His troublemaker

Μπαιιιιιιιιι

Σεμέλης POV

"Αφήστε με να φύγω ηλίθιοι βλάκες!" Φωνάζω καθώς προσπαθώ να λύσω τα χέρια μου που είναι σφιχτά δεμένα με χειροπέδες πίσω από την πλάτη μου.

"Ξέρεις τι? Σε προτιμούσαμε αναίσθητη." Λέει ο βλάκας νούμερο ένα και γελάω λιγάκι.

"Και εγώ με προτιμούσα ελεύθερη μαζί με την οικογένεια μου! Τώρα αφήστε με να φύγω!" Φωνάζω με πείσμα.

"Ποοοο μικρή σκάσε λίγο. Δεν θα σου κάνουμε κάτι. Θα περιμένουμε... Λογικά... Τον πατέρα σου να μας δώσει μερικά χρήματα και θα σε αφήσουμε να φύγεις. Μάλλον." Μου λέει ο βλάκας νούμερο δύο.

"Χα! Κορόιδα! Αν σας έβαλε να με απαγαγετε μια ηλίθια καλόγρια που η συγχωρεμενη η μανούλα μου είχε την υπέροχη ιδέα να μου δώσει το όνομα της Σεμέλη και ένας ηλίθιος πορνογερος... Λογικά... Θα με κρατήσουν εδώ μέχρι να γεννήσω και μετά θα με σκοτώσουν!" Τους ενημερώνω και κοιτάζονται μεταξύ τους.

"Είσαι εσύ μικρή έγκυος?" Με ρωτάει ξανά ο βλάκας νούμερο ένα.

"Λυστε μου τουλάχιστον τα χέρια να κάνω ένα facepalm και μετά ξανά δέστε τα." Τους λέω και ο βλάκας νούμερο ένα πάει να με λύσει αλλά ο βλάκας νούμερο δύο τον σταματάει.

"Κάτσε λίγο μικρή... Πώς πιστεύεις ότι λένε αυτούς που μας έβαλαν να σε απαγάγουμε?" Με ρωτάει ο βλάκας νούμερο δύο.

"Μια Σεμέλη Καραμάνου γύρω στα πενήντα. Και ένας Θοδωρής που δεν ξέρω το επίθετο του γύρω στα 55." Απαντάω και κοιτάζονται μεταξύ τους.

"Και γιατί θέλουν να σε σκοτώσουν?" Με ρωτάει ο βλάκας νούμερο ένα.

"Ο ένας γιατί είναι σίριαλ κίλερ και δεν πρόλαβε την τελευταία φορά και η άλλη επειδή είναι λίγο σαικο." Απαντάω.

"Και είναι τώρα σωστό να πεθάνω? Όχι κοιτάξτε με. Μου αξίζει? Είναι πολύ γλυκούλα για να πεθάνω. Και πολύ σέξι. Είμαι και σχεδόν πέντε μηνών έγκυος." Τους λέω γιατί δεν μου φαίνονται και πολύ έξυπνοι οπότε κάπως θα τους μεταπείσω.

"Μα... Κοίτα μικρή. Εμάς μας είπαν απλά να σε προσέχουμε. Δεν ξέρουμε αν αυτά που μας λες είναι αλήθεια." Λέει ο βλάκας νούμερο ένα.

"Κοίτα... Ο πατέρας μου έχει πολλά λεφτά. Πιστεύετε στα αλήθεια πως αν δεν ήταν κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου πως θα έκανα έτσι?" Τους ρωτάω και κοιτάζονται πάλι μεταξύ τους.

"Αλήθεια... Είμαι έγκυος. Και αν δεν σκέφτεστε εμένα... Που ούτε δεκαεφτά χρόνων δεν είμαι... Και δεν σκέφτεστε ούτε τον πατέρα μου... Που πριν λίγο καιρό χάσαμε την μαμά μου και δεν θα αντέξει να χάσει και εμένα... Σκεφτείτε το παιδί μου." Τους λέω και βουρκώνω.