His troublemaker

Memories

Για να δουμε πόσα σχόλια θα καταφέρεται να κάνετε. Ειπατε 500 αλλά αν τελικά καταφέρεται 200 θα ανέβει και άλλο κεφάλαιο σήμερα 💘😈

"Κοίτα μπάτσε ξέρω πως τα μάτια μου είναι απαίσια αλλά δεν χρειάζεται να με κοιτάς λες και μόλις είδες φάντασμα." Του λέω αφού τόση ώρα με κοιτάζει με ένα περίεργο βλέμμα.

"Τι θα πεις αν σου πω πως μόλις είδα?" Με ρωτάει και τον κοιτάζω με κατανόηση.

"Θα σου πω το νούμερο ενός καλού ψυχιάτρου." Του απαντάω.

"Απλά... Μου θυμίζεις κάποια που ήξερα... Βασικά έχετε ολόιδια μάτια... Και συμπεριφορά... Και την ίδια τάση να μπλέκεται σε περίεργες καταστάσεις." Μου λέει και παραξενευομαι.

Τελικά σήμερα έμαθα ότι είναι πολλές οι ατυχές που έχουν αυτά τα μάτια.

"Θα μου πεις πως σε λένε? Θα πρέπει να γράψω τα στοιχεία σου." Μου λέει και μπαίνω πάλι μέσα στο γραφείο του.

"Με λένε Σεμέλη." Απαντάω καθώς κάθομαι σε μια καρέκλα και εκείνος κάθεται στο γραφείο του.

"Σεμέλη? Έχεις ιδιαίτερο όνομα." Μου λέει και γελάω λιγάκι.

"Χαλιά θέλεις να πεις." Τον διορθωνω.

"Μπααα... Επιμενω στο ιδιαίτερο." Λέει και μου χαμογελάει λιγάκι.

"Πόσο χρόνων είσαι?" Με ρωτάει.

"Εσύ πόσο με κάνεις?" Ρωτάω για να τον πειραξω.

"Πέντε συμπεριφορά... Εμφάνιση... Δεκαέξι μάλλον..." Απαντάει και γελάω.

"Μπράβο. Τα βρήκες." Του λέω και γελάει λιγάκι.

"Ξέρεις... Σε κοιτάζω... Και είναι λες και βλέπω εκείνη... Ξέρεις... Λόγω των ματιών." Σχολιάζει.

"Ξέρεις... Σε κοιτάζω... Και είναι όλα λες και είμαι σε μουσείο κυκλαδικής τέχνης. Χωρίς πρόσωπα. Δεν βλέπω Χριστό τώρα που έβγαλα τους φακούς." Του λέω και γελάει πάλι.

"Τώρα που θα πάρουμε τηλέφωνο τους γονείς σου να τους ενημερωσουμε πως είσαι εδώ θα τους πω να φέρουν και τα γυαλιά σου." Μου λέει.

"Τι μέρα είναι?'' Τον ρωτάω και με κοιτάζει περίεργα.

"Εμ... Τετάρτη. Γιατί?" Απαντάει ενώ στο τέλος διατυπώνει την απορία του.

"Γιατί ήμουν εκεί από την Δευτέρα το μεσημέρι. Και τώρα είναι Τετάρτη βράδυ και δεν ήρθαν να δηλώσουν την εξαφάνιση μου." Απαντάω λυπημένη.