Αλέξανδρος POV
Είμαι με την Ηρώ στο σαλόνι αγκαλιά στον καναπέ και βλέπουμε μαζί μια ηλίθια ρομαντική ταινία.
Πάλι καλά μου είχε πει ποια ταινία θα δούμε για να διαβάσω την περίληψη και κάποιες πληροφορίες για να μπορώ να απαντήσω στα σχόλια της.
Ξαφνικά η πόρτα χτυπάει και πάω να σηκωθώ όμως δεν με αφήνει.
"Μην φύγεις..." Μου λέει σαν μωρό.
"Έλα πρέπει να πάω." Μου λέει και σηκώνομαι.
"Περίμενε αγάπη μου ανοίγω μια στιγμή και έρχομαι." Λέω καθώς σηκώνομαι. Ανοίγω την πόρτα και βλέπω μια μικρή κοπέλα μάλλον στην ηλικία της Σεμέλης να με κοιτάζει με δάκρυα στα μάτια και να κρατάει και μια βαλίτσα.
Είναι μια όμορφη κοπελίτσα με μαύρα ίσια μαλλιά και γαλάζια μάτια. Είναι αρκετά ψηλή με ωριαίο σώμα και κάτι μου θυμίζει.
"Εμ... Γεια." Της λέω και αμέσως με αγκαλιάζει και κλαίει.
Τι έγινε καλέ?
"Εμ... Μήπως θες βοήθεια?" Την ρωτάω κάπως φρικαρισμενος.
"Συ... Συγνώμη... Α... Αλλά δεν μπορούσα να συγκρατηθω." Λέει και απομακρύνεται από την αγκαλιά μου σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα μάτια της.
"Χρόνια... Χρόνια... Περίμενα αυτή την στιγμή." Λέει και απορώ.
"Περίμενες χρόνια να βρεις έναν άσχετο και να πέσεις στην αγκαλιά του κλαίγοντας?" Την ρωτάω.
"Αλέξανδρε! Αλέξανδρε ποιος είναι?" Ρωτάει η Ηρώ πλησιάζοντας με.
"Ποια είναι η κοπέλα?" Με ρωτάει.
"Δεν ξέρω. Μια με περίεργους στόχους στην ζωή της." Λέω σιγά για να μην με ακούσει η μικρή.
"Με... Με λένε Μαρία." Αρχίζει να λέει αλλά την διακόπτω.
"Πολύ σπάνιο όνομα." Σχολιάζω.
"Με λένε Μαρία Παπασπύρου. Και είμαι κόρη... Της παλιάς σας φίλης... Της Άννας." Μου λέει και τότε θυμάμαι.
Η Άννα ήταν η κολλητή μου μέχρι την δευτέρα λυκείου.
Ήταν μαζί μου στην συμμορία του πατέρα μου και κάναμε τα πάντα μαζί. Και όταν λέω ότι κάναμε τα πάντα...
Κάναμε τα πάντα.
Μα τα πάντα...
Βέβαια η Άννα μόλις έμαθε πως τα έχω με την Ηρώ για κάποιο λόγο θύμωσε και τσακώθηκαμε.
ČTEŠ
His troublemaker
Humor"Είμαι κόρη σου... Και εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αλλάξεις..."
