His troublemaker

Τέλεια ζωή

Μμμμμ...

Νυστάζω...

Και έχω έναν πονοκέφαλο...

Αλλά διψάω γαμώτο...

Θέλω νερό...

Μμμμ... Σηκώνομαι από τον καναπέ που για κάποιο λόγο έχω κοιμηθεί εκεί και πάω στην μικρή κουζίνα και βάζω ένα ποτηράκι νερό και πίνω όμως τότε νιώθω το στομαχακι μου να ανακατεύεται και αμέσως τρέχω στο μπάνιο και βγάζω... Ότι τέλος πάντων είχε μέσα το στομαχακι μου.

Χαλασμένος ήταν ο μπάφος?

Συνεχίζω να αισθάνομαι υπερβολικά ζαλισμενη και πάω να σηκωθώ για να πάω στο δωμάτιο μου να κοιμηθώ εκεί όμως χάνω την ισορροπία μου και πέφτω πάνω στην σκληρή και σίγουρα θυμωμένη αγκαλιά του φίλου Ντένις.

"Είδες τα αποτελέσματα του να κάνεις μαλακίες βλαμμένο?" Μου φωνάζει αμέσως και απομακρύνομαι από κοντά του.

"Άσε με ρε Ντένις... Ζαλίζομαι. Θέλω να πάω να ξαπλώσω." Του λέω και νιώθω πάλι να ανακατεύομαι και πάω πάλι και ξερναω.

"Ναι δεν θα ξαπλώσεις γιατί το πιο πιθανό να πάθεις καμία αναρρόφηση..." Μου λέει και με πηγαίνει στο δωμάτιο μου.

Πάω να ξαπλώσω όμως δεν με αφήνει και συνεχίζει να με κοιτάζει έξαλλος.

"Δεν θα με κραξεις?" Τον ρωτάω.

"Πάω να σου φτιάξω έναν καφέ..." Λέει και πάει στην κουζίνα.

Ναι...

Θα φάω πολλά μπινελικια.

Αλλά δεν πειράζει.

Από το ένα αυτί θα μπουν και από το άλλο θα βγουν...

Τα ναρκωτικά μου δεν πρόκειται να τα βρει εκεί που τα έχω κρύψει και οκ.

Όλα καλά...

Λίγο αργότερα έρχεται ο Διονύσης και μου φέρνει ένα πικρό ελληνικό καφέ και αρχίζω να πίνω ενώ εκείνος με κοιτάζει επικριτικά.

"Που είναι ο Άρης?" Τον ρωτάω.

"Τον έστειλα στην αδελφή μου στην Ελβετία. Παράνομα βέβαια για να μην τον βρουν." Μου απαντάει χωρίς να με κοιτάζει και στεναχωριέμαι λιγάκι.

"Γιατί?" Τον ρωτάω αμέσως και με κοιτάζει θυμωμένος.

"Πλάκα μου κάνεις? Μέσα στο σπίτι υπάρχουν ναρκωτικά! Βγήκες έξω κρυφά και έκανες και την Μαντόνα και όλας για να σε ακούσει όλη η Ελλάδα και πιθανόν να σε βρουν και να σε ανακαλύψουν και να κάνουν κακό και στον Άρη μου με τις μαλακίες που κάνεις!" Μου φωνάζει έξαλλος.