His troublemaker

Μαμά...

Σεμέλη POV

Κάθομαι στην αίθουσα αναμονής και περιμένω με αγωνία για το μωράκι...

Μα καλά... Πώς μπόρεσαν?

Πώς μπόρεσαν να το κάνουν αυτό σε ένα μικρό αθώο μωράκι?

Όποιοι και αν είναι οι γονείς του... Κάνουν τους δικούς μου να φαίνονται καλοί γονείς.

"Σεμέλη..." Ακούω την φωνή του Διονύση και γυρνάω και τον κοιτάζω.

"Σου έφερα να φας κάτι και να πιείς λίγο χυμό." Μου λέει και γυρνάω και κοιτάζω αλλού.

"Δεν πεινάω. Έχω αγωνία για το μωράκι." Του απαντάω και κάθεται δίπλα μου.

"Πρέπει να φας για να πάρεις δυνάμεις. Κάντο για το μωράκι. Δεν θα θέλει να ξέρει... Πώς η κοπέλα που του έσωσε την ζωή... Δεν τρώει εξαιτίας του." Μου λέει και τελικά αρχίζω να τρώω λιγάκι.

"Πώς μπόρεσαν να το κάνουν αυτό? Είναι ένα μωρό... Πώς μπόρεσαν να το πετάξουν λες και είναι σκουπίδι." Του λέω και με χαϊδεύει λιγάκι.

"Δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι για γονείς."  Μου απαντάει.

"Ναι... Αλλά θα μπορούσαν να το αφήσουν σε ένα ορφανοτροφείο. Όπως είχε κάνει και με εμένα η μαμά μου για ένα χρόνο." Του λέω και με κοιτάζει έκπληκτος.

"Το ξέρεις?" Με ρωτάει και αφήνω ένα ειρωνικό γελακι.

"Φυσικά και το ξέρω. Βασικά... Το έμαθα... Πριν δύο χρόνια... Που τα έλεγε στη θεία μου την Έλενα..." Του απαντάω και τότε εμφανίζεται ένας γιατρός.

"Είστε για το μωρό που βρέθηκε?" Με ρωτάει και αμέσως σηκώνομαι και αμέσως σηκωνόμαστε και τον κοιτάζουμε.

"Ναι. Είναι καλά?" Ρωτάω φοβισμένη.

"Ναι ευτυχώς. Το μωρό μέσα στην ατυχία του ήταν τυχερό. Είναι τεσσάρων μηνών και δεν πρέπει να είχαν περάσει δέκα λεπτά από την στιγμή που εγκαταληφθικε και το βρήκατε. Είναι καλά στην υγεία του όμως θα πρέπει να μείνει στο νισο για προληπτικούς λόγους για δύο μέρες." Μας απαντάει και ανακουφίζομαι.

"Σίγουρα? Εννοώ... Δεν κινδυνεύει η ζωή του." Ρωτάει αγχομενος ο Διονύσης.

"Σίγουρα. Η μικρούλα είναι καλά." Λέει και τον κοιτάζω ενθουσιασμένη.

"Είναι κοριτσάκι?" Ρωτάω χαρούμενη και γελάει λιγάκι.

"Ναι. Ένα μικρό κοριτσάκι γύρω στα πέντε κιλά." Μας λέει και χαίρομαι ακόμα περισσότερο όμως τότε μου έρχεται αναλαμπή.