His troublemaker

Ολο και πιο κοντά στο τέλος της

8 χρόνια πριν

Κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας του κυρίου Γιώργου και ζωγραφίζω πεταλούδες διαφόρων χρωμάτων.

"Σου έφτιαξα μακαρόνια με κύμα να φας. Σου αρέσουν έτσι? Σε όλα τα παιδάκια αρέσουν." Μου λέει δίνοντας μου το πιάτο και γελάω λιγάκι.

"Ναι!" Απαντάω αμέσως και κάνω στην άκρη την ζωγραφιά μου και τους μαρκαδόρους.

"Θα σου φέρω και έναν χυμό να πιείς. Και μετά θα πιεις και γάλα." Μου λέει και γνέφω θετικά χαμογελαστή.

Αρχίζω να τρώω το φαγακι που μου έφτιαξε αν και δεν μου αρέσει πολύ...

Καλά είναι εκεί και φτιάχνει καφέδες...

Με την μαγειρική δεν το έχει καθόλου.

"Γιώργο! Γιώργο!" Ακούω την γυναίκα του την κυρία Μέρι να φωνάζει και μπαίνει μέσα στην κουζίνα.

"Τι είναι αγάπη μου?" Ρωτάει.

"Εμ... Πρέπει να μιλήσουμε. Οι δύο μας." Λέει κοιτάζοντας με και στεναχωριέμαι.

Για εμένα θέλει να του πει.

Είμαι σίγουρη πως την ενοχλώ.

"Είναι κάτι σοβαρό?" Την ρωτάει.

"Ναι... Εμ... Ψάχνουν... Την μικρή Σεμέλη." Λέει και κοιτάζω λυπημένη το πάτωμα.

"Εντάξει. Ας την ψάχνουν. Σου λέω... Η μικρή σπίτι της δεν γυρνάει. Εκεί την κακοποιούν. Και αν της κάνουν κακό... Θα είμαστε και εμείς συνένοχοι. Όχι νομικά αλλά ηθικά." Της λέει σιγά για να μην τους ακούσω αλλά δεν το πετυχαίνει και πολύ.

"Ναι... Αλλά αν πάνε στην αστυνομία νομικά θα είμαστε ένοχοι για αρπαγή ανηλίκου." Του λέει.

Δεν ισχύει αυτό.

Μόνη μου πήγα.

Αλλά δεν πειράζει.

Απλά θα φάω το φαγητό μου θα του γράψω ένα γράμμα για να τον ευχαριστήσω και θα φύγω γιατί δεν θέλω να του δημιουργήσω πρόβλημα.

Τον αγαπάω.

Και όπως είπε είναι ο φύλακας άγγελος μου.

"Δεν θα την αφήσω να γυρίσει εκεί... Είναι ένα παιδί." Της λέει και κάνω στην άκρη το φαγητό μου.

"Δεν πεινάω άλλο." Λέω καθώς σηκώνομαι από την θέση μου.

"Μα δεν έφαγες ούτε το μισό." Μου λέει ο κύριος Γιώργος καθώς με πλησιάζει.

"Δεν τρώω πολύ. Και ευχαριστώ. Πάω να τελειώσω την ζωγραφιά μου." Λέω και φεύγω σχεδόν τρέχοντας από εκεί και πάω στο δωμάτιο του αδελφού του που έχει φύγει από το σπίτι του.