His troublemaker

Η μεγάλη αποκάλυψη

Κάθομαι με τον Χάρη τον Άρη και την Μελίτη και βλέπουμε μια παιδική ταινία αφού είμαι αυτή την στιγμή με τρία παιδάκια.

Και η ταινία δεν είναι άλλη από τον «Μπάμπι το ελαφάκι» μέχρι που η πόρτα ανοίγει και ο Διονύσης μπαίνει μέσα.

"Εμ... Σεμέλη... Μπορείς να έρθεις λίγο να μιλήσουμε λιγάκι?" Με ρωτάει κάπως αγχομενος αλλά εγώ είμαι ενθουσιασμένη.

"Ήρθε η μπέμπα μου?" Τον ρωτάω καθώς σηκώνομαι.

"Εμ... Έλα και θα σου πω." Μου λέει και αγχονομαι λιγάκι.

"Καλά. Παιδιά συνεχίστε την ταινία εσείς... Και έρχομαι." Λέω και πλησιάζω τον Διονύση.

"Είναι καλό αυτό που θες να μου πεις?" Τον ρωτάω ενώ βγαίνουμε έξω από το δωμάτιο και κλείνω την πόρτα.

"Εμ... Όχι και τόσο." Μου λέει και αγχονομαι λιγάκι.

"Τι είναι? Έχει να κάνει με την μπέμπα μου?" Τον ρωτάω αμέσως.

"Ναι Σεμέλη μου... Δυστυχώς... Δεν... Δεν μπορεί να έρθει σήμερα... Η μπέμπα σπίτι μας." Μου λέει και νομίζω η καρδιά μου έκανε κρακ.

"Γιατί?" Τον ρωτάω με σπασμένη φωνή ενώ μερικά δάκρυα κάνουν την εμφάνιση τους στα μάτια μου.

"Γιατί... Η χώρα μπήκε σε καραντίνα... Και θεωρούν ότι είναι λίγο... Επικίνδυνο να ξεκινήσει η υιοθεσία τώρα." Μου λέει και τα δάκρυα κυλάνε στα μάγουλα μου.

"Και... Και... Πότε θα μπορέσει να έρθει?" Τον ρωτάω κλαίγοντας και σκουπίζει τα δάκρυα μου.

"Όταν τελειώσει όλο αυτό... Δηλαδή σε δύο μήνες περίπου." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα για να ηρεμήσω.

"Θέλω... Θέλω να φύγω." Λέω και πάω να φύγω όμως δεν με αφήνει.

"Δεν γίνεται να βγεις έξω..." Μου λέει και τραβάω το χέρι μου.

"Θέλω να πάω μια... Μια βόλτα..." Λέω σκουπίζοντας τα δάκρυα μου.

Βασικά θέλω να πάω να παρω κάτι  να πιω στο πάρκο αλλά αν του το πω δεν θα με αφήσει.

"Αν είναι... Πάμε ως το πάρκο μαζί." Μου λέει και γνέφω αρνητικά.

"Θέλω να μείνω μόνη μου. Αν όντως νοιάζεσαι για εμένα... Άφησε με μόνη μου. Θέλω να μείνω μόνη μου." Λέω κλαίγοντας.

"Μα... Είναι απόμερη η περιοχή. Ίσως να είναι επικίνδυνο." Μου λέει.

"Σήμερα... Θα ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου. Το αγαπάω αυτό το παιδί. Δεν με καταλαβαίνεις... Πρώτη φορά στην ζωή μου... Αγάπησα κάτι τόσο πολύ... Αλλά το σημαντικότερο? Νομίζω πως θα με αγαπάει και αυτό. Θα είμαι η μαμά του. Και το χρειάζομαι. Όπως με χρειάζεται και εκείνο. Το περίμενα πως και πως σήμερα... Και δεν θα έρθει." Λέω και με κοιτάζει λυπημένος.