν την αφήνω.

"Πιες το μικρούλα μου... Θα νιώσεις καλύτερα." Της λέω και την βάζω να πιει το ηρεμιστικό. Πίνει πολύ λίγο όμως είναι αρκετό για να πέσει πάλι αναίσθητη στα καθίσματα.

Λογικά επειδή είχε πάρει πιο πολλά πριν.

"Γιατί της το κάνεις αυτό? Μπορεί να πάθει κάτι κακό." Με ρωτάει ο Άρης.

"Εκτός από το γεγονός ότι θα μου έσπαγε τα νεύρα σε όλη την διαδρομή και δεν θέλω να δει προς τα πού πάμε... Είναι καλύτερο να μείνει έτσι αναίσθητη για να μην την δει κανένας ή για να μην έχει καμία περίεργη αντίδραση." Του απαντάω βάζοντας την να ξαπλώσει.

"Δεν είναι όμως επικίνδυνο να παίρνει τόσα ηρεμιστικά?" Με ρωτάει.

"Όχι. Είναι φυτικά. Απλά θα κοιμάται. Σε δύο ώρες έτσι και αλλιώς φτάνουμε." Του λέω και πάω μπροστά.

"Μόλις ξυπνήσει θα είναι θυμωμένη?" Με ρωτάει κάπως λυπημένος.

"Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει μόνο να είναι ασφαλείς. Και εσύ δεν θα της πεις ούτε που είμαστε ούτε τίποτα. Κάντο για εκείνη." Του λέω και γνέφει θετικά.

Συνεχίζω να οδηγάω και από τον καθρέφτη κοιτάζω την γλυκιά μου Σεμέλη να κοιμάται και χαμογελάω.

Αν δεν την είχα ναρκώσει θα συνέχιζε να ρωτάει και να κάνει βλακείες και ίσως να έβαζε τον εαυτό της σε κίνδυνο.

Δεν λέω ότι είναι χαζή ή τίποτα τέτοιο. Απλά ανώριμη. Και είναι φυσιολογικό είναι μόλις δεκαέξι χρόνων. Φυσικά και θα θέλει να κάνει χαζομάρες...

Και για πολύ ώρα μας παρακολουθούσαν και θα το καταλάβαινε. Θα τρόμαζε και θα έκανε βλακείες...

Δύο ώρες αργότερα φτάνουμε σε ένα σπιτάκι σε ένα δάσος κοντά στον Έβρο και σταματάω εκεί το αμάξι. Βγαίνω έξω από το αμάξι μου ανοίγω τις πίσω πόρτες και βλέπω την Σεμέλη και να κοιμάται ακόμα όπως και ο αγαπημένος μου Άρης.